Panicz Marek cz. 6

Czterdziestodwuletnia Anna Ignaczak z domu Cieplak nazywana przez wszystkich Anką była od ponad dziesięciu lat bezdzietną wdową, mieszkającą kamienicę dalej od Cieplaków. Kobieta była też matką chrzestną Uli i Cieplakówna często bywała u niej i rozmawiała jak z najlepszą przyjaciółką. Mogła się jej zwierzyć i być pewnym, że nie rozpowie nikomu jej sekretów. To zaś nie podobało się Magdzie, bo szwagierka miała to do siebie, że włóczyła się po klubach, paliła papierosy, piła alkohol w towarzystwie mężczyzn i lubiła się bawić. Uważała nawet, że ma gorszy wpływ na córkę niż Wioletta. Nigdy jednak nie dopuściła się jakiegoś skandalicznego występku, co mogłoby doprowadzić do oziębienia ich relacji i zabronienia dzieciom widywania się z ciocią. Ula i jej rodzeństwo bowiem swoją ciocię uwielbiali i chodzili do niej pomimo niechęci matki. Ciotka też była wtajemniczona w jej miłość do Marka i całe zamieszanie z imieniem i pracą.

Dzień po spotkaniu z Markiem popołudniem Ula ponownie zagościła do cioci.

-Piękne kwiaty– rzekła tuż po wejściu. —Ciocia poznała w końcu kogoś? –dopytywał z nadzieją, bo życzyła jej jak najlepiej.

-Nie, kochanie- odparła, podając jej kwiaty. —Są dla ciebie i narobiłaś niezłego zamieszania u mnie w pracy. Posłaniec szukał jakiejś Janki, a że nikt taki u nas nie pracuje, to założono, że miało być Anki, czyli dla mnie. W dodatku liścik zdążył obejść całą kancelarię szkolną i tak z dnia na dzień dorobiłam się adoratora. Dostałam nawet gratulację.

-Przepraszam, że miałaś przeze mnie kłopoty– mówiła, czytając jednocześnie bilecik.

Twoje oczy są jak najpiękniejsze błękitne niebo, a uroda i uśmiech jak słońce, które nigdy nie gaśnie. I gdybym tylko mógł, to podarowałbym Ci ten kawałek nieba, żebyś zawsze była roześmiana i szczęśliwa. 

Z podziękowaniami za wczoraj i liczę na więcej takich pogodnych dni.

-Mogę kwiaty zostawić tutaj cioci? – zapytała prosząco. —Wzięłabym tylko bilecik i jedną różę do zasuszenia na pamiątkę. Schowam w sekretarzyku i będę patrzyła na nią wieczorami.

-Innego wyjścia nie masz kochanie- rzekła klarownie. —Matka spokoju nie dałaby ci, dopóki nie dowiedziałaby się od kogo. 

-Dokładnie. Nawet mogę sobie wyobrazić, jak to mama próbuje otworzyć mój schowek w sekretarzyku albo jak każe mnie śledzić, aby tylko uchronić mnie od utraty dziewictwa z byle kim.

-I tu się z nią zgadzam – odparła zdecydowanie ciocia.  —Marek to bałamut i na jakiekolwiek związki dobrym materiałem nie jest. A to że jesteś z równie dobrego domu co on, to nie ma znaczenia. Niejedna szlachcianka czy hrabianka chciałaby zostać panią Dobrzańską i nic z tego nie wychodziło.  Ty w dodatku udajesz zwykłą panienkę i jesteś w jego guście. Nie chcę, żebyś później płakała po nim albo miała załamanie nerwowe.

-Ciociu może i jestem wyemancypowana, ale znam granice i nie dam się Markowi zhańbić- wtrąciła równie zdecydowanie. —O to możesz być spokojna.

-Obyś kochanie miała tyle silnej woli- mówiła bez wiary. —Te oczy i uśmiech zniewalają- argumentowała.

I to, jak zniewalają- pomyślała z rozmarzeniem. Jedno spojrzenie i jeden uśmiech powodują szalone myśli, że mnie całuje.  

-Znasz mnie i sama wiesz, że nic głupiego i nieprzemyślanego nie zrobię- przekonywała, akcentując mocno słowa.  

-Tylko tak się wydaje, że panujesz nad uczuciami Ula -mówiła wyraźnie zatroskana o bratanicę. —Nie masz doświadczenia w tych sprawach. Jeden pocałunek w usta możne spowodować, że oddasz mu się bez protestów.

-To gdy zacznie coś się dziać, to powiem prawdę, kim jestem. A na razie jesteśmy znajomymi i nie ma się czego obawiać.

-Właśnie Ula, znajomymi a mężczyźni jego pokroju zaczynają od zwykłej znajomości- stwierdziła z wyraźną przestrogą.

Marka znała bowiem od czasów, jak był jeszcze dzieckiem i wpadał do cukierni Cieplaków. Z czasem ich widywanie przeniosło się na kluby, ale nigdy okazji na rozmowę osobiście nie mieli.  Przypuszczała nawet, że jej nie pamięta, a sama przypominać się nie chciała. Ona zazwyczaj bawiła się w towarzystwie przyjaciół poznanych jeszcze w czasie wojny, a on w towarzystwie znacznie młodszych osób. Wśród nich nie brakowało marnych aktorek, frywolnych panienek czy posługaczek. Wdową czy rozwódką, jak zauważyła, również nie pogardzał.

Marek tymczasem po pracy spotkał się z Sebastianem. Musiał koniecznie opowiedzieć przyjacielowi o wczorajszym spotkaniu to zadzwonił do niego do pracy.  Miał szczęście zastać go i namówił na małe co nieco to pobliskiego lokaliku.   

-Marek tylko tak szybko, bo nie chcę spóźnić się na pierwsze spotkanie z Wiolettą i do teatru- rzekł mu Olszański, gdy dosiadł się do stolika.

- Tak na szybko Seba to zamówiłem dla nas po koniaku i Janka jest taka inna …

-Mówiłem ci, ale nie chciałeś mnie słuchać- wtrącił. —Ja tyle z nią nie rozmawiałem co ty, ale z opowiadań Wioletty wiem, że warta jest uwagi.

-To, to ja też wiem- stwierdził klarownie. —Chcę powiedzieć, że jest tajemnicza, ma błyskotliwe riposty, cięty języczek i wiedzę, jak mało która kobieta.

-No, to ktoś w końcu godny twojej uwagi- odparł z gratulacjami i poklepując po ramieniu. —Do tej pory marudziłeś, że wszystkie panny są nudne i głupie.

Zastanawiał się też czy nie jest, to odpowiedni czas na powiedzenie Markowi prawdy kim jest Janka. Stwierdził jednak, że jeszcze nie.

-A jeśli to tylko moje złudzenia i Janka nie jest taka błyskotliwa? - ni to spytał, ni stwierdził. 

-Wątpię Marek, że złudzenia- rzekł przekonująco.  —Ja na twoim miejscu zastanowiłbym się raczej, w jakim kierunku ma iść ta znajomość- radził.

-Do łóżka- odparł bez zastanowienia. —Ma takie piękne usta i słodki uśmiech. A później zobaczymy.

-Jak ci tylko łóżko w głowie to się ożeń- rzucił zirytowany. — Będziesz mieć prawie co noc miłosne uniesienia i nic nie będzie cię to kosztowało.

-Z żoną co noc? - zakpił.  — Nawet co tydzień nierealne Seba. Kto tak robi, bo ja nikogo takiego nie znam.

-Ja znam i zapewniam, że można- mówił, spoglądając na zegarek. —Czas na mnie Marek- dodał, wstając od stolika. —Mojej damie nie mogę pozwolić czekać.

Po spotkaniu z przyjacielem i rozmowie na temat spraw łóżkowych, nabrał ochoty na parę chwil spędzonych w ramionach kobiety, to chociaż nie był umówiony, to pojechał do Sonii ich praczki. Nie widzieli się już trzy tygodnie i brakowało mu jej pieszczot i kształtów. Musiał jednak obejść się smakiem, bo przed jej domem dostrzegł samochód innego z jej kochanków. O tym, że nie jest jej jedyny kochankiem, wiedział doskonale i nie przeszkadzało mu, chociaż Sebastian mówił mu, że to nie jest rozsądne. Na igraszki zaś z inną ochoty nie miał, bo Sonia potrafiła najlepiej zaspokoić jego potrzeby, a tego właśnie potrzebował. Do klubu samemu też nie chciało mu się iść, to pomknął motorem do Rysiowa.

Do domu dotarł tuż przed kolacją i wchodząc do holu, usłyszał koniec rozmowy rodziców na temat Uli Cieplak.

-Ten cały Janicki to musi być jakiś ordynarny typek- usłyszał z ust matki, choć nie wiedział, o kogo chodzi i o co chodzi.

- Niestety, ale tak jest- usłyszał w odpowiedzi od ojca. —Na szczęście Ula przywołała go do porządku i drugi raz ręce będzie trzymał przy sobie, a język w ustach.

-Widać, że Ula jest nie tylko mądra i piękna, ale i z charakterem- ponownie usłyszał matkę, która nawiązywała do początku rozmowy, której nie słyszał.

Przekraczając próg salonu i dołączając do rodziców, obiecał sobie, że musi w końcu wpaść do ojca do pracy i obejrzeć  tę pannę Cieplak.

We firmie pojawił się już dzień później i skierował się prosto do gabinetu ojca. Drzwi były otwarte, to zajrzał, ale zarówno biuro ojca, jak i sekretariat świeciły pustką.

Nie zdążył jeszcze wyjść, gdy usłyszał głos ojca dobiegający z korytarza a mówiącego, że Ula zresztą sama wie, jak to zrobić.  Chwilę później pojawił się z jakąś młodą kobietą w drzwiach, a on jak myślał mógł zobaczyć sławną pannę Cieplak. Dziewczyna na jego widok, jak to bywało zazwyczaj, gdy spoglądał na kobiety,  zarumieniła się i spuściła wzrok.  On zaś rozczarował się mocno.

To jest ta Ula i piękność- pomyślał z niechęcią. Co w niej rodzice widzą?  Do Janki, Sonii czy innej znanej mi panny daleko jej. I jeszcze ta koszmarna grzywka została z dawnych czasów. Zdecydowanie nie w moim typie.

Nie przypuszczał nawet, że miał pecha i spotkał ojca z panią Krysią, a Ula była w tym czasie poza firmą. Zdziwił się też, że ojciec nie przedstawił ich sobie, ale o powody nie pytał.  

-Co sprowadza cię do mnie? – zapytał tymczasem ojciec, gdy kobieta dygnęła i zniknęła za innymi drzwiami.

-Mama- odparł. —Za trzy tygodnie są jej urodziny i chciałem porozmawiać o prezencie.

-Ciekawe synu- rzekł wyraźnie zdziwiony. —Nigdy takie sprawy zbytnio nie interesowały cię.

-Ale teraz są mamy pięćdziesiąte piąte urodziny i to ładna liczba- odparł. 

 Po opuszczeniu rodzinnej firmy pojechał do Sonii. Tym razem miał więcej szczęścia niż poprzedniego dnia i dostał, to po co przyjechał.

-Zacznę chyba być zazdrosny o innych-  rzekł, gdy leżeli spleceni w miłosnym uścisku. —Wczoraj byłem tu, ale zajęta byłaś- dodał, gładząc ją po nagich biodrach i udach.

-Twoja wina, bo zaniedbałeś mnie w ostatnich trzech tygodniach- mówiła z wyrzutem. — Myślałam nawet, że inna się znalazła. 

Było to poniekąd prawdą, bo Anielka kramarka nie sprawdziła się w tych sprawach, a z Rozalią koniec końcem do niczego nie doszło i postanowił wrócić do dawnej kochanki.

-Tak łatwo nie sposób cię zastąpić Soniu- przymilił się słodko. —Jesteś najlepsza w tych rzeczach. A nie było mnie, bo miałem sprawy rodzinne.

- Przyjęcie rodzinne- ni to stwierdziła, ni zapytała.  —Czytałam w Kurierze notatkę.

-Dokładnie- odparł, wstając z łóżka. —Czas na mnie.

-Odwiedzaj mnie częściej Marek- rzekła zapraszająco i patrząc, jak się ubiera. —Tęskniłam przez ten czas, a inni nie mogą równać się z tobą- dodała, głaszcząc go po jeszcze nagim torsie.

-Na takie zachęty nie mogę być obojętny- odparł, to co chciała usłyszeć.

-Jutro mam również wolne- dodała. —Z przyjemnością powtórzę dzisiejszy dzień.

-Jutro nie Soniu- z miejsca storpedował jej plany. —Mam ważne sprawy- dodał, wsuwając jej za dekolt banknot za usługę.

Wychodząc z jej mieszkania, był już myślami na spotkaniu z Janką. Janka dawała mu przyjemności umysłowe a Sonia cielesne. Nie przypuszczał też, że spotkania z Sonią wkrótce się skończą.

Gdyby można było połączyć, to wszystko w jedno jak mówi Sebastian, to byłoby idealnie- pomyślał jeszcze.

Na spotkanie z Janką, Marek dotarł pierwszy i czekał cierpliwie na nią przed wejściem do oranżerii. Dokładnie nie wiedział, czy przyjdzie pieszo, czy może przyjedzie autobusem, to rozglądał się w obie strony. W końcu dojrzał ją idącą od prawej strony, to wyszedł naprzeciw. 

-Miło ponownie cię widzieć Janko- rzekł z uczuciem, gdy spotkali się już.   

-Również miło- odwzajemniła uprzejmość. —I dziękuję za kwiaty. Są piękne, ale nie powinieneś przysyłać ich do pracy. Spore zainteresowanie wywołałeś tym bukietem.

-Adresu domowego nie znam, więc…

-Do domu tym bardziej nie- wtrąciła. —Jeśli już musisz kupować mi kwiaty to mały bukiecik stokrotek na przykład.

-Zapamiętam Janko- mówił nie wiedząc, że pan stojący obok nie stoi tam przypadkowo. —To dokąd idziemy najpierw. Ogród kwiatowy, palmy czy roślinność egzotyczna.

-Palmiarnia- odparła bez zastanowienia. —Lubię taką roślinność.

-To powinnaś przyjść do mojego ojca do firmy. Ma niezły okaz palmy u siebie w gabinecie. Mama wyhodowała ją od małej sadzonki i jest u nas od lat.

Wiem i to nawet nie wiesz jak dobrze- myślała. Tam też zakochałam się w tobie i tam złamałeś mi serce. Miałam trzynaście lat ty dwadzieścia trzy i całowałeś pod palmą Ritę naszą pracownicę.

W tej restauracji Adria jest podobna- kontynuował tymczasem Marek. —Może po zwiedzeniu oranżerii poszlibyśmy tam na kolację? –zaproponował nieoczekiwanie.

-A rezerwacja nie jest potrzebna? – spytała, bo była tam raz i po uprzedniej rezerwacji.

-Jestem stałym bywalcem, to powinno udać się bez – odparł zachęcająco. —To, co Janko tak oficjalnie. Uczyni mi pani ten zaszczyt i będzie towarzyszyć na kolacji- mówił, biorąc za rękę.

-Nie wiem, czy wypada Marek- oznajmiła z bólem, bo choć chciała iść, to nie mogła, bo było to w pobliżu jej domu i mógł ktoś zobaczyć ją idącą z Markiem.  —To znaczy źle bym się tam czuła- dodała.

-Janko nie daj się prosić– mówił z maślanymi oczami.

-To zrobimy inaczej – odparła, bo nie mogła oprzeć się jego spojrzeniu. —Niedaleko stąd jest taka mała restauracyjka Sto smaków, to możemy tak iść. Kawioru nie mają, ale dobre pierogi i omlet na pewno.

-Zgoda- odparł bez zastanowienia, bo oznaczało to więcej czasu spędzonego z Janką. —A na razie zabieram cię do palmiarni.