Szczęście syna.

Znowu przyszło mi płakać- zanuciła Ula pierwszy wers swojej ulubionej piosenki i adekwatnej do obecnego nastroju i wydarzeń życiowych. Wyszła właśnie ze szpitala od Marka, ale spotkać się z nim okazji nie miała. Na szpitalnym korytarzu spotkała za to Paulinę i kobieta wyraźnie powiedziała jej, że to do niej Marek zadzwonił i chce, aby dała mu spokój. Ona sama dużo nie obiecywała sobie po wizycie u Marka. Chciała tylko zobaczyć, jak się czuje i przeprosić za wypadek, bo czuła się winna, choć nie znała okoliczności wypadku. Marek pracował z nią całą noc, mógł być przemęczony i spowodować wypadek. Ze szpitala wyszła, więc niepocieszona a czekała ją jeszcze rozmowa i rozstanie z Piotrem. Mężczyzna czekał na nią przed wyjściem ze szpitala i uczciwie powiedziała, że nie kocha go i nie może wyjechać z nim do Bostonu. Teraz siedziała na ławce, płakała i jedynie czego pragnęła to cofnąć czas. 

Paulina tymczasem zjawiła się w sali, w której leżał Marek i zajęła się nim.  Marek przybity niepowodzeniami związanymi z Ulą był obojętny na jej zabiegi. Poddał się nawet jej planom i zgodził się na wspólny wyjazd do Włoch. Wolał wyjechać z byłą narzeczoną i nie patrzeć na szczęście Uli i Piotra.

Po Paulinie w odwiedziny przyszedł Sebastian. To jego wypytał o Ulę, czy wie o wypadku i czy nie chciała przyjechać do niego. Olszański nie wiedząc nic o wizycie Uli, usprawiedliwił ją pracą i pokazem, który miał odbyć się następnego dnia.

Febo po wyjściu ze szpitala natomiast pojechała prosto do Dobrzańskich z dobrymi nowinami. Dobrzańscy siedzieli w salonie i delektowali się popołudniową kawą.

-Mam wspaniałe wiadomości Heleno- zaszczebiotała od drzwi. — Jeszcze nic straconego i może będziemy jeszcze razem z Markiem.  Jutro wieczorem, jeśli wszystko dobrze pójdzie, to wyjadę z Markiem do Mediolanu na dwa tygodnie, a tam postaram się, żeby zapomniał o tej Cieplak. 

-Nie zapomnij, że jutro jest premiera kolekcji- hamował jej zapał Krzysztof. —Tworzył ją z Ulą i wypadałoby, żeby pojawił się tam.

 -Jest jeszcze Ula. Marek kocha ją-dodała Helena.

-Ona już wybrała tego lekarza i leci z nim do Stanów, a Marek wkrótce wróci do mnie, jak zawsze zresztą. Muszę zrobić tylko zakupy i będziemy mogli lecieć.

-Jesteś bardzo pewna siebie Paulinko- ponownie odezwał się Krzysztof. —Marek zmienił się ostatnio mocno. I to dla tej dziewczyny właśnie. Na dużo nie liczyłbym.

-Zbyt długo żył jak żył, żeby się zmienić-argumentowała. —Jakoś trudno uwierzyć mi w jego ustatkowanie się i w wielką miłość.

-A jednak. On pomagał jej jak została prezesem, a Ula jemu, gdy on był. Dla niego robiła te wszystkie przekręty, bo kochała go.  Sam mi to powiedział. A tego tak łatwo się nie zapomina.

- Po tym, co powiedziałam jej dzisiaj nie będzie szukała, z nim kontaktu-odparła, z satysfakcją. — Spotkałam ją na korytarzu w szpitalu i powiedziałam jej, że Marek nie chce jej widzieć i ma zostawić nas w spokoju. Ona poleci do tego swojego Bostonu za parę dni, a my jutro o osiemnastej do Włoch.

-Czas pokaże, co wyjdzie z tej podróży Paulino-rzekła, Helena.  —Oby udało się wam- dodała obejmując ją.

- Mówiłaś o jakimś szpitalu Paulinko- zagadnął Krzysztof. —Można wiedzieć, kto tam jest.

- Jak to, kto- pytała zdziwiona. —Marek.  

-Marek jest w szpitalu? – tym razem Dobrzańscy zdziwili się. —Miał jakieś badania?

- Nie. Rano miał wypadek. Nie wiedzieliście.

-Jesteś tu od dobrych paru minut i dopiero teraz mówisz nam, że Marek miał wypadek i jest w szpitalu? -  oburzyła się Helena, wstając z kanapy.

-Myślałam, że wiecie-tłumaczyła się.

-Paulino, gdybyśmy wiedzieli to nie siedzielibyśmy teraz tu tak spokojnie, nie gawędzilibyśmy i nie pilibyśmy kawy tylko bylibyśmy w szpitalu albo rozmawiali o jego zdrowiu, a nie o planach wyjazdowych- odparła, Dobrzańska podnosząc głos. —Mogłabyś czasami myśleć.

- I możesz powiedzieć nam, w którym jest szpitalu Marek- dodał Krzysztof.

-Na Miedzianej.

Do szpitala Dobrzańscy dotarli szybko.

-Mogłeś zadzwonić synku-  zaczęła matka od drzwi.

-Nie chciałem martwić was, bo nic mi nie jest tak naprawdę. Mają zrobić mi tylko rezonans i jeśli wszystko będzie dobrze to prawdopodobnie jutro albo pojutrze wypiszą do domu.

-To jakim cudem Paulina chce zabrać cię już jutro w podróż- dopytywała Dobrzańska.  —W dodatku samolotem. Przecież taka podróż może ci zaszkodzić- mówiła oburzona. — Jej chęć odzyskania cię przekracza wszelkie granice i muszę poważnie z nią muszę porozmawiać.

-Mamo sam zgodziłem się na wyjazd- usprawiedliwiał ją.  —Tak będzie najlepiej dla mnie.

- Ale nie jutro. Ja w każdym razie nie pozwolę ci wyjechać. Wprowadzisz się do nas na parę dni a Paulina, jeśli chce to niech sama leci.

-Zaskakujesz mnie mamo. Jeszcze parę tygodni temu byłabyś zadowolona z takiego obrotu sprawy.

-I dalej chciałabym, żebyście byli razem, ale nie zamierzam narażać twojego zdrowia. To już postanowione, nie lecisz nigdzie.

-Mama ma rację Marku-odezwał się ojciec. —To jest nierozsądne. A możesz powiedzieć nam, jak to się w ogóle stało?

-Zrobiłem to, co nie powinienem robić. Rozmawiałem przez telefon i wypadł mi z ręki, a gdy chciałem schylić się, to straciłem panowanie nad kierownicą. Tato mógłbyś pojechać do firmy i zobaczyć, jak daje sobie radę Ula- poprosił. —Jutro jej wielki dzień i chciałby, żeby wszystko udało się.

-Tym się nie martw synu. Odwiozę mamę i pojadę.

Dobrzańscy zostali jeszcze chwilę u syna. Przynieśli wodę, gazety, poczekali na wynik badania i pojechali do domu.

Dobrzańscy do szpitala wrócili nazajutrz rano, a na korytarzu spotkali również Paulinę.  Matka na przywitanie cmoknęła syna w policzek, a gdy to samo chciała uczynić Paulina, to się odsunął.

-A co u Uli? Radzi sobie- zwrócił się do ojca od razu z pytaniem.

-Z nią samą nie rozmawiałam, bo pojechała prędzej do domu, ale Pshemko, Iza i Wojtek mają wszystko pod kontrolą i nie musisz się martwić. Rozmawiałem jeszcze z Alicją i powiedziała, że Ula po twoim wypadku była roztrzęsiona, rozstała się z tym lekarzem i że ciągle cię kocha.

-Naprawdę tak powiedziała? – zapytał z uśmiechem na ustach.

- Mogłeś oszczędzić mówienia tego- wysyczała Febo, zanim Dobrzański odezwał się ponownie.

- Uznaliśmy z matką, że powinieneś to wiedzieć synu-zwrócił się do jedynaka i ignorując Paulinę.

-Ty też jesteś przeciwko mnie- tym razem zarzut Pauliny padł w stronę Heleny.

-Nie przeciwko ciebie tylko wczoraj po powrocie Krzysia z firmy rozmawialiśmy we trójkę trochę o ostatnich tygodniach.  Przyjechał do nas Pshemko i od niego wiemy, jak to było między Ulą i Markiem.  Naprawdę nie ma sensu ciągnąc waszego związku.

-Jak możesz mówić coś takiego Heleno- oburzała się. —Niszczysz nasze plany, a były tak blisko realizowania.

-Najważniejszy jest dla nas Marek i jego szczęście- przerwała jej.  —A tak się składa, że on kocha Ulę a ona jego. Ty nie potrafiłaś uszanować faktu, że jest w szpitalu. Wczoraj Marek miał wypadek, a dzisiaj chciałaś zafundować mu podróż samolotem. To nie było rozsądne Paulino. I ten incydent na szpitalnym korytarzu. To było egoistyczne wobec Uli i Marka. A ty Marek powinieneś jak najszybciej porozmawiać z Ulą i powiedzieć co czujesz- na koniec zwróciła się do syna.

-Zawiodłam się na was -odparła jeszcze Febo i wyszła upokorzona.

-Dzięki mamo – rzekł Marek, gdy drzwi za nią zamknęły się. — Miałem jej serdecznie dość i zgodziłem się wyjechać z nią, aby nie widzieć szczęścia Uli i Piotra. Chciałem uciec przed bólem. Ale nie myślałem, że i ty staniesz po stronie Uli.

-Tak jak powiedziałam ty jesteś dla mnie na pierwszym miejscu synku.

-To skoro masz dzisiaj wyjść, to mógłbyś pojawić się na pokazie taki niezapowiedziany -  zagadnął ojciec. —Zrobisz Uli niespodziankę.

-Będzie to dobry moment na porozmawianie- dodała mama.

-Myślicie? – pytał wątpiąco.

-Dla Uli to ważny dzień i na pewno chciałaby, aby byłeś z nią- przekonywała matka. —Mógłby powiedzieć jej, co czujesz. To bardzo dobry moment i lepszego dnia nie będzie.

-Nikt nie podmienił cię mamo – zażartował. — Coraz bardziej mnie zaskakujesz.

-To zaskoczę cię jeszcze bardziej. Chciałam ci coś dać dla Uli. Mój pierścionek zaręczynowy- sprecyzowała.  —Jest za mały na mnie i od dziesięciu lat leży w szufladzie i czekał na kogoś wartego noszenia.

-Fakt zaskoczyłaś mnie- oznajmił szczerze zadziwiony, przerywając na chwilę wypowiedź mamy.  —I bardzo miło z twojej strony mamo- dodał. —Zwłaszcza że gdy miałem oświadczyć się Paulinie nie zaproponowałaś mi tego.

-Bo była nim rozczarowana- wyjaśniła posępnie na myśl wydarzeń sprzed ponad pół roku. —Pokazałam go, jej przed waszymi zaręczynami myśląc, że później będzie jej miło, gdy dostanie go, ale stwierdziła, że jest mały i w dodatku z cyrkonią i że jej mama miała porządny z brylantem. Trudno było jej wytłumaczyć, że kupowany był ponad trzydzieści lat temu w Polsce, gdzie wyboru nie było, a nie we Włoszech, gdzie roiło się od biżuterii. Ale myślę, że Uli spodoba się tak jak mi i przyniesie wam szczęście.

-Na pewno mamo. Jest podobny to takiego jednego -dodał tajemniczo.

Ula, idąc w białej długiej ślubnej sukni po schodach, co rusz natykała się na zakochaną parę. Ojca i Alę, Maćka z Anią, Wiolettę i Sebastiana, Elę i Władka. Nawet jej brat pogodzony był z Kingą i dziewczyna towarzyszyła mu na pokazie.

Tylko Marka przy mnie nie ma. Teraz jest w drodze na lotnisko- myślała smutno. Odszedł, przepadło, wrócił do Pauliny. Nie pojawi się tu na białym koniu, jak mówiła Wiola.

Pobiegła nawet do budki telefonicznej i zadzwoniła do Marka, ale zamiast usłyszeć jego głos odezwała się poczta głosowa, to się nagrała. Do środka wróciła więc smutna, zamyślona i nie zauważyła, że z boku wyszedł przystojny brunet.

- Ula czekam na ciebie za pięć minut na scenie- usłyszała zza swoich pleców głos Marka.

-Marek? Co tu robisz? Nie wyjechałeś?

- Teraz nie ma czasu na dłuższe wyjaśnienia. Zaraz twoje wyjście.  A jestem tu, bo pokaz to takie nasze drugie dziecko Ula, a dzieci nie opuszcza się w ważnych momentach ich życia. I mogę obiecać ci już teraz, że wszystkie twoje dzieci w przyszłości będą i moje. I kocham je.

-Co? – pytała z niedowierzaniem.

-Jesteś moim szczęściem i miłością Ula. Ale teraz biegnij na tyły wybiegu. Pshemko jeszcze chwila i dostanie histerii, że jeszcze cię nie ma.

-Przywitajmy Ulę oklaskami – usłyszała, chwilę później głos Marka brzmiący z głośników. — To jej debiut w roli modelki- dodał, podając jej dłoń, aby łatwiej jej było wejść po schodach. Później poprowadził po scenie.

- Kochani jestem tu dzięki moim rodzicom- zaczął, po skończonych oklaskach dla mistrza i występujących modelek i modeli.  —To oni namówili mnie, aby pojawić się na premierze, bo ze szpitala wyszedłem dopiero przed trzema godzinami. Ale tu jest moje miejsce i ta najważniejsza kobieta. Zawsze miałem słabość do sekretarek i modelek i teraz mam dwa w jednym. Bo kocham Ulę bardzo, jakby ktoś jeszcze się nie zorientował.  Ale przypuszczam, że dla nikogo tajemnicą już nie jest.  Korzystając, więc z okazji, że jest nas tak wiele i jestem przy głosie, to chciałbym jeszcze coś bardzo ważnego zrealizować, a zaplanowanego na ten wieczór. Ula-zwrócił się do niej klękając. —Wyjdziesz za mnie? Mam nawet pierścionek. To pamiątka rodzinna. Kiedyś tato prosił nim moją mamę o rękę i teraz ja czynię to samo. Ula wyjdziesz za mnie- powtórzył z pierścionkiem w ręku.

-Jestem teraz najszczęśliwszą osobą na ziemi- wyszeptała ze łzami. —Kocham cię i zgadzam się- dodała, a Marek ze spokojem wsunął go na palec i pocałował dłoń. Później po gorzko, gorzko w usta.

-Jest piękny- rzekła, gdy oderwał się od jej ust i zanim tłum ludzi rzucił się na nich z gratulacjami i życzeniami. Wśród nich byli i Dobrzańscy.

-Pięknie razem wyglądacie i szczęście bije od was z daleka- zaczęła Helena. —Już na pierwszy rzut oka widać to, a Marek tak rozpromienionej twarzy nie miał już dawno i kocha cię naprawdę. Zmieniłaś go Ulko. Możemy mówić ci z mężem po imieniu- zapytała, a gdy Ula przytaknęła, kontynuowała. —Kiedyś nie było z niego nawet ciągłe dziecko, tylko etap licealisty i studenta spędzającego czas na zabawach, a teraz spoważniał i na myśl o ślubie i ustatkowaniu się nie myśli w kategoriach zła koniecznego tylko jako coś, w co warto wejść i przeżyć w tobą. Nie ma już nic z Marka Casanovy.

- Ale w takim Marku się zakochałam - odparła, wzruszona tak miły przyjęciem. — I kocham Marka ze wszystkimi jego wadami, proszę pani.

-W to nie wątpię, drogie dziecko. I szczerze gratuluję wam i cieszę się z waszego szczęścia.

-No cóż, kochani- zaczął i Krzysztof z życzliwym uśmiechem. —Żona, jak to kobiety powiedziała prawie wszystko i nie dała mi dojść do głosu. Teraz pozostaje mi tylko dołączyć się do gratulacji i dodać, że Marek wybrał sobie wyjątkową kobietę za żonę i miło będzie powitać cię w naszej rodzinie.

-Dziękuję bardzo- mówiła zażenowana. —Nie myślałam, że zostanę tak miło przyjęta. I jeszcze ten pierścionek, pani Heleno. Jest bardzo piękny i mam nadzieje, że przyniesie mi, to znaczy mi i Markowi szczęście. Głupio mi tylko ze względu na Paulinę, bo to ona miała… - zaczęła.

-Paulina to już przeszłość- wtrącił Marek. —Sama mama ją pogoniła.

-To prawda Uleńko- odparła Dobrzańska. —Szczęście syna jest dla nas najważniejsze. Nie była też taka idealna jak myśleliśmy.