Testament cz. 12

Marek po przyjściu do pracy zajął się przeglądaniem książki telefonicznej i szukaniem w niej numerów do zakładów ślusarskich. Chciał bowiem przed przylotem Pauliny z Mediolanu zmienić zamki od apartamentu, gdzie mieszkał z byłą narzeczoną. Miało to, choć częściowo uchronić go od zemsty Febo. Byłą narzeczoną znał  wystarczająco dobrze, aby obawiać się zemsty z jej strony i że zdemoluje mieszkanie. Tego zaś chciał uniknąć, bo w jego najbliższych planach było sprzedanie apartamentu. Nigdy się mu tu nie  podobało, kupił go tylko, dlatego że zależało Paulinie i opuszczał bez żalu.   Okolica również  była daleka od jego upodobań. Jak dla niego było tłoczno, brakowało w  pobliżu zieleni i wszędzie coraz to nowocześniejsze budowle.  Nawet sąsiedzi żyli niby blisko, a daleko od siebie, byli anonimowi i spotykali się tylko w windzie. Zdecydowanie lepiej mieszkało się mu w  mieszkaniu, które Ula dostała w spadku. 

Jeden z panów ślusarzy zgodził się  na ekspresową robotę i obiecał przyjść po siódmej. Kiedy załatwił tę sprawę i pomimo tego, że z Pauliną rozmawiał już tego wieczoru, to wybrał jeszcze numer do Mediolanu i cierpliwie czekał na połączenie z domem rodzeństwa w Mediolanie. Miał sporo szczęścia, bo Paulina była w domu.  Z odgłosów muzyki i gwaru mógł wywnioskować, że prawdopodobnie wyprawia przyjęcie. Było mu nawet to na rękę, bo w towarzystwie nerwy jej nie puszczały i nie musiał wysłuchiwać jej obelg.

-Ascolta -usłyszał włoskie, słucham.

-Witaj Paula -przywitał się dość głośno ze względu na odgłosy słyszany w słuchawce i jakość połączenia. — Chciałem tylko uprzedzić cię, że zmieniłem zamki od mieszkania. I nie dobijaj się jutro do mnie, bo nie będzie mnie cały dzień.

-Nie miałeś prawa. To też mój dom. Odbierasz mi jedyne co mam.

-Miałem prawo. Apartament kupiłem  za swoje pieniądze i jestem jedynym właścicielem. I to ja płacę za czynsz i inne rachunki. Gdybyś wpadła na podobny pomysł, jak twój braciszek i w jakiś sposób dostała się do mieszkania i wyrządziła szkody, to nie radzę, bo zapłacisz za nie.

-Jesteś skończonym chamem i prostakiem.

Dalej nie słuchał tylko podobnie jak trzy godziny prędzej kiedy to Febo rzuciła słuchawką, on tak zrobił.

 

Ślusarz tak jak obiecał, pojawił się punktualnie i po ósmej zamki były wymienione. Krótko po jego wyjściu i on wyszedł z mieszkania. Na wizytę u Uli było za wcześnie, bo umówieni byli na jedenastą i dlatego pojechał do domu rodziców. Ojciec co prawda o tej porze był już w pracy, ale mama zazwyczaj była w domu i mógł  liczyć na smaczne śniadanie i kawę w jej towarzystwie. Przy okazji opowiedział matce o wydarzeniach w kancelarii pana Moniuszki i wizycie w szpitalu u ojca Uli. Mama natomiast opowiedziała synowi o wczorajszym wieczorze, kiedy to Krzysztof wrócił do domu w doskonałym humorze z pracy. To zaś spowodowane było zadowoleniem Pshemka z nieoczekiwanego pomysłu Uli na tanią kolekcję. Podobnie jak ojciec i mama zapewniła go, że nie będzie już ingerować w jego związek z Pauliną.  Tak więc cała wizyta była udana, ale koniec najbardziej go wzruszył. Wtedy to Helena oświadczyła mu, że razem z mężem chętnie poznają bliżej Ulę i żeby w ich imieniu zaprosił Ulę na niedzielę do nich na podwieczorek.

 

Dzień spędzony w towarzystwie Uli i Beatki, a po przyjściu ze szkoły również w towarzystwie Jasia mijał mu miło, szybko i spokojnie. Tuż po przyjeździe zastał Ulę i Beatkę na dworze przy stercie porąbanego drzewa.  Obie siostry wrzucały kawałki drwa na taczkę, a później jak się domyślił się, Ula musiała zapchać taczkę do pobliskiego pomieszczenia gospodarczego i wszystko wyładować.  

-Cześć Ula, Betti -rzekł, podchodząc do nich. —Widzę, że przyjechałem w samą porę, bo potrzebna jest wam męska siła.

-Co ty Marek. Do pracy nie będę cię zapędzała. I cześć.

-Zgłaszam się na ochotnika.

-Dzięki Marek -rzekła z wdzięcznością — Muszę wszystko schować przed powrotem ojca do domu.  Tato powinien się oszczędzać, a znając go zabrałby się za to drzewo. 

-Ale dla ciebie taka taczka pełna drewna jest też za ciężka.

-Miło, że się martwisz. Wolę jednak dorobić się odcisków i pęcherzy na dłoniach niż mieć chorego ojca. Tak naprawdę nie wiem, jak to będzie, jak wrócę na studia –mówiła z wyraźnym przejęciem. — Będę musiała chyba poprosić panią Dąbrowską o pomoc w opiece nad Betti. Przynajmniej przez pierwsze dni.

-Nie lepiej,  aby poszła do przedszkola?

-Lepiej, ale miejsca nie było. Może w przyszłym się uda. Póki co jest na liście i korzysta z zaproszeń na jakieś okolicznościowe imprezy.

-A pro po zaproszenia, mama zaprasza cię na podwieczorek w niedzielę. Chce razem z ojcem poznać ciebie. Tato jest ci wdzięczny za ten pomysł z kolekcją tetrową.

-Ale to nie był mój pomysł tylko tego projektanta.

-Ale ty byłaś inspiracją i uchroniłaś ojca od humorów Pshemka i kolejnego zdenerwowania ojca. Zawiózłbym cię do rodziców, a później odwiózł do Rysiowa. Tak na szesnastą ten podwieczorek. Akurat o tej porze kończą się odwiedziny szpitalne.

Zaproszenie zaskoczyło ją, ucieszyło i chętnie by poznała rodziców Marka, ale było małe, ale.

-Tylko że w niedzielę chciałam z Betti i Jasiem pojechać do ojca.

-Miejsca przy stole znajdzie się dla całej trójki -wtrącił. — I zapewniam cię, że mama nie będzie miała nic przeciwko temu, że więcej was będzie -dodał, zanim Ula zdążyła spytać go dokładnie o to.

-Skoro tak, to chętnie przyjdziemy.

Praca z pomocą Marka praca szła znacznie szybciej. Marek i Beatka wrzucali kawałki drewna na taczkę, a później Marek przewoził i wyrzucał w pobliżu szopy.  Ula natomiast je układała.

Kiedy uporali się z tym zadaniem, Ula wzięła się za szybki i prosty obiad, czyli naleśniki z serem. Pół godziny później poszli we trójkę na spacer. W Rysiowie atrakcji co prawda nie było, ale stary młyn, zabytkowy kościółek, dworek i kapliczka  leśna, były godne obejrzenia.

Zanim jednak poszli w stronę pierwszej atrakcji, Ula ze skrzynki pocztowej wyjęła list. Pismo rozpoznała od razu.

-Przyszły pewnie  instrukcje -rzekła do Marka, jak rozrywała kopertę.

Naszykuj 15 milionów ( przed denominacją) na przyszły piątek wieczór i zostaw w śmietniku przy sklepie włożone w pudełko po herbacie Ulung. Twojego kochasia na pewno stać na taką sumę. I nie powiadamiaj policji, bo może się stać coś przykrego tobie albo komuś z rodziny.

-I co teraz? -pytała. — Mam dość ich knucia.

-Teraz to porozmawiamy sobie z nimi i milicją postraszymy. Są groźby -odparł, kierując się na drugą stronę ulicy. — Od razu pójdziemy do tego Szymczyka. Nie ma na co czekać.

-Tylko że nie ma jego malucha przed domem, a to znaczy, że go nie ma w domu.

-A ta Marzena, gdzie mieszka?

- Marzena mieszka w pobliżu kościółka.

Dziewczyny również nie było w domu i dlatego rozmowę musieli odłożyć na później. 

 

Przez kolejne minuty delektowali się pięknymi widokami i świeżym leśnym powietrzem.  

-Tu chodzę na grzyby -rzekła, gdy mijali jeden z lasów sosnowych a tam za młynem na jagody.

-Ulcia lobi słodkie i pysne bułeczki z jagódkami -wtrąciła Betti.

-Na pewno są tak samo dobre jak naleśniki Beatko -odparł nie tylko grzecznościowo, ale i dlatego że był o tym przekonany. —Da się z tego zbierania, dobrze zarobić -zapytał Ulę.

-Z jednego dnia zrobię zakupy i coś odłożę albo handel wymienny. Grzyby się łatwiej zbiera, ale jagody są bardziej opłacalne. Jak chodziłam jeszcze do szkoły, zarobiłam sobie na wyprawkę do szkoły i zostało jeszcze dla Jasia i ubiory

-A to, co za hala -zapytał, pokazując na budynek w oddali.

- Była tu kiedyś przetwórnia soków. Przez dwa lata w wakacje chodziła i butelki do pojemników wkładałam. Ale zamknęli rok temu i w te wakacje musiałam wyjechać do NRD na truskawki.

-Zadziwiasz mnie. W wakacje praca zamiast odpoczynku. I w tylu miejscach.

- Po prostu jestem taką współczesną kobietą pracującą i żadnej pracy się nie boję -dodała, przytaczając cytat z kultowego serialu.

-No tak Ula. Praca ważna, ale i odpoczynek jest ważny.

-Spokojnie wakacje też miałam. Widziałam parę razy góry i morze. Wyjeżdżałam w  podstawówce na kolonie i dodatkowo na wczasy z rodzicami. Byliśmy nawet w Jugosławii. Dopiero po śmierci mamy zaczęłam dorabiać.

-Ale i tak wielki szacunek. Inni by się tak nie poświęcali. Muszę Pshemkowi opowiedzieć o tych okolicach -zmienił nagle temat.  — Szuka ładnych miejsc na sesje, a ten młyn jest bardzo ładny.

-Tak ładny, że miastowi przyjeżdżają tutaj na sesje ślubne. 

Pod mianem inni Marek miał głównie na myśli Paulinę. I mimo to, że był tu w Rysiowie trudno było mu nie myśleć, co robi teraz Paulina.

 

Febo tymczasem wylądowała w Warszawie i prosto z lotniska pojechała sprawdzić, czy Marek faktycznie zmienił zamki w drzwiach. Kiedy nie mogła żadnego z nich otworzyć i z braku pomysłu co ma ze sobą zrobić, pojechała do brata do firmy.

-Ten gnojek naprawdę to zrobił -rzekła od wejścia i wyładowując złość na bracie. — A ty sobie tak spokojnie kawę pijesz.

-Co zrobił Marek, bo jak myślę o nim mowa? -zapytał, patrząc na nią zza biurka.

- Wczoraj wieczorem dzwonił do mnie z pracy i powiedział mi, że zmienia zamki i że nie mam się co dobijać, bo go nie będzie, bo będzie z tą przybłędą.  Dzwoniłam wczoraj do ciebie do domu, ale oczywiście nie było cię w domu. Mogłeś jakoś zaradzić. Nawet nie miałeś czasu przyjechać po mnie na lotnisko.

-Mówiłem ci, że byłem umówiony i nie mogłem tego odwołać.

-Siostra dla ciebie nie jest ważna -pytała dobitnie?

-Nie tym tonem. I co niby miałem zrobić. Przykuć się do klamki?

- Chciałam, żebyś pojechał i powstrzymał go. Nie wiem nawet jakie rzeczy mi spakował. Mam tam biżuterię, kosmetyki, futra i założę się, że połowy nie spakował.

-Paula mam dość swoich problemów i ten twój z Markiem jest akurat teraz najmniej ważny dla mnie -przerwał gwałtownie siostrze.

-Przez ciebie straciłam Marka. Przez twój upór na to mieszkanie. A co z tym planem?

-Nic nie wyszło z włamaniem do kancelarii Moniuszki. Cieplak prędzej podpisała wszystkie dokumenty. W dodatku my jesteśmy pierwsi na liście podejrzanych. Ratuje nas tylko to, że jak Moniuszko wszystko uporządkuje, okaże się, że to nie te dokumenty zaginęły, tylko inne i podejrzenie na inne osoby przejdzie. Ale może się i okazać, że nie przejdzie.

-Jak to -zapytała z niedowierzaniem? — Możesz iść do więzienia? A co ze mną będzie? Gdzie się podzieję?

-Jak zwykle tylko o sobie myślisz? Ja ryzykuję za nas oboje.

-Oczywiście, że się martwię – odparła słodko i próbując  szybko wybrnąć z popełnionej gafy. —Jestem zmęczona po podróży. Musiałam wstać przed szóstą.  Możesz dać mi klucze od swojego domu? Są tam moje rzeczy i muszę się odświeżyć po podróży.

-Nie, nie mogę ci dać, bo wolę być przy tym jak się wprowadzasz  -odparł w zemście za jej troskę. — Nie chcę mieć wszystkiego poprzestawianego. Z tym się akurat z Markiem zgadzam. Umiesz dom w pięć minut do góry nogami przewrócić.

- To, co niby mam ze sobą teraz zrobić? U Dobrzańskich nie mam się co pokazywać. Ten gnojek już ich nastawił przeciwko mnie.

-Idź do kosmetyczki, wyżal się Wioli na Marka i poczekaj na mnie u niej.  Przyjadę po ciebie przed piętnastą.

Wizyta u kosmetyczki oprócz zabiegu upiększającego miała również inny przebieg.

 

Tymczasem Ula i Marek zgarnęli sprzed szkoły Jasia kończącego lekcje i całą czwórką poszli na oranżadę do klubokawiarni działającej przy GS Rysiów. Tam spotkali Marzenę i Maćka. Obok budynku znajdował się plac zabaw. Dlatego Ula poprosiła brata, aby zabrał tam siostrę, aby mogła wraz z Markiem porozmawiać z nimi.