Fartowny dzień cz. 3

Brak pieniędzy to kłopot, ale ich nadmiar jeszcze większy -myślała Ula, siedząc w swoim pokoju i przyglądając się kuponowi. Co teraz mam zrobić? Komu powiedzieć? Tato dość wymownie powiedział co myśli o byciu bogatym i lepiej go nie denerwować. Jasiu zacznie się chwalić jak z teleturniejem, a Betti już w ogóle odpada. Maciek zostaje. Z nim mogę porozmawiać i dać mu na hurtownię. Tak jemu mogę zaufać. Dzisiaj jak wróci z pracy, to porozmawiam z nim. A na razie muszę gdzieś schować kupon.

Przed rodziną dziwnego zachowania nie udało się jej jednak ukryć. Betti od razu spostrzegła, że do zupy wsypała dwa razy sól, a bratu zalała herbatę zimną wodą.

-Zamyśliłam się -wyjaśniła, gdy zwrócił jej uwagę.

-Albo zakochała się -dodała Betti. —Ty się tak samo zachowywałeś przy Kindze.

-Oczywiście Betti ponad sześć lat temu w takiej małej słodkiej istocie -odparła, głaszcząc po głowie.

-Pralka tylko na złom się nadaje -rzekł od drzwi Józef. —Bęben rdzewieje i przecieka w jednym miejscu, a głowice już dawno starte. Ma już z piętnaście lat.

-Właśnie Ula -wtrącił Jasiek. —Drukarka tak samo zwłoki. Ile ona ma już lat? Kupiona była, jak byłaś w pierwszej klasie liceum. Dzisiaj pukałem, stukałem zanim zaczęła drukować.

-A mi się tablet psuje -dodała Betti, widząc nadzieję na nową rzecz.

-Trudno zrobimy mały debet na koncie -odparła im. —Może będzie gdzieś promocja na kupione kolejne rzeczy.  

 

Co za ironia -myślała podając im obiad. —Mogę kupić wszystko a jednocześnie nie mogę. Nie mogę wzbogacić się tak nagle. Dąbrowska od razu zauważy i zacznie węszyć. A jak uczepi się już czegoś to nie spocznie jak nie dojdzie prawdy. A jak ona dowie się o wygranej to koniec. Obym wygrała ten teleturniej. Nie dlatego że jestem pazerna, ale dlatego żebym miała jakieś wytłumaczenie przypływu gotówki.

 

Z Maćkiem umówiła się na wieczór u niego w domu. U siebie wolała nie rozmawiać z nim na ten temat, bo mógłby ktoś usłyszeć. Jego rodzice natomiast pracowali na dwie zmiany i oboje mieli akurat drugą zmianę.  Przyszła do niego po zmroku i dokładnie zamknęła drzwi i okno od jego pokoju. 

 

-A tobie, co się stało, że zamykasz okno? -zagadnął zdziwiony. —Zimno ci?

-Bo tak trzeba -odparła tylko.

-Ok. Nie wnikam. To, co masz do mnie nie na telefon, w tajemnicy i niezwłocznego? –pytał z zainteresowaniem.  

-Jestem bogata Maciuś. Niebotycznie bogata -mówiła, patrząc na niego i pozwalając na łzy.

-Ula dobrze się czujesz?

-W domu nikomu nie powiedziałam i ty tylko na razie będziesz wiedział -kontynuowała bezwolnie. — Trafiłam szóstkę w totolotka. Wygrałam kumulację. 60 milionów Maciek.

-Ula ty tak serio? -odezwał się po chwili ciszy.

-Bardzo serio Maciek i nie wiem co teraz -zaczęła mówić i śmiać się przez łzy. —Nawet po odciągnięciu podatku będzie to masa pieniędzy.

-Czyli jesteś bogata. Bardzo bogata. 

-A o czy ja ci mówię.  Wysłałam jeden zakład na losowanie wtorkowe i wygrałam. Wybrałam wiek rodziny do tego osiem i wygrałam.

-Tyle forsy Ula -mówił z niedowierzaniem i łapiąc się za głowę. —Ula powinnaś cieszyć się, skakać z radości do góry, a nie płakać. 

-Właśnie tyle forsy i nie wiem co zrobić? Dlatego przyszłam do ciebie po radę. Jedno wiem. Na pewno nie zamierzam rezygnować z pracy i żyć z wygranej. Stopniowo będę się dorabiała z pensji w banku i nie będzie dla nikogo podejrzane. Tym bardziej jeśli uda mi się wygrać teleturniej. Nie dostanę też małpiego rozumu i nie będę na prawo i lewo trwonić pieniędzy. Muszę utrzymać pozory przeciętności i dopiero za parę lat otworzyć coś swojego.

-To ma sens. Ja zainwestowałbym jednak w coś Ula już teraz.

-To też. Jeszcze Jasiowi i Betti założę lokaty i dostaną w odpowiednim czasie. A ty możesz czuć się już właścicielem hurtowni albo czegoś innego.

-Nie Ula -rzekł z zaskoczeniem.

-Nie mogłam pominąć cię w moich planach. I nie dziękuj. Podziękujesz jak zarobisz pierwszy milion.  

-Ula oddam ci te siedemdziesiąt tysięcy. Nie wiem jak, ale oddam.

-Maciej nie zrozumiałeś mnie. Ja ci ich nie pożyczam. Ja ci daję. Dla ciebie i twojej rodziny jest milion. Tylko nie uważaj, że to jakaś jałmużna -mówiła, biorąc za rękę. —Jesteś moim najlepszym przyjacielem, a przyjaźń jest bezcenna.  Zawsze mogłam liczyć na twoją pomoc, więc nie mogłam zapomnieć o tobie i twojej rodzinie. Tyle razy nam pomagaliście po śmierci mamy, że czas, aby się odwdzięczyć. Karma powraca.  Chcecie dom ocieplać, więc się przyda wam. Ty pewnie zrobiłbyś tak samo. Nie zapomniał o mnie.

- Tylko jak wytłumaczę przypływ gotówki u mnie? Ludzie będą się zastanawiać.

-Rozpowie się, że załatwiłam ci kredyt w banku, a jak wygram teleturniej, to dołożyłam do hurtowni. Takie plotki przejdą.  

-Oby. Inaczej życia tu dla nas nie widzę. I dzięki Ula -dodał, ściskając ją. —Będę ci wdzięczny do końca życia. Czuję, że uda mi się odnieś nie mniejszy sukces niż pan Kalka na tej używanej odzieży.

-I tego ci życzę Maciek -mówiła, ocierając policzki po łzach. — Żeby ci się udało osiągnąć sukces.  

 

Kolejny dzień pracy Marek rozpoczął od zwołania zebrania. Razem z Aleksem oraz dyrektorem finansowym Adamem Turkiem i Sebastianem musiał podjąć jakieś decyzje. Zwłaszcza że Krzysztof do pracy nie zamierzał już wracać. 

 

-Nadałem sprawie bieg i może uda się nam odzyskać nasze materiały panie prezesie -zaczął żartobliwie Aleks. —Na odszkodowania od szwalni nie mamy jednak na razie co liczyć.

-Dziękuję panie Febo – odparł równie żartobliwie. —A jak wyglądamy finansowo? -zapytał Adama.

-Tragicznie na razie nie jest -zaczął jak zawsze nerwowo. —Ale jak nie uda się nam wznowić produkcji, to będzie ciężko. Odszkodowania za niewywiązanie się z umów będą nas sporo kosztować. Zwłaszcza z tym Terleckim.

-Porozmawiam z ojcem o nim. Są znajomymi, więc może coś zdziałać. A, co z pensjami?  Są zagrożone?

-Na wypłaty będzie, ale na premię kwartalną może nie wystarczyć.

-Spotkam się z pracownikami i spróbuję wytłumaczyć im, że mamy chwilowy kryzys -odparł uspokajająco Marek.

-Ja postaram się znaleźć w umowach jakieś uchybienia albo polubownie sprawy załatwić -zapewniał Febo.

-Dobry pomysł Aleks. Kolejna sprawa to asystentka dla mnie -mówił do Sebastiana. —Pani Basia (sekretarka Krzysztofa i teraz Marka) pracuje tylko do końca roku, więc potrzebna będzie mi jakaś kompetentna osoba. Asystentka i sekretarka w jednym.

-Jeszcze dzisiaj dam ogłoszenie -zapewnił Olszański.

-Moja siostra może byłaby chętna -odezwał się Turek. —Jest ekonomistką tak jak ja. Pracuje teraz w banku, ale chce pracę zmienić. Parzyć kawę i obsługiwać ksero również umie.

-Ok. Adam. Niech przyjdzie na rozmowę kwalifikacyjną.

-Powinieneś oficjalnie zostać prezesem Marek -stwierdził Aleks. —Krzysztof nie wróci do pracy, a firma musi mieć prawdziwego prezesa.  Ja a tym bardziej Paula nie nadajemy się na to stanowisko.

-Łatwo ci powiedzieć zostań -odparł z niechęceniem. —Prezes to odpowiedzialne stanowisko. Lepiej będzie, jak razem będziemy zarządzać. Cały zarząd, Adam i Sebastian. Przynajmniej przez pierwsze miesiące. Jak coś nie wyjdzie, to wina na mnie samego nie spadnie.

-Na mnie możesz liczyć -zapewnił Olszański.

-I na mnie -dodał Adam. —Nie damy zginąć firmie.

-Nie będę się wyłamywał Marek -odezwał się i Aleks.  —Po pracy pójdziemy do szpitala i powiemy Krzysztofowi, co postanowiliśmy. Staruszek ucieszy się, że chcemy razem działać. Może Paulina da się namówić na wizytę u twojego ojca?

-Wątpię Aleks. Pakuje się na wyjazd do Mediolanu.  

Po zakończeniu rady Marek miał jeszcze sprawę do Aleksa.

-Co robicie z Kasią (jego żona) w ten weekend? -zagadnął.

-W domu siedzimy. A masz jakąś propozycję dla nas?

-Żebyście Iwem się zajęli od piątku popołudniu do niedzieli wieczór. Chcemy pojechać na weekend z Sebą uczcić nasze trzydzieste urodziny.

-Imprezka bez narzeczonych się marzy -odparł z uśmiechem. —Nie dziwię się wam. Paula ma trudny charakter, a Wioletta dziwne pomysły. Nie ma sprawy Marek. Jedźcie. Wiesz, że lubię zajmować się swoim chrześniakiem. A wam odpoczynek od waszych kobiet należy się, jak nikomu innemu -dodał, poklepując przyjacielsko po ramieniu.

-Dzięki Aleks. Jak urodzi się wam Laura, to będziecie mogli na mnie liczyć -obiecywał.

-Będę pamiętał Marek.

 

W liście do Pauliny wiele nie było napisane, bo prawnik poinformował tylko o tym, aby wstawiła się w jego kancelarii. Po cichu liczyła, że chodzi o spadek po cioci Irene La Duca.  Jednak tylko ona miała się stawić, a Aleks był również jej krewnym, a o nim nie było wspomniane. Ciotka była ich daleką krewną, bo jej matka i dziadek Febo byli rodzeństwem. Ciocia Irena jak Paulina i Aleks mówili o niej, od paru lat przebywała w zakładzie opieki po przebytym sześć lat temu udarowi. Mózg częściowo wrócił do formy, ale nie na tyle aby samemu mieszkać. Gorzej było z poruszaniem się, bo była sparaliżowana.  Miała również problemy z mową. Była ona również ostatnią osobą, która znała jej tajemnicę i którą jak liczyła zabrała do grobu.

Miała szesnaście lat, gdy wakacje spędzała z Giovanną daleką kuzynką i przyjaciółką jednocześnie oraz z jej o trzy lata starszym bratem Pasquale. Stało się wtedy, to co nigdy nie powinno się stać. Przy nim straciła dziewictwo i zaszła w ciążę. Miesiąc później chłopak pojechał w Apeniny i już nie wrócił. Do trzeciego miesiąca ukrywała przed rodzicami swój stan, ale w końcu musiała powiedzieć prawdę. Agnieszka i Francesco Febo ustalili, że je urodzi i oni wychowają je jako swoje. Dlatego też nikomu nie powiedzieli o ciąży córki. Nie było się też czym chwalić. Córka w przyszłości miała również być z Markiem, a to plany krzyżowało. Pech chciał, że gdy była w czwartym miesiącu oboje Febo zginęli w wypadku samochodowym. Paulina ciężko przechodziła stratę rodziców, ale ciąży nie straciła. O swoim problemie powiedziała Giovannie i cioci Irenie. Ta druga bez wahania zaproponowała jej, że je wychowa, bo było częścią jej zaginionego w górach syna.  Paulina już wtedy miłością do dziecka nie pałała i zgodziła się bez wahania. Tak więc dla dobra jej zdrowia psychicznego i za zgodą Dobrzańskich, miała zostać przez kilka miesięcy w Mediolanie z Giovanną i ciotką, a Aleks miał polecieć do Polski. Tak też się stało. Udawało się jej również przez pięć miesięcy unikać spotkań z bratem i Dobrzańskimi i kontakty ograniczały się do rozmów telefonicznych i Skype.  Nikt też nie miał się dowiedzieć, kto jest matką dziecka. Rodzina La Duca była wystarczająco wpływowa, aby ukryć ten fakt w aktach. Mały Iwo urodził się, gdy Paula miała niespełna siedemnaście lat, siłami natury i tuż przed świętami Bożego Narodzenia. Tak więc, gdy spotkała się z bratem i Dobrzańskimi ponownie była szczupła. Niedługo później mały został ochrzczony, a rodzicami chrzestnymi zostali Giovanna i Aleks, który nie wiedział, że trzyma do chrztu własnego siostrzeńca. Po trzech miesiącach Paulina wróciła do Polski, a po maturze poleciała do Mediolanu na studia. Iwo miał wtedy dwa lata i był pogodnym, ślicznym dzieckiem. Jego niania była Polką, więc umiał również trochę mówić i w tym języku. Paulina bywała w ich domu, ale jakąś szczególną miłością go nie obdarzyła. Kiedy mały miał niespełna sześć lat rodzinę La Duca spotkało kolejne nieszczęście. Okazało się bowiem, że Giovanna ma tętniaka, który może w każdej chwil pęknąć i doprowadzić do śmierci. Jej choroba zaś spowodowała u jej matki rozległy udar i w konsekwencji długotrwałą chorobę. Giovanna w tej sytuacji postanowiła sądownie pozałatwiać najważniejsze formalności związane z bratankiem i w razie jej śmierci oraz niemożliwości opieki nad wnukiem przez jej mamę na opiekuna prawnego wyznaczyła Paulinę Febo. Prościej byłoby udowodnić, że jest biologiczną matką, ale w akcie urodzenia Iwa figurowała inna osoba i ujawnienie prawdy teraz mogło bardziej zaszkodzić niż pomóc. Giovanna zastrzegła również, że w razie jej protestów prawnik miał powiadomić o sprawie Aleksa i Dobrzańskich. Tym samym jej tajemnica wyszłaby na jaw.  Czarny scenariusz się sprawdził i po śmierci Giovanny, Paulina została prawnym opiekunem własnego syna i wraz z Markiem, z którym była już związana, zajęła się wychowywaniem Iwa.  Wkrótce zmarł również prawnik, który we wszystkie te sprawy był wtajemniczony.  

 

Wychowywanie go było trudne, bo znalazł się nagle w obcym miejscu i pośród obcych dla niego ludzi. Tylko Paulinę widział parę razy. Przez pierwsze miesiące byli pod nadzorem adopcyjnym i dlatego prawie cały dnie spędzali we trójkę, aby nawiązać więź. Marek wziął nawet dwa miesiące urlopu bezpłatnego, aby być bliżej Iwa. On również zmuszony był wstawać do niego w nocy i uspokajać, bo bał się na początku pobytu w Polsce sam spać. Tym samym to do Marka bardziej przylgnął i nabrał zaufania. Marek również skierował sprawę do sądu i stał się jego prawowitym synem, ale z podwójnymi nazwiskami. Nawet zaczął mówić do niego tato, bo ojca nigdy nie poznał.  Później odważył się i mówić mamo do Pauliny. Z każdym dniem, tygodniem, miesiącem i rokiem było lepiej, bo poznał kolegów w dwujęzycznym przedszkolu i coraz lepiej mówił po polsku. Kiedy był już w szkole podstawowej, to już w pełni zaakceptował nową rodzinę i był oczkiem w głowie Marka. Adopcję Iwa inaczej odbierała Paulina, bo zyskała szacunek wśród znajomych tym, że podjęła się wychowania obcego dziecka. Na każdym kroku chwaliła się również jego osiągnięciami i urodą. Po cichu liczyła i na zyski finansowe, bo miała rozporządzać majątkiem La Duca do uzyskania pełnoletności przez chłopca.