Rozmowa kwalifikacyjna 12

Wraz z nowym tygodniem i po kilkudniowym zwolnieniu lekarskim do pracy wróciła Wioletta. Ula i Wiola nie widziały się ponad tydzień i nazbierało się trochę tematów do rozmowy.

-Ciąża ci służy- zaczęła Ula. —Kwitniesz.

-Na razie Ulka-odparła, nie podzielając entuzjazmu Uli. —Zobaczymy, co będziesz mówiła za dwa miesiące, jak utyję i popuchnę.

-Hormony działają-powiedziała do siebie.  — Wiola więcej optymizmu- rzekła do koleżanki. —Przedwczoraj, gdy dzwoniłaś do mnie byłaś w lepszym nastroju. Tyle mówiłaś o Sebastianie, o tym jaki jest opiekuńczy, że przyjeżdża do ciebie do Pomiechówka, jest przy tobie i że nie przeraża go to że jesteś w ciąży.

-Bo tak jest i teraz podobam mu się jeszcze, ale jak przytyję, to może zmienić zdanie.

-Wątpię Wiola- odparła pewnie.  —Przecież jeszcze w szpitalu powiedział ci o uczuciach, że nie przeraża go twoja ciąża i że chce być ojcem dla twojego dziecka. To coś znaczy. Powinnaś cieszyć się, że spotkałaś tak zakochanego faceta, spróbować pokochać go, a nie wymyślać sobie zmartwienia. Może to być trudne, ale nie niemożliwe.

-Masz rację Ula. Nie powinnam tak myśleć i cieszyć się, że Sebastian jest dla mnie oparciem. Jeszcze nie kocham go, ale bardzo lubię i kto wie, co będzie za pół roku czy rok.  Mam wystarczająco dużo miejsca w sercu dla Darka i Sebastiana.

-I tak powinnaś zawsze myśleć. A miłość nie zawsze przychodzi od pierwszego wejrzenia. Czasami uczynkami się objawia.

- Dokładnie. A co z tobą i Markiem? -zmieniła temat.

-Na razie to ja o ojcu myślę-odparła wymijająco, bo Wiola miała to do siebie, że tajemnicy nie umiała dotrzymać i wolała dużo nie mówić.

-Właśnie Ulka ja tu o swoich problemach, a ty masz swoje. Jak się on czuje?

-Wszystko dobrze i jak nic złego się nie zdarzy to jutro albo pojutrze wróci do domu. Później tylko sanatorium i rehabilitacja.

-To dobrze. Marek troszczy się o ciebie i twojego ojca jak Sebastian o mnie- gładko wróciła do interesującego ją tematu. —Widać z daleka, że zależy mu na tobie. Nie biłby się z Wojtkiem, gdyby nic większego nie czuł do ciebie.

-Na razie to my jesteśmy na etapie poznawania się i niezobowiązującego spotykania. Zobaczymy, co z tego wyniknie- mówiła tak, aby brzmiało to, jak najbardziej przekonująco.

-To uważaj, bo ta cała Klaudia ciągle pałęta się po firmie jak ta ślepa krowa i myśli, że wszyscy będą kłaniać się jej kapeluszem.

-Od pięciu lat jest twarzą F&D, to ma pewne przywileje- mówiła otwarcie.

-Widocznie niewystarczające, Ulka. Takim harpiom zawsze mało. Latają nad ofiarą, jak te sępy i kraczą mój, mój, mój. 

Tymczasem w bufecie....

-Wiola tryska szczęściem i wygląda doskonale- rzekł Marek do przyjaciela.

-No- odparła osowiale. —Tylko ciągle ma wahania nastroju. Boi się, że ją zostawię.

-Ale i tak ci zazdroszczę. Ja nie wiem, jak dotrzeć do Uli. To, co działało na inne panienki, na nią nie działa.

- To może bądź sobą. Albo tych zamków się trzymaj. Albo zrób jej dzidziusia.

-Seba jak ty coś doradzisz- stwierdził zirytowany. —Ale o zamkach masz rację i mam niespodziankę w zanadrzu. Wchodzimy z Pshemko w ten projekt Wspomagamy polski przemysł i jadę w piątek z Ulą do Dzierżoniowa do jednej z tkalni obejrzeć zakład, stamtąd niedaleko jest do Książa, a tam z kolei jest bardzo ładny zamek. Może na cały weekend uda zatrzymać mi się tam Ulę. A za dwa tygodnie, natomiast są te Targi Piękności w Poznaniu i kolejne miejsca do zwiedzenia. Mam jeszcze w planach dwa wyjścia.  

- No rycerzyku – rzekł głosem dodający otuchy. —Tak trzymaj, a królewna z rysiowskiej twierdzy będzie zdobyta.  A na razie może wspólny lunch? -dodał. — Ja ty i dziewczyny.

-Nie tym razem Seba- odparł, wstając z krzesełka. —Ula idzie do ojca do szpitala, a ja do księgarni się wybieram. 

Po powrocie od ojca na Ulę czekała niespodzianka. Tuż po wejściu do sekretariatu na swoim biurku bowiem dojrzała elegancko zapakowany pakunek. Wioli ciągle nie było i nie miała kogo spytać skąd się, to wzięło. Chwilę później w drzwiach pojawił się Marek. Oparł się o framugę i chował coś za plecami.

-A to co?-zapytała, potrząsając prezentem, bo pierwsze jej skojarzenie, że to bombonierka. 

- To coś dla duszy Ula. Mam nadzieję, że ci się spodoba.

Odpakowanie zajęło jej chwilę, ale i tak po odrzuceniu pierwszej myśli o czekoladkach i formacie wiedziała, że będą to jakieś pokaźne książki. I nie myliła się, bo jej oczom ukazały się albumy ze zamkami. 

-Napadłeś na księgarnię? -zapytała, zaglądając do pierwszego albumu „Zamki i pałace w Polsce”.

-Obie wyglądały ładnie i nie mogłem zdecydować się co kupić- wytłumaczył.

-A z jakiej to okazji? Imieniny mam w październiku, urodziny w marcu, Dzień Kobiet to nie jest ani Mikołajki, święta.

- Bez okazji Ula. Za całokształt pracy. Niedługo koniec kwartału i jest to dodatek do kwartalnej premii.  I jeszcze w podzięce od ojca za te kurki, maślaczki i prawdziwki. Nie tylko zebrałaś je, to przywiozłaś do domu. Tato całe sobotnie popołudnie robił zaprawy z nich na zimę. Pani Zosi nawet nie dał ich tknąć. Obiecałem mu, że coś ci kupię za te dary lasu-dodał na koniec.

-Nie było to nic wielkiego – odparła skromnie.  —Zagajnik mamy tuż za domem i to tylko godzina chodzenia była po lesie. A do miasta i tak jechałam do ojca.

-Dla ciebie nie było nic wielkiego, ale mojego ojca nie znasz. Za marynowane prawdziwki, maślaki na masełku i kurki w sosie śmietanowo- koperkowym albo zupę krem dałby się pokrajać. Mnie też pomogłaś w zakupie firanek. Z pomocą mamy już je założyłem nawet. Zasłużyłaś na upominek. A że czekoladki są takie zwyczajne, to pomyślałem o takim albumie.

-I niezdrowe – dodała. —Zamek Książ zaprasza-  przeczytała jeden z nagłówków w drugiej książce. —W liceum byliśmy tam na wycieczce. Ale sam wiesz, jak to jest na takich wycieczkach. Zwiedzanie po łebkach, bo kolejne miejsca czekają.

-Coś o tym wiem- rzekł bezspornie. —To co dla nas uczniów było ciekawe, dla nauczycieli niekoniecznie. Ale z tym zamkiem wszystko jest do nadrobienia Ula. Jedziemy w piątek do Dzierżoniowa, to możemy przy okazji wpaść do Książa- rzekł zadowolony, że Ula sama podjęła temat i nie musi sam zbytnio wysilać się i narzucać. —Chętnie potowarzyszę pani w zwiedzaniu w ramach podziękowań za oddanie się firmie- zagadnął dworsko.  
-Będzie mi niezmiernie miło pana widzieć u mojego boku- rzuciła ripostą.

-W takim razie droga pani najpierw obowiązki a później przyjemności- odparł, biorąc jej dłoń do pocałunku.

-A ja uczynię wszystko, aby był to czas niezapomniany, mój panie.

-W pani towarzystwie inaczej być nie może- odparł, całując dłoń.  —Wszakże zamki zawsze dobrze nam wychodziły.

-A co za plecami chowasz? I nie mów mi tylko że nic, bo widzę.

-Mam coś jeszcze-odparł podając jej dwie koperty opatrzone napisem Zaproszenie.

-Wielki charytatywny bal andrzejkowy – przeczytała na pierwszym zaproszeniu.  Zaproszenie na wernisaż Aleksandry Lenart-wyczytała na drugim kartoniku. —Środa, piętnasty września, Łazienki.  A co ja mam z tym wspólnego?

-Zapraszam cię Ula. Na wernisaż mieli iść rodzice, ale mama oddała mi zaproszenia, bo tato nie chce forsować się po chorobie.

-Nie wiem, czy to dobry pomysł pokazywać się publicznie-  odparła, oddając oba zaproszenia.  —Wystarczy, że dla ludzi z firmy jesteśmy parą. Nie chcę trafić do mediów.

-Ula na wystawy prasa brukowa nie chodzi, a na balu będzie cała masa bardziej interesujących osób niż ja i ty. Zapewniam cię.

-Wernisaż może być Marek, ale bal to co to nie. Nie pasuję na takie imprezy.

-Ok- odparł niezmartwiony zbytnio odmową Uli, bo miał trochę czasu na namówienie jej na bal. —A na razie proponuję ci wyjście na zapiekanki. Ja od rana nic nie jadłem i zgłodniałem.

-Chętnie- odparła.

Dzień później Józef wychodził ze szpitala, a Ula z braku innego transportu pojechała po niego z Markiem. W czasie, gdy Cieplak dziękował pielęgniarkom za opiekę, ona w poszła odebrać wypis ze szpitala, recepty i po zalecenia dla ojca. W pokoju lekarskim zastała Sosnowskiego. Z ponownego spotkania z nim zadowolona nie była, bo za każdym razem, gdy widzieli się, to robił jej jakieś propozycje wyjścia, mizdrzył się, spoufalał, był natarczywy i przesadnie miły. Ale pomyślała sobie też, że to ich najprawdopodobniej ostatnie spotkanie. W przeciwieństwie do poprzednich ich spotkań tym razem Sosnowski bardzo miły nie był. Nie wiedziała, że widział przez okno, jak całowała Marka w policzek.

-Marek Dobrzański to twój chłopak -zapytał bez ogródek. —Widziałem, że przyjechałaś z nim.

-A nawet jeśli to nic ci do tego- oparła z wyrzutem.

-Bez urazy, ale on nie jest dobrym kandydatem na chłopaka- zaczął prawić morały. — Znam go z wizyt u ojca, jak był u nas leczony i wiem co nieco o jego stylu życia. Pan Krzysztof był równie rozmowny co twój ojciec i wiele razy narzekał, że ma tylko w głowie panienki i klub.  Nawet nasze pielęgniarki próbował czarować.  Sam byłem tego świadkiem. Zresztą powinnaś sama wiedzieć, jaki jest, skoro pracujecie razem.

-A ja jestem już duża i nie zamierzam tłumaczyć się przed obcymi z tego, z kim się spotykam i co mnie z kim łączy- wtrąciła w końcu.

-Ja tylko mówię- zaczął usprawiedliwiać się za wtrącanie się w nie swoje sprawy.

- To dziękuję za troskę, ale poradzę sobie z Markiem. Przyszłam po wypis ojca, podziękować za wszystko i się pożegnać. Ojciec też zaraz przyjdzie.

-Rozumiem- odparł, przeglądając biurko w poszukiwaniu odpowiednich papierów.

Chwilę później dołączył do nich Cieplak z Markiem i po załatwieniu formalności i pożegnaniu się opuścili szpital.

 Doradca uczuciowy się znalazł- myślała po wyjściu.  Co on myśli, że jest panem świata i wszystko wie najlepiej. Zadufany elegancik w koszulce Polo.  Nie to, co Marek- myślała, patrząc na Marka idącego przed nią i niosącego torbę jej ojca . Ale Marek to Marek.

- A ciebie co pogryzło-zapytała Wiola, widząc, że Ula wróciła ze szpitala zła. —Coś z ojcem?

-Nie, wszystko dobrze. Marek odwiózł go do Rysiowa, a ja wróciłam, bo ma przyjść pan Domejko. Tylko jeden lekarz mnie zdenerwował. Od początku działał mi na nerwy.

-Jak to mówią, kto się czubi to się lubi- rzekła, przysiadając na brzegu biurka.

-Czubię się z Markiem, a ten lekarz doprowadzał mnie do szału. Wtrąca się w nieswoje sprawy.

-Przystojny przynajmniej? – zainteresowała się nieco.

-Z nóg nie zwala jak Marek. Uśmiechu takiego jak Marek też nie ma. Wygląda na takiego porządnego, grzecznego i sztywnego.

-Czyli nic ciekawego- podsumowała posępnie.

-No- poparła koleżankę równie sceptycznie. —Tak wesoły, jak Marek na pewno też nie jest- dodała jeszcze wyraziście.

-Chłopaków jest od laku na świecie, każdy inny i jest w czym wybierać. Ulka- wrzasnęła nagle. — Przecież to jest proste jak kłębek drutu.

-Co?

-Zakochałaś się w Marku- dodała tonem niepodlegającym dyskusji.

-Ja w Marku? – zadrwiła. —On nie jest w moim typie.

-Gdyby tak nie było, to nie porównywałabyś go do tego doktorka- argumentowała.

-Marek z charakteru jest ok., ale ja zawsze wolałam ciemnych blondynów- próbowała odwieźć Wiolettę od swoich wymysłów.

-Ula czytałam kiedyś, że podświadomie chcemy czegoś innego, a świadomie jeszcze innego. Z tobą dokładnie tak jest. Kiedyś ubzdurałaś sobie, że tylko blondyni podobają ci się i tego się trzymałaś, a tak naprawdę podoba ci się każda uroda u mężczyzny.

-Wiola ja i Marek jesteśmy przyjaciółmi- przekonywała.

- I bardzo dobrze-  odparła, akcentując słowa. —Związki z przyjaźni i oparte na przyjaźni są trwalsze. Ja i Sebastian też jesteśmy na razie przyjaciółmi i dobrze nam to rokuje. Tak samo było z Darkiem.

 To niemożliwe -myślała tymczasem Ula. Wiola od zawsze miała wybujałą wyobraźnię. Marek nie nadaje się przecież na miłość. Nie dla mnie. To, że spodobał mi się już przy poznaniu, na rozmowie kwalifikacyjnej nic nie znaczy.Wojtek również mi się spodobał od pierwszego wejrzenia i nic z tego nie wyszło.  Czuję tylko sympatię i  pociąg fizyczny do Marka. I muszę przyznać, że w łóżku jest dobry. Ale to za mało do miłości. 
-Ulka, mówię ci podkochujesz się w Marku i nie zaprzeczaj- mówiła jej wprost do ucha Kubasińska.