Hańba cz. 10

Kiedy Ula, Marek i inni bawili się w najlepsze na zabawie odpustowej, to koledzy Marka czasu nie tracili i próbowali dowiedzieć się, o czym rozmawiał Sosnowski z niektórymi mieszkańcami Rysiowa. Kupili w tym celu parę piw i dosiedli się do tych mężczyzn, których nagabywał lekarz.  Antek i Szczepan nie musieli nawet zbytnio wysilać się, aby ustalić, że Piotr szukał Dąbrowskiego. Równie łatwo poszło im z dwoma mężczyznami przywiezionymi przez Sosnowskiego z Warszawy. Z zebranymi wiadomościami poszli na poszukiwania Marka. 

-Po co był mu ten Dąbrowski, nikt nie wie, ale był zły, że go nie ma Marek i że nikt nie wie, gdzie można go znaleźć -mówił mu Antek.  —Zwolnił się z młyna i tyle go widzieli.

-Może mi się uda dowiedzieć coś od pana Cieplaka. A ci dwaj z Warszawy, co tu robią?

-To Roman i Mietek -wyjaśniła Szczepan drugi kolega. —Mieli za zadanie przyjechać tutaj dzisiaj, ale w końcu na jutro umówili się z doktorkiem w Parku Miejskim.

-Haczyk jednak Sosnowski połknął -odparł z zadowoleniem Marek.

-To, co teraz szefie? -pytał Antek. —Jutro mamy przyjść do tego parku?

-Jutro policja będzie ze mną. Teraz możecie pójść i się zabawić. Ale miejcie jeszcze oko na Sosnowskiego. Nie chcę, żeby na koniec coś się wydarzyło.

Rozmowy z Cieplakiem Marek nie odkładał. Józef nic konkretnego jednak nie wiedział. Dowiedział się, tylko że według Józefa Bartek wyglądał na przestraszonego i że powiedział mu, że jeśli sytuacja się uspokoi, to może wróci po żniwach.

Ula tymczasem miała okazję poznać Eleonorę Wiśniewską. Kobieta pojawiła się obok niej, gdy stała przy pompie i myła twarz i rączki Beatki.

-Śliczna dziewczynka. To twoja córeczka? -zapytała ją.

-Siostra -odparła kobiecie, której poznać prędzej okazji nie miała, ale widziała ją w towarzystwie Sosnowskiego, a Marek powiedział jej, kim jest. Ominął tylko to, że była jego kochanką.

-To nie ty jesteś przypadkiem Ulą Cieplak? Piotr Sosnowski opowiadał mi o młodej dziewczynie, z która miał się żenić i która zajmuje się siostrą.

-Pewnie to ja byłam tą dziewczyną. Nie ma tu nikogo innego takiego. 

-Widziałam cię z Markiem Dobrzańskim. Kiedyś łączyło nas coś wspaniałego.  Dziwię się, że twój ojciec pozwala na wasze spotkania. Reputacji dobrej on nie ma.

-A kto ją ma? Piotr Sosnowski?

-Marek spełnia tylko ten niemiły obowiązek ożenienia się i spłodzenia potomków. Później będzie grzał inne łóżka.

-Mamy rok 1890 i takie obowiązki nie są już wymagane. I nie wiem, dlaczego mówi mi pani o tym?

-Dla przestrogi. Mężczyźni pokroju Marka nie lubią takich nieupierzonych panienek. Wolą dojrzałe kobiety. Powinnaś o ty wiedzieć, drogie dziecko.  

-Marek najwidoczniej widzi we mnie więcej niż u dojrzałych kobiet, skoro przez całe popołudnie nie zaszczycił rozmowy z panią. Pani teraz wybaczy, ale muszę zawieźć Betti do ojca i zebrać fanty na wieczorne losowanie. Odchodząc, zgubiła chusteczkę z inicjałami U&C, a którą podniosła Eleonora i schowała do torebki. 

Chwilę później Ula spotkała Marka.

-Dlaczego nie powiedziałeś, że z Wiśniewską łączyła cię nie tylko znajomość? -zapytała bez ogródek.  

-Ula nie będę rozmawiał z tobą na takie tematy. A czasy są minione. Teraz nic mnie z nią nie łączy.

-Ona myśli inaczej. I wiesz co. Ja tak samo myślę. Wystarczy na dowód to, jak się poznaliśmy.

-Uwierz mi, że się zmieniłem.

-Muszę iść do dziewczyn Marek. Czekają na mnie.
Kiedy oddała już siostrę w opiekę ojca i dołączyła do koleżanek spojrzała z przekąsem w stronę Marka rozmawiającego z Eleonorą.

Rozmowa z Ulą rozwścieczyła Eleonorę. Zwłaszcza że powiedziała jej prawdę. Marek uwagi na nią nie zwracał.

-Co od Uli chciałaś? -zapytał ją nieoczekiwanie sam Marek.

-W końcu zauważyłeś moją obecność -odparła uśmiechając się prowokacyjnie.

-Widziałem prędzej, ale nie miałem powodów do rozmowy. To co od Uli chciałaś?

-Jeśli powiem, że poznać to mi uwierzysz?

-Nie. Nic jej nie powiedziałaś w tym swoim stylu.

-Jakim znowu stylu Marco?

-Nie lubię, jak mówisz do mnie w ten sposób. Nie jesteśmy we Włoszech Eleonoro. Nie powiedziałaś jej jaki to jestem nieodpowiedni dla niej albo że jest tylko obowiązkiem ożenienia się i posiadania przeze mnie potomka.

-Za kogo mnie uważasz -odparła obrażonym tonem. —A tak na marginesie to jak kiedyś znudzisz się młodą żonką, to wiesz, gdzie mnie szukać. Niezależnie czy będzie to Ula czy inna.

-Za nic w świecie -odparł stanowczo. —Ula w przeciwieństwie do ciebie jest szlachetna i nigdy nie dopuściłaby się tylu grzeszków co ty.

-Jak się wściekasz jesteś jeszcze bardziej pociągający -rzekła, próbując pogłaskać po policzku, ale Marek zdążył uchwycić jej dłoń i mocniej ścisnąć.  

-Nic nie osiągniesz -dodał również. —Nie jestem już tobą zainteresowany i trzymaj się ode mnie i Uli z daleka.

Spotkanie z kochankiem wprowadziło ją w jeszcze większe rozwścieczenie, a w głowie powstał szybki plan zemsty na Uli i Marku. 

-Możesz dać mi swoje spinki od mankietów -zażądała od Sosnowskiego. —Może jeszcze tę bursztynową cygarniczkę. Ja daję swoją broszkę i kolczyki. 

-Po co ci to wszystko?
-To na ochronkę Piotr. Cel zbożny. A jeśli się uda, to Ula hańbą się okryje.

-To znaczy?
-Mam pewien plan Piotr -rzekła konspiracyjnie. 
-Brzmi dość efektownie -odparł, gdy Eleonora skończyła mówić. —Tylko skąd będzie wiadomo, że to twój pierścionek? 

-Kiedy losowanie dobiegnie końca, spytam o niego. Nikt nie sprawdza, co kto daje, więc nic mi nie udowodnią. A wina za zaginięcie spadnie na Ulę i jej koleżanki. Będzie wyglądać, że któraś z nich wzięła. 

-A ty nie omieszkasz oskarżyć je o przywłaszczenie pierścionka.

-Postaram się nawet, żeby go znaleziono Piotr w chusteczce Uli. Zastanawiam się, co powie Marek na to, że chce się związać ze złodziejką.

-Łatwo przekonać go nie będzie.

-Zobaczymy. Tak przy okazji Piotr, to jak było z Cieplakową i tym że zmarła? I co z tym ma wspólnego Kalitowicz. 

-Dwa tygodnie przed porodem, wybrała się z Ulą do miasta po jej książki i w księgarni Ula spotkała Witolda Kalitowicza. Cieplakowa była w tym czasie na ostatnich zakupach przed porodem, a kiedy wróciła do księgarni trafiła na nich. Kiedy wracały do domu, to zaczęła rodzić, a po dojechaniu do szpitala okazało się, że trzeba było przeprowadzić cesarskie cięcie i stało się to co często bywa w takich wypadkach. Dziecko przeżyło a matka nie. 

-Czyli nikogo więcej z rodziny z nimi nie było -ni stwierdziła, ni zapytała.

-Ano nie. Dlaczego pytasz.

-Może będę miała pewien pomysł.

Parę minut później Eleonora włożyła do kosza z fantami na losowanie rzeczy Piotra, dorzucając swoje dwie błyskotki. Ula i jej koleżanki tylko przelotnie spojrzały, co daje i zajęły się przygotowywaniem losów.

Ula tymczasem razem z koleżankami rozkładała wszystko na stołach i poprzypinały numery. Tak jak co roku losowanie wzbudziło spore zainteresowanie ludności. Zarówno bogaci, jak i biedni mogli przynieść jakąś rzecz i wystawić jako fant. Tym samym biedniejsi mieszkańcy mogli za grosze i z odrobiną szczęścia stać się właścicielami cennej rzeczy. Ci zamożniejsi natomiast kupowali losy dla zabawy.

Godzinę po tych wydarzeniach zaczęło się losowanie i tak jak co roku wzbudziło spore zainteresowanie ludności. Na końcu tej grupy stała Eleonora z Piotrem. Nieopodal nich stała Jadzia. Piotr co prawda stał do niej tyłem, ale Eleonora przodem i była wystarczająco blisko, aby wyczytać coś z ruchu warg Wiśniewskiej.

-Właśnie dopięłam ostatni element planu Piotr -oznajmiła z zadowoleniem. —Podłożyłam chusteczkę z pierścionkiem do kieszeni żakiecika Uli. Teraz musimy tylko poczekać na koniec losowania.

-Nie mogę tej chwili przegapić -odparł Sosnowski.  

-Mina Marka będzie dla ciebie bezcenna. Jego Ula połasiła się na pierścionek.

-Może dołożę parę rubli.

-Nie ma co sprawy przedobrzać Piotr. W kradzież pieniędzy przez Ulę nikt nie uwierzy, ale w przywłaszczenie takiego drobiazgu już tak.

Wraz z tymi słowami Jadzia poszła na poszukiwania Marka. Nigdzie jednak go nie było widać, a na stole było coraz mniej fantów. Długo nie myślą i korzystając z okazji, że nikt nie patrzy najpierw zawiesiła swój żakiet obok żakieciku Uli, a później przeszukała jej kieszenie. Pierwsza była pusta, ale w drugiej natrafiła na chusteczkę z pierścionkiem i dyskretnie ukryła w swojej pięści. W odpowiednim momencie pozwoliła, aby synek znalazł go przypadkiem w trawie. 

Kiedy losowanie zakończyło się, Eleonora upomniała się o pierścionek. 

-Można wiedzieć, co się stało z pierścionkiem? -zapytała, pojawiając się obok stołu, na którym jeszcze niedawno leżały fanty.  
-Jakimi pierścionkiem?  -zapytała Wioletta.
-Tym, który podarowałam razem z moim kolczykami, broszką oraz spinkami i cygarniczką Piotra -wyjaśniła dość głośno. —Nikt nie stał się szczęśliwym posiadaczem. Byłam tu cały czas i śledziłam losowanie.
-Nie było żadnego pierścionka -wyjaśniła Ula.
-Uważasz, że kłamię? -zapytała, patrząc na Ulę.
-Nie. Uważam, że to jakieś nieporozumienie -odparła spokojnie.
-To, gdzie jest?  Sam nie mógł zniknąć.  
-Może gdzieś leży. To drobna rzecz i mogła się zawieruszyć -mówiła, rozglądając się po trawniku.
-Albo któraś z was przywłaszczyła sobie go -zaatakowała je Wiśniewska, wzbudzając jednocześnie poruszenie wśród gapiów.
-Wie pani -oburzyła się Wioletta. 
-Żadna z nas nie musi po cudze sięgać -dodała Paulina. 
-Tylko się tak wydaje, że panny z dobrych domów to świętoszki, a jak co do czego przyjdzie, to druga natura z nich wychodzi. 
-Obraża nas pani -odparła odważnie Ula.   
-Można wiedzieć, co się tutaj dzieje? -zapytał Marek.
-Twoja znajoma oskarża nas o wzięcie pierścionka przeznaczonego na losowanie -odparła mu Ula.
-Bzdura jakaś. A ty Eleonoro nie powinnaś tak pochopnie oskarżać. Mógł upaść gdzieś. 
-Nie chciałam nikogo urazić, ale czasami słyszy się takie historie Marek -mówiła Wiśniewska.
-Nie o Uli i jej koleżankach Eleonoro -wtrącił brutalnie Marek.

-Wujku -zawołał nieoczekiwanie mały Mareczek. —Pac, co mam -mówił sepleniąc i pokazując na wyciągniętej rączce pierścionek. —Tam znalazłem -dodał, wskazując miejsce pod drzewem.
-Zguba się znalazła Eleonoro. Pamiętam, że miałaś taki pierścionek. 
-Nikt nie jest omylny -tłumaczyła się z rozgoryczeniem. 
-Jeśli była to pomyłka Eleonoro. Po tobie i Sosnowskim wszystkiego można się spodziewać -wytknął jej Marek.

-Sugerujesz coś? -zapytał milczący dotąd Sosnowski.

-Tylko to, że oboje macie powody, aby dopuścić się wszystkiego, aby zaszkodzić mi i Uli.

-Ty i ta twoja szlachetna Ula -mówiła podstępnie Wiśniewska. —Gdybyś tylko wiedział to, co ja?

-Nie chcę wiedzieć.

-Słyszałam, że Ula jest poniekąd winna śmierci matki -rzekła mimo to głośno, aby usłyszeli to inni.

-Bzdura jakaś -odparła Ula. —Mama zmarła po porodzie. Straciła dużo krwi.

-Tylko że przedtem kłóciłaś się z nią o swoją dawną sympatię.  Ale nie to jest najgorsze. Podobno spotykałaś się z Kalitowiczem po jego zaręczynach z Iloną Liczkun. Dziewczętom nie wypada tak się zachowywać.   To hańba dla nich i ich rodzin.

-Nieprawda -zaprotestowała momentalnie Ula, słysząc pomruki pobliskich ludzi. —Witold przestał interesować mnie z chwilą, kiedy nie potrafił sprzeciwić się rodzicom i skusił się na posag Ilony. I to on mnie szukał, a nie ja jego.

- Biedaczka odchorowała wasze schadzki ciężką nerwicą -dodał Sosnowski. —Bywała w mojej lecznicy, to wiem.

-Ona od zawsze była inna -stwierdziła Wioletta. —Zawsze trzeba było jej ustępować.

-Nawet jej rodzice mieli jej dość -dodała Paulina. —Z ulgą odprawili ją do domu męża.

-Ale to nie znaczy, że można ją tak traktować -rzekł Sosnowski.

-Dość tego -wtrącił ostro Marek, patrząc na Sosnowskiego i Wiśniewską. —Oboje jesteście sobie warci.

Chwilę później pojawiła się obok nich Jadzia. Nie wiedziała dokładnie, co się dzieje, ale z reakcji wyczytała, że coś złego i pokazała Markowi coś na migi. 

- Tak myślałem, że Eleonora z Sosnowskim coś kombinują -odparł jej, choć nie usłyszała.

-To znaczy? -zapytała Ula za Jadzię.

-Jadzia słyszała, to znaczy wyczytała z ruchu warg Eleonory, o czym rozmawiali przed losowanie.  Oni uknuli spisek. Chcieli, żeby w twoich rzeczach znaleziono pierścionek.  

-Wierzysz jakiejś niemowie? -pytała Wiśniewska.

-Owszem wierzę -odparł zdecydowanie. —A ty Piotr, kiedy w końcu przyznasz się do tego, co zrobiłeś Jadzi i że jesteś ojcem Mareczka? Geny nie kłamią. Jest podobny do ciebie nie bez przyczyny.