Skazani na miłość 1

Jeden z korytarzy we firmie F&D roił się od młodych, pięknych, zgrabnych i kuso ubranych dziewczyn. Czekały one przed drzwiami od kadr na swoją szansę zatrudnienia w tejże firmie. Wśród nich, z dala od owych drzwi i tych dziewczyn stała i Ula Cieplak dziewczyna, która ze względu na ubiór i urodę nie pasowała do reszty dziewczyn.  Z tego powodu też wolała stać, gdzie stoi i czekać na Paulinę Febo. Obie spotkały się niespełna godzinę prędzej, przyszły do firmy i Paulina kwadrans temu kazała jej czekać tam, gdzie stoi, a nie szwendać się po firmie. W końcu po półgodzinie przez tłum przecisnęła się wysoka brunetka i pomimo protestów czekających wtargnęła z nią do biura kadr. Oprócz dyrektora personalnego Sebastiana Olszańskiego zastała tam piękną blondynkę oraz swojego narzeczonego i tymczasowego prezes Marka Dobrzańskiego.

-Marek, to jest Ula Cieplak- zaczęła wyniośle. —Chodziłyśmy razem do liceum i dzisiaj spotkałyśmy się, gdy Ula przyszła wpłacić pieniądze na spotkanie z okazji piątej rocznicy matury. Ula skończyła dwa kierunki na SGH, kursy językowe i będzie odpowiednią sekretarką dla ciebie.

-Paula nigdy protekcji nie uważałem i przesłucham ją jak każdą inną- odparł jej i spoglądając z niechęcią na dziewczynę stojącą tuż za nią. Sebastian miał podobną zniechęconą minę, a Uli nie umknęło to. Nie było to zresztą pierwszy raz, gdy ktoś tak reagował na nią, gdy chciała się zatrudnić.

-Ula potrzebuje tej pracy- rzekła, Febo nie zważając na protesty swojego narzeczonego.  —Ma w domu chorego ojca, młodsze rodzeństwo.  Matki natomiast nie ma, bo zmarła tuż przed maturą. Pamiętam, bo byliśmy z klasą na pogrzebie. Chyba nie będziesz draniem i pomożesz tym półsierotą.

-Zobaczymy Paula- powiedział dla uniknięcia konfliktu. —Zaraz z panią porozmawiamy- zwrócił się i do Uli.

Kolej Uli przyszła po półgodzinie i podała im swoje CV. Jadąc do Warszawy, miała w planach odwiedzić dwa miejsca ewentualnej pracy i miała przy sobie wszystkie dokumenty.

-Rzeczywiście ma pani świetne kwalifikacje –  zaczął kadrowy. —Najlepsze ze wszystkich dotychczasowych kandydatek. Powiem nawet więcej. Są za dobre jak na stanowisko sekretarki.

-Uważam, że powinno zaczynać się od mniejszego pułapu- odparła przekonująco.

- I rzeczywiście skończyła pani to samo liceum co Paula- rzekł i Marek. —A jak pani trafiła do Batorego? To renomowane liceum.

-W gimnazjum wygrałam ogólnopolską olimpiadę matematyczną i wzięli mnie poniekąd pod swoją opiekę- grzecznie wyjaśniła.

-Ale jest pani młodsza dwa lata od Pauli- zagadnął podejrzliwie Dobrzański.

-To, dlatego że Paulina była rok starsza od reszty a ja młodsza- i na to znalazła wytłumaczenie. —W zerówce mnie nie chcieli, bo nudziłam się i poszłam do pierwszej klasy jako sześciolatka.

-Fakt Paula po śmierci rodziców długo nie mogła dojść do siebie i poszła rok później do liceum-  odparł od niechcenia i jakby do siebie. —Dam pani szansę- dodał ku jej zaskoczeniu i zadowoleniu. —Proszę przyjść w poniedziałek rano na okres próbny.

-Naprawdę- uśmiechnęła się delikatnie i gdyby nie aparat na zębach byłby to całkiem ładny uśmiech, jak pomyślał Marek.

-I to bardzo naprawdę- odparł, pokazując swój uśmiech i dołeczki w całej okazałości i nie mając pojęcia, że z tą chwilą w sercu dziewczyny zrobiło się ciepło. —W poniedziałek podpisze pani umowę na miesiąc- dodał, wyciągając rękę na pożegnanie.

-Zrobię wszystko, żeby nie zawieść pana- odparła, odwzajemniając uścisk. 

-Ty naprawdę chcesz ją zatrudnić? - zapytał Olszański, gdy tylko drzwi za nią się zamknęły. —Przecież to pasztet. Jak ty będziesz pokazywać się z nią na biznesowych spotkaniach?

-Seba po pierwsze nie mów o niej tak, a po drugie nie mogę teraz zadzierać z Pauliną- zaczął mu tłumaczyć. —Za trzy tygodnie rozstrzygnięcie konkursu na prezesa i potrzebuję jej poparcia. Poza tym potrzebuję dobrego ekonomisty, a na Turka nie mogę liczyć. Nie znam też nikogo innego, a ona wydaje się w tym kompetentna.

- To okaże się jeszcze – odparł bez entuzjazmu.  —A ty myślisz, że Paula tak z dobrego serca kazała zatrudnić ją- zagadnął.

-Nie myślę. Nawet jestem tego pewien, że ma w tym cel i zamierzam dowiedzieć się, jak najszybciej jaki.

-A co z Wiolą? – zapytał z nadzieją kadrowy.  —Ona jest boska Marek.  

-Postanowiłem parami sprawdzać sekretarki i twoja Wiola pojawi się również w poniedziałek- odparł. —Zadowolony?

-Raczej Marek.

Wiadomość, że Marek dał szansę Uli, ucieszyła Febo, bo przynajmniej w sekretarce nie będzie mieć kochanki i zacznie ogarniać jego życie intymne. Tym, że i niejaka Wioletta również dostała szansę nie zamierzała się przejmować, bo wiedziała, że tylko ze względu na Sebastiana dostała tę szansę. Kadrowy w przeciwieństwie do jej Marka, który miał wyrafinowany gust co do kobiet, on miał prostacki i dokładnie taki jaki prezentowała ta blondynka. Do samej Uli, oprócz tego, że Marek będzie trzymał się z dala od niej, miała swoje plany. Na dobry początek chciała zaskarbić jej zaufanie i aby nacieszyła się dwiema czy trzema pensjami, a później zamierzała odebrać dług.

Dla Uli fakt, że Paulina zaproponowała jej pracę i to w jej własnej firmie było wielkim zaskoczeniem. Zwłaszcza że w szkole była dla niej brzydulą, nigdy nic dobrego nie zrobiła, a miła była tylko wtedy, gdy coś od kogoś potrzebowała.  Teraz też czuła, że coś knuje z tym zatrudnieniem. W pierwsze chwili chciała nawet odmówić Pauli, ale rozsądek szybko wziął górę nad emocjami.  Jej rodzina był w ciężkiej sytuacji i postanowiła dla dobra ojca i rodzeństwa zapomnieć o przeszłości i przykrościach, jakich doświadczyła od niej i przyjąć pomoc Pauliny. Zastanawiała się też, dlaczego tak fajny facet, jak Marek jest kimś takim jak Paulina. Już w liceum była wyniosła, samolubna i zostało jej to. Z tą różnicą, że teraz była dla niej miła a swój podły charakter okazywała innym pracownikom, jak szybko i nietrudno było zauważyć. Od koleżanek natomiast dowiedziała się powodów bycia Pauliny i Marka razem. Okazało się, że to rodzice Marka i  zmarli Febo już dawno temu wymarzyli sobie ich wspólne życie i dążyli do tego od dawna. Sam Marek, według słów kadrowej Ali, nie kocha jej, a związek wisi na rozdwojonym włosku. W dodatku zdradza ją z modelkami, sekretarkami i panienkami z klubu.

Marek już po dwóch tygodniach stwierdził, że zatrudnienie Uli było strzałem w dziesiątkę, bo odwalała za niego robotę, a on mógł mieć więcej czasu na klub, dla Sebastiana i Mirabeli, jednej ze swoich kochanek. Była też w tym co robiła profesjonalna i jego plan rozwoju firmy powstał parę dni przed czasem. W chwilach, gdy i jego ochota nadeszła na pracę to mógł z czystym sumieniem przyznać, że praca z Ulą jest przyjemnością i nigdy nie musiał nic jej dwa razy powtarzać, jak bywało to czasami w zamierzchłych czasach z innymi jego sekretarkami albo obecnie  z Wiolettą.  Ula kryła go też przed Pauliną, gdy wychodził nieoczekiwanie z pracy albo gdy nie mogła się z nim skontaktować. Miał w niej nie tylko rzetelnego pracownika, ale stawała się kimś, z kim mógł porozmawiać o wszystkim i zwierzyć się ze swoich problemów. Ona również opowiedziała mu o swojej rodzinie i pokazała swój świat. Dzięki niej poznał smak zapiekanek i pity z pobliskiej budki przy parku oraz pierogów własnej roboty i naleśników z lokalu Swojskie Dania. Wszystko to sprawiło, że jeszcze przed końcem jej okresu próbnego wiedział, że zatrudni ją na stałe. Znalazł też rozwiązanie na zatrudnienie dwóch sekretarek, a do czego mógłby doczepić się Aleks Febo dyrektor finansowy firmy. Wymyślił, że Ula zostanie jego asystentką, a Wioletta ku zadowoleniu Sebastiana sekretarką.

Dwa tygodnie od zatrudnienia Uli odbył się zjazd absolwentów klasy maturalnej Uli i Pauliny. Marek na miejscu dowiedział się, że w ich klasie były dwa fronty, a Ula i Paulina były po przeciwnych stronach. Febo, co go w ogóle nie zdziwiło była też jedną z tych osób, które dokuczały Uli i teraz zatrudnienie jej we własnej firmie było dużym zaskoczeniem dla reszty klasy. Paulina miała okazję też pochwalić się przed koleżankami Markiem i zaprosić prawie całą klasę na zaręczyny, które miały odbyć się za cztery miesiące i zgromadzić śmietankę Warszawy i Mediolanu w liczbie na dzisiejszy dzień około pięciuset osób.

-A ślub chcemy wziąć za rok w Mediolanie w katedrze-oznajmiła pięciu najlepszym koleżankom, jak dowiedział się później od Uli. — Podróż poślubną natomiast planujemy spędzić na Karaibach. Może nawet cały miesiąc. Plaża, palmy, elegancki hotel i my dwoje-mówiła gładząc go po ramieniu.

-Paula możesz nie wymyślać – przerwał jej ostro. —Ja nie zamierzam czterech tygodni siedzieć w tym upale i w natłoku turystów.  Mówiłem ci już zresztą o tym i to nie jeden raz.

-Marco tylko drażni się ze mną- rzekła, uśmiechając się do grupki znajomych.  —Jesteśmy ze sobą już ponad cztery lata i jest z nami jak z tym starym dobrym małżeństwie. Czasami kłócimy się, czasami godzimy, czasami czubimy, czasami żartujemy, czasami….

-Właśnie Paulino, jak słusznie zauważyłaś wszystko czasami- wtrącił z uwydatnieniem.

- Kochanie możesz zając się czymś innym- postanowiła, że najprostszym sposobem uniknięcia dalszych jego wypowiedzi będzie pozbycie się narzeczonego z ich grona. — Chciałabym poplotkować z koleżankami o szkolnych czasach. Z niektórymi nie widziałam się pięć lat.

-Owszem mogę Paulino – odparł z sarkazmem. —Obiecałem Uli następny taniec. 

Taniec z Markiem był spełnieniem jej marzeń i mogłaby ze swoim księciem i skrywaną miłością, przetańczyć całą noc. Trafił im się spokojniejszy kawałek i mogła przytulić się do niego delikatnie. Te miłe chwili mąciła tylko obecność Pauliny, bo czuła, że przygląda im się z koleżankami.  I nie myliła się, bo cała szóstka uważnie patrzyła na ich pląsy. Później miała okazję jeszcze raz zatańczyć z Markiem i było równie przyjemnie, jak za pierwszym razem. Nic jednak nie trwa wiecznie i druga piosenka skończyła się, a razem z nią i taniec.