Testament cz. 4

-Można? -zapytał Aleks Bartka, wskazując na puste krzesełko przy stoliku na dworze.

-Proszę -odparł, popijając piwo.  

-Gumę złapałem i czekam na przyjazd kolegi z kołem -wyjaśnił Febo. — A ty tutejszy?

-Od prawie dwudziestu trzech lat.

-Ja pierwszy raz w Rysiowie. Ale znałem jedną rodzinę stąd.  Pani Magda była znajomą mojej mamy. Obie już niestety nie żyją -mówił tak, aby Bartek pomyślał, że jest zorientowany w temacie. — Cieplak się nazywają. Znasz ich? Ciekawy jestem, co u nich słychać.

Bartek chciał już odpowiedzieć, że to ich sąsiedzi, ale po słowach znasz ich i co u nich słychać, nabrał podejrzeń. Zwłaszcza że od matki wiedział, że jakiś czas temu o Cieplaków pytał już jakiś starszy mężczyzna. Później Józef był jakiś zdenerwowany. Matka od dziecka powtarzała mu również, że z obcymi lepiej nie rozmawiać i dużo nie mówić, bo tylko kłopoty sprowadzi.

-Cieplak, Cieplak -powtarzał i udawał, że myśli. —Chyba wiem, o kim mowa. Ojciec z trójką dzieci.  Jak dobrze się orientuję, są bardzo mili, uczciwi i uczynni. Szkoda, że spotkała ich taka tragedia.

-Dokładnie to oni -odparł fałszywą życzliwością.  — Co u nich słychać? -ponowił pytanie.

-A czy ja wyglądam na plotkarę? -odparł ironicznie. — Zresztą z woja wróciłem tydzień temu. Pan popyta kobiet w kolejce do sklepu.

-Aż tak mi nie zależy. Daleko stąd do nich?

-W polach mieszkają.  Od głównej drogi ponad kilometr. Tam nawet psy du… -zaczął, ale nie dokończył. — Dziura naszej dziur. To znaczy dziura Rysiowa tam, gdzie mieszkają. Droga taka sama. Trochę piachu, kamieni i glina. Po tej burzy tylko można zakopać sobie samochód.

-To nie będę ryzykował, jadąc tam.

-Ja takim elegancikiem jak pana auto też bym nie ryzykował -mówił, wskazując głową na samochód. — Piwko skończone i czas do domu -dodał, wstając od stolika. —Płot sam się nie pomaluje.  Do widzenia panu.

 

Dziesięć minut później siedział w kuchni u Cieplaków i opowiedział Józefowi o nieznajomym mężczyźnie w klubie, który wypytywał o nich.

-Jak on wyglądał? Może znam?

-Wysoki, ciemne włosy, przed trzydziestką, drogi samochód i zegarek -mówił, rozsiadając się na kanapie. — Nie elektryczny z bazarku, ale ze wskazówkami, rzymskimi cyframi, datą i innymi bajerami. Do tego srebrno -złota bransoletka.   

-Nie mam pojęcia, kto to był i co mógł chcieć. Jeszcze jakieś problemy sprowadzi, jakby mieliśmy ich mało.

-Spokojnie panie Józefie nic mu nie powiedziałem. I wyprowadziłem  w pole -opowiadał z zadowoleniem. — I to dosłownie. Powiedziałam mu o dawnym miejscu zamieszkania pana.

-Bardzo dobrze zrobiłeś. I dobrze, że mi mówisz.

-Nie ma sprawy panie Józefie. Jesteśmy sąsiadami i trzeba sobie pomagać.

 

Ula do domu ze zbioru śliwek u miejscowego gospodarza wróciła wieczorem. Oprócz zapłaty dostała koszyk śliwek węgierek.

-Zrobię powidła tato -rzekła, stawiając koszyk wypełniony śliwkami. — Będzie na dziesięć słoiczków. Pestka odchodzi i pójdzie szybciej.

-Beatka się ucieszy. Był tu Bartek i powiedział, że jakiś obcy mężczyzna zaczepił go w barze i wypytywał o nas -oznajmił córce z niepokojem. —Na szczęście zachował się rozsądnie i go zbył.

-A, co konkretnie mówił Bartek? Nie chce mi się iść do Dąbrowskich i wypytać go.

-Podobnie jego matka znała mamę. Bartek powiedział, że był wysoki, ciemne włosy, nie za stary -mówił Uli, która na opis wyglądu spoważniała. — I bogaty jak zauważył. Moniuszkę widziałem, więc nie mógł nim być.

-To mógł być Aleks Febo tato. Wygląd pasuje do niego. Próbują wszystkich sposobów. Nawet podstępów i szukają znajomości.

-To może lepiej zrezygnować ze spadku córcia.

-Na to mam czas tato. Zobaczymy, co dalej będzie.

 

Aleks tymczasem nie zamierzał się poddawać. Wiedza na temat zamieszkania nie wystarczała mu i to, co nie udało się z jednym z bywalców baru, mogło udać się z innym. Chłopak, który przyszedł po szesnastej i stanął za barem, wydawał się idealny. 

 

-Oranżadę macie? -zapytał.

-Mamy -odparł. — Chociaż mało, kto bierze.

-Mam zasadę jak prowadzę, nie piję. Jak znajomy przywiezie mi koło, to wracam do Warszawy.

-To pana auto stoi na parkingu -ni stwierdził, ni zapytał. — Jednak dzwonić pan po kolegę nie musiał. Niedaleko stąd, bo przy głównej drodze jest wulkanizator.

-Nie wiedziałem. Stąd jesteś?

-No jestem.

-Moja mama miała tu znajomą. Magdalenę Cieplak. Ja może raz albo dwa razy ją widziałem.  Tak jak jej córkę Ulę. Miałem z pięć lat, więc minęło sporo czasu.

-Pani Magda nie żyje od czterech lat -oznajmił mu, otwierając butelkę.

-Wiem. Zmarła przy porodzie najmłodszej córki -odparł, aby barman podobnie jak jego poprzedni rozmówca pomyślał, że wie coś o Cieplakach.  — Moja mama też nie żyje od czterech lat. Zmarła miesiąc później. Jak im się powodzi bez matki?

-Dają sobie jakoś radę. Dzieci mają renty po matce, pan Józef dorabia, a Ula ma stypendium i pracuje dorywczo. Mają się lepiej niż ja z rodzicami i siostrą.  A wszyscy pracujemy.

-To dobrze, że biedy nie klepią. Przejeżdżając przez wieś, widziałem rozwalające się chałupy i mężczyzn przed sklepem z piwem.

-Pan Józef akurat nie zagląda do kieliszka, a dom mają nowy.

-Ale po śmierć żony mógł się załamać. Został sam z trójką dzieci.

-Ula głównie wszystkim się zajęła. Zresztą zawsze była ambitna i najlepsza w szkole. Zdobywała nagrody za wygrywanie konkursów.  Teraz poznała jeszcze bogatego faceta. Jaguarem tu przyjeżdża -mówił, jak wyczuł Aleks z zazdrością i ironią. — Taka przeciętna dziewczyna, a na bogacza trafiła.

-Sporo wiesz o niej -zagadnął zachęcony nie do końca pochlebnym zdaniem o Uli.

-Mieszkamy naprzeciwko siebie. A poza tym chodziłem z Ulą do podstawówki, później do liceum, a teraz razem studiujemy. Chociaż na innych kierunkach. Tylko wykształcenie może wyrwać nas z tej dziury. Ja sam chciałbym zamieszkać w Warszawie i dostać pracę w dobrej firmie albo banku.

-To powodzenia życzę w realizacji planów -odparł Febo, kończąc szybko oranżadę.

Najchętniej dalej, by rozmawiał, ale zniechęcił się tym, że barman z Cieplakami są sąsiadami i że znają się od dziecka. Dlatego tylko zapłacił za oranżadę i wyszedł na zewnątrz. Z wizyty mógł być jednak zadowolony, bo dowiedział się, że Marek tu przyjeżdża, a jemu i Paulinie mówił, że z Ulą spotyka się tylko w Warszawie.  

 

Z siostrą spotkał się jeszcze tego samego dnia. Marek był w pracy i mógł pojechać do apartamentu Marka i Pauliny, aby porozmawiać ze spokojem. 

 

-Dowiedziałeś się czegoś o niej? -zapytała, prowadząc brata do salonu.

-Niewiele więcej niż wiedzieliśmy -mówił, rozgaszczając się. —  Jednak barman powiedział mi coś ciekawego. Widział Marka w Rysiowie, a nam mówił, że z Cieplak spotyka się tylko w Warszawie.  

-To pewne? -zapytała z nieukrywaną złością.

-Tak mówił barman. Paula będziemy się martwić, jak będzie więcej podejrzanych ruchów Marka.

-Wczoraj z kieszeni jego marynarki wypadł rachunek z PEWEX-u. Kupił kawę, czekoladę i perfumy Dion Dune, a ja nie używam takich perfum i na pewno nie kupił ich z myślą o mnie.

-Nawet jeśli dla niej, to dalej nic nie znaczy.

-Nie tak się umawialiśmy z Markiem. Prezenty, wizyty w Rysiowie, a jutro bierze ją do Brwinowa.

-Zazdrosna jesteś?

-Niby o kogo? -prychnęła. — O tą wieśniaczkę?

-Może się mu spodobała, oczarowała?

-Czym ona miałaby go oczarować? On gustuje w urodzie Kasi Figury, Majcher, czy Pakuli.

-Inteligencją mogła mu zaimponować -podpuszczał dalej siostrę.

-Wszystko mu wygarnę Aleks. Pieprzony Casanova.

-Lepiej nie Paula. Jeszcze zmieni zdanie i już w ogóle się z nią nie spotka. Lepiej będzie, jak nie będzie wiedział, że my wiemy. A z oczarowaniem żartowałem przecież.

 

Następnego dnia popołudniem Marek podjechał swoim Jaguarem pod dom Cieplaków. Nieopodal ich bramy Bartek kończył malować swój płot.

-Dzień dobry -przywitał się uprzejmie.

-Dobry -odparł Bartek, wstając z krzesełka. — Ula powiedziała mi, że jak pan przyjedzie ma pan chwilę poczekać. Poszła z Beatką po kieckę do Marzeny.  Nie ma jej już jakiś czas, to powinna wrócić niedługo.

-To ja jestem za wcześnie -odparł, patrząc na zegarek. —Dopiero wpół do trzeciej.

-Piękny zegarek -zagadnął, patrząc na nadgarstek Marka.

-To Citizen -odparł, podchodząc bliżej Dąbrowskiego. — Dostałem od rodziców na osiemnastkę. W Polsce trudno dostać.

-Ciekawe, bo dwa dni temu jeden facet w knajpie miał taki sam -oświadczył, przyglądając się uważniej zegarkowi — Tarcza też była zielona i taka sama bransoleta. Po bokach srebrna i złota w środku. Te same bajery.

-Pewny jesteś? -zapytał z zainteresowaniem, bo dokładnie taki sam dostał Aleks i ciągle nosił.

-Siedział ze mną z pięć minut przy stoliku, to miałem czas, aby obejrzeć cacko.

Zastanawiał się, czy nie powiedzieć Markowi, że ten gościu wypytywał o Cieplaków, ale zrezygnował.  Postanowił jednak, że powie o tym Cieplakom, bo w dziwny zbieg okoliczności trudno było mu uwierzyć.

-Rolex  czy Edox to dopiero cacka -zamarzył Marek.  

-Ja może kiedyś dorobię się podobnego. Chcę zająć się sprowadzaniem samochodów z Niemiec, naprawą i sprzedażą.

-Dobry plan. Mój Jaguar też jest z Niemiec przywieziony. Na nowe auto muszę zapracować.

-Ja planuję sprowadzić sobie jakieś Audi. A na razie wracam do malowania płotu. Wieczorem zabawa. Może pan przyjdzie z Ulą?

-Do pracy idę na noc. Strażak tak już ma, że zmiany różnie wypadają.