Plany, plany, plany ... 8

-Co tu robi Cieplak -zapytał ostro Aleks. — Nie jest w zarządzie. Chyba że oddałeś jej nie tylko akcje firmy, ale również swoje miejsce w radzie, więc ciebie nie powinno tu być. Albo może nie poradzisz sobie bez niej. Przecież wszystkie sukcesy i porażki to również jej zasługa.

-W każdej chwili mogę wyjść -odparła Ula. — Marek poradzi sobie beze mnie.

-Nie Ula -zaprotestował Marek. —Masz sporo wspólnego z firmą i masz prawo tu być. Nie tylko ze względu na akcje.

-Zdobyte podstępem  zresztą -wtrąciła Febo.

-Mogę oddać je w każdej chwili -odparła Ula.

-Dobra propozycja -podchwycił Aleks.

-Ty Paula jak dobrze się orientuję, swoje udziały oddałaś Aleksowi, więc ciebie też tu nie powinno być -odparł Marek. —I możesz mi wytłumaczyć te żądania wobec mnie i wydzwanianie do rodziców.

-Zostawiłeś mnie bez grosza i domu. Tak trudno się domyślić.

-Biedy nie klepiesz. Nic ci nie dam. Zapomnij.

-Gdzie podziała się twoja szlachetność -odezwał się Aleks. —Bardziej interesują cię pracownicy, niż była narzeczona.

-Możecie się uspokoić -wtrącił Krzysztof. — Mieliśmy zająć się sprawami firmy. A wy usiądźcie w końcu, a nie stójcie w drziach  -zwrócił się do Aleksa i Pauliny. 

-Przepraszam Krzysztof -rzekł Aleks, siadając obok niego. 

-Gdy Pshemko skończy pić czekoladę, dołączy do nas -oznajmił zebranym senior. — Podobno zna wasze plany. Zanim przyjdzie, tak pokrótce mi przedstawcie.

-Pozwól, że ja zacznę tato.  Chcemy z Ulą stworzyć dwie kolekcje. Dla seniorów i ciążową.

-Przepraszam, ale skąd weźmiesz pieniądze -wtrącił Aleks.

-Uli nie musimy spłacać, a kolekcje kosztowne nie będą.

-Czyli tandeta -odparł Aleks.

-Tandeta i kicz, niczym jak za czasów PRL-u -dodała Paulina.

-Chciałam zauważyć, że teraz pamiątki z tamtych lat są w cenie, a lodówki czy pralki latamim służyły, a nie psuły się dzień po dacie gwarancji -odparła wymownie Ula.  

-Żyła pani wtedy, że wie -zapytała Paulina?

-Nie trzeba żyć, aby wiedzieć. Są gazety, telewizja, ludzie, którzy żyją do dziś i miło wspominają te czasy.

-Kochani nie o tym mamy rozmawiać -przerwał  Krzysztof.  — Ty Aleks co masz w planach?

-Na początek chciałbym dowiedzieć się, w jakiej kondycji naprawdę jest firma i dlatego pomyślałem o audycie. Jeśli będą konieczne zwolnienia to tych z najkrótszym czasem pracy, młodych, ambitnych, aby mogli znaleźć inną pracę. Tych, co pracują dla nas od lat, sprawdzonych i przed przejściem na emeryturę zostaną na etacie.

-Bardzo szlachetne Aleks. To nie w twoim stylu -kpił jawnie Marek.

-Ty lepszy jesteś -odezwała się Paulina.

- A co poza tym? -pytał Krzysztof dla uspokojenia atmosfery.

-Mój znajomy Armando Santoro chce zainwestować w firmę. Z jego pomocą możemy stworzyć aż dwie dochodowe kolekcje ratujące firmę.  Męską Elegancja na ulicy oraz kobiecą Kontrastowa jesień.

-A co chce ten twój znajomy w zamian -zapytał Marek?

-Procent z zysku.  

-Mam zgodzić się na jakieś podejrzane interesy z twoimi znajomymi? Niedoczekanie twoje.

-Twoje zdanie mnie nie interesuje. Twój czas w firmie minął. Zresztą Krzysztof i Pshemko mają podjąć decyzję.

-I podejmiemy Aleks -odparł Krzysztof. — Tak jak Marek wolałbym jednak nikogo obcego nie sprowadzać do firmy. Zwłaszcza że nie musimy wykupywać akcji od pani Cieplak.  Nie znamy twojego przyjaciela.  

-Doskonale rozumiem twoje wątpliwości -odparł mimo wewnętrznej złości. 

-To dobrze. Chciałbym porozmawiać później z tobą na osobności Aleks.

-Oczywiście Krzysztof. Będę do twojej dyspozycji.

 

Mistrz  pojawił się w sali chwilę później i jak tylko przyszedł, i usiadł, przeszedł do sedna sprawy.

- Nie będę długo się rozwodził Krzysztof nad tym, który plan jest lepszy, bo już wybrałem. I przepraszam, że grałem na dwa fronty. Inaczej bym się nie dowiedział, kto jest dobry, a kto zły. Paulinko nie mogę niestety spełnić twojej prośby i poprzeć Aleks.

-Jak to? Nie tak się umawialiśmy -odezwała się po chwili Paulina, patrząc wrogo i ponuro na projektanta.

 -Umawialiśmy? -pytał Marek.

-Już mi przeszła złość na Urszulę i Marka -mówił, unikając wzroku Febo. — Rozczarowałaś mnie i manipulowałaś mną. A Urszula nie naciskała.

-To nie jest przeziębienie, aby  ci przeszło -oburzał się Aleks.

-Możemy wrócić do tego umawiania się? -odezwał się Marek.

-Już tłumaczę -odarł mistrz. —Kiedy dowiedziałem się o tobie i Urszuli byłem potwornie zły. Gotowy byłem sprzyjać Paulince. Pech chciał, że zadzwoniła do mnie tego wieczora, kiedy skręciłem nogę z prośbą, abym poparł Aleksa na tej radzie. Prędzej jednak powiedziałem jej, że dowiedziałem się o was.  Współczułem jej, a ona co? Miała pretensję, że zajmuję się nieswoimi sprawami i porównała do bufetowej i krawcowej. Później powiedziałem jej, że skręciłem  nogę i nawet się nie przejęła. Histeryzujesz, tyle powiedziała. Na koniec obraziłaś mojego syna -zwrócił się wprost do Pauliny. — Wtedy już wiedziałem, co zrobię.

-I to wszystko. Tylko dlatego postanowiłeś się odegrać. Z takich bzdur? -pytała Paulina.

-Czy ja powiedziałem, że to wszystko? Następnego dnia dowiedziałem się, że Aleks chce zatrudnić Luigi, a wraz z nim do firmy przyszedłby również Rufo, a na dwóch projektantów nie ma tu miejsca. Pomijając, że Luigi to mój wróg.

-To jest niedorzeczne -wygarnął mu Aleks.

-To skąd pomysł na modę męską. Luigi jest w tej dziedzinie mistrzem.

-Zawiodłeś nas  -wspierała brata Paulina.

-Ja zawiodłem się na tobie. Dzwoniłaś do mnie niemal codziennie  i pytałaś co w naszej sprawie, a nie o moje zdrowie i samopoczucie.  Ani razu  nie spytałaś o moją nogę. A Urszula, pomimo że byłem marudny, cierpliwie mnie znosiła i gotowała, co chciałem -mówił dobrodusznie.

-Aż tak źle nie było -odparła Ula. — Nie zażyczyłeś sobie żadnych frykasów.

-Proste jedzenie najlepsze. Pamiętasz, jak wspomniałem ci o czekoladzie Mike Ciok  i ciasteczkach Cantuccini? -zapytał, patrząc Paulinę.

-Pamiętam. Co ma to do rzeczy?

-A to, że chciałaś od razu pójść do sklepu i przez Aleksa podesłać. A ty na zakupy spożywcze nie chodzisz. Chciałaś się przymilić. I pytanie czy ja lubię te ciasteczka -pytał i patrzył na zebranych?

-Nie cierpisz -odparł Marek.

-Właśnie nie lubię i wszyscy to wiedzą. Bella też powinna wiedzieć. Dzisiaj byliście u mnie i zasypywaliście komplementami, uśmiechaliście się, dopytywaliście jak projekty. A Krzysiu, jak był chwilę po was, to spytał jak noga i do niczego nie namawiał. Tak jak Urszula i Marek w mojej samotni.  

-Właśnie skreśliłeś naszą wieloletnią przyjaźń -wysyczała Paula. —Wychodzę -dodała, wstając od stołu.

-Nic tu po nas Paula -dodał Aleks, chcąc również wyjść. — Polaczki zawsze pozostaną...

-Z tobą Aleks chciałbym porozmawiać na osobności, jak mówiłem wcześniej -przerwał mu Krzysztof. —Możecie nas zostawić -poprosił pozostałą czwórkę.

Aleks choć niechętne, ale został w sali sam z Krzysztofem.

Krzysztof długo zastanawiał się jak rozegrać rozmowę z Aleksem i aby się nie domyślił, że Aldona Turek ma z tym sporo wspólnego. Siostra Adama tak jak obiecała, sprawdziła niektóre przelewy dokonywane przez Aleksa. Ten ostatni szczególnie ją zainteresował i dał punkt zaczepienia dla Krzysztofa.

-Pamiętasz, jak ponad pięć lat temu w wypadku zginęła  nasza recepcjonistka, jej mąż, osierocając trójkę dzieci.

-Pamiętam -odparł niepewnie.

-Założyliśmy wtedy specjalne konto na fundusze w takich wypadkach i oboje byliśmy upoważnieni do wypłat. Z tym że  ja dostawałem  e-mailem potwierdzenia wpłat i wypłat -kłamał dla dobra sprawy. —Do tej pory tylko raz była potrzeba wypłaty po pożarze u Sokołowskich.  Dwa dni temu dostałem potwierdzenie wypłaty dwustu tysięcy. Pofatygowałem się do banku i dowiedziałem się, że  wypłaciłeś i wpłaciłeś na konto Armando Santoro. Sprawdziłem, kim jest  i chyba nie muszę ci mówić, że we Włoszech doprowadził do upadku dwóch firm, aby później wykupić je za grosze. Zastanawiam się czy nie miałeś podobnych planów z naszą firmą.

-Krzysztof nigdy bym nie dopuścił do upadku firmy -mówił z kamienną miną.  — Jak mogłeś w ogóle tak pomyśleć. Wypłaciłem, bo chciałem wejść z nim w inne interesy i zabrakło mi pieniędzy.  

-Nie traktuj mnie jak dziecka. Tylko głupiec wchodzi, z kimś  takim w interesy -strofował bez zahamowań. 

-Z Markiem łagodniej się obszedłeś, po tym jak okazało się, że akcje oddał Cieplak -odparł, dając lekki upust złości.

-Z nim również rozmawiałem sam na sam i nie była to miła pogawędka ojca i syna. Muszę powiedzieć, że zarówno Marek jak i ty mnie rozczarowałeś. Nie tak wyobrażałem sobie firmę po odejściu.

-Przykro mi -mówił już spokojniej, choć złości pozostała w nim. —Ja starałem się wypełniać swoje obowiązki jak najlepiej. To Marek z Cieplak sprowadził kłopoty.

-Ale nie sięgnęli po cudze pieniądze. Pieniądze mają wrócić na konto Aleks -mówił zdecydowanie. —Masz tydzień.  Inaczej powiem o kradzieży Markowi.  On łaskawy, jak ja nie będzie. 

 

Ula i Marek tymczasem postanowili, że uczczą sporą wygraną bitwę z Febo, kupią zapiekanki, owoce, kawę na wynos  i pójdą nad Wisłę.

-Widziałaś minę Pauliny, jak Pshemko nas poparł -zagadnął Marek, gdy wychodzili z firmy.

-Tak. A swoją drogą Pshemko nieźle nami zakręcił.

-Taki już jest. U niego jeden szczegół o wszystkim może zdecydować. Mnie ciekawi to, o czym tato chciał porozmawiać na osobności z Aleksem.

-Cześć Marek. Nie przeszkadzam -zagadnęła ich nie kto inny jak Kamila Smutek. —Miałeś pomyśleć o naszej rozmowie.

-Cześć -odparł niechętnie. —Czasu nie miałem. Po niedzieli dam ci znać.

-Dla mnie to ważne. Wypożyczy mi pani Marka na parę godzin? -zagadnęła do Uli.

-Ula to jest właśnie Kamila, o której ci mówiłem.

-Domyśliłam się, że ona.

-A ja domyślam się, że pani to ta Ula, dla której Marek rzucił Paulinę. Gratuluję. Należało się jej, aby utarł ktoś jej nosa. Za to jak mnie potraktowała. My z Markiem kiedyś...

-Wiem, co łączyło panią z Markiem -wtrąciła. —Marek opowiedział mi wszystko. Nie mamy przed sobą tajemnic.

- Może razem zdecydujecie się, kiedyś na jakiś artykuł?

-Kamila mamy na teraz plany. Zadzwonię do ciebie, jak na coś się zadecyduję -Marek kategorycznie postanowił przerwać rozmowę.

-To nie przeszkadzam -odpuściła rozmowę i poszła w innym kierunku.

-Nie podoba mi się coś w niej -oznajmiła Ula, kiedy Smutek odeszła wystarczająco daleko. — I nie, dlatego że kiedyś byłeś z nią związany.

-Nie myśl teraz o tym. Mamy co świętować i nie warto psuć sobie humoru.