Panicz Marek cz. 4

W czasie, gdy Ula vel Janka i Marek prowadzili swoją rozmowę, to Wioletta i Sebastian galopowali po polach, łąkach i dróżkach Rysiowa. Oboje umiejętności jazdy konnej mieli opanowaną do perfekcji, to pozwolili sobie nawet na wyścigi.

-Nieźle panno Wioletto- rzekł Olszański, gdy Wiola jako pierwsza dobiegła do wyznaczonej mety.

-Wygrałam, bo dał mi pan fory- stwierdziła Wioletta, zeskakując zgrabnie z klaczy. —Myśli pan, że nie wiem o tym.

-Nie chciałem być nieuprzejmy- odparł, zsiadając również z konia.  — I były to małe fory, bo naprawdę świetnie jeździ pani konno.

-Pochlebstwa- rzuciła z politowaniem.  

-Żadne pochlebstwa. Sama prawda- zapewniał. —Auto równie dobrze pani prowadzi, jak konia? - zapytał, wracając do rozmowy, jaką prowadzili w ogrodzie Dobrzańskich na temat automobilizmu.
-Wszyscy, których do tej pory woziłam, to żyją- zażartowała. — Chociaż Ula, taka moja koleżanka — dodała szybko — gdy razem gdzieś jedziemy, to siedzi z różańcem w ręku. Biedaczka boi się, że na zakręcie nie wyrobię i uderzymy w drzewo. Próbuję jej tłumaczyć, że tato szkolił mnie jeszcze przed wyjazdem do Paryża to mam troszkę praktyki i nie ma czego się bać, ale i tak siedzi cała w strachu.

-Odwaga nie zawsze jest dobrą stroną kobiet- odparł. —Za to twój tato nie mógł nachwalić się pani. Peany sypały się ze wszystkich stron. Od urody, intelektu, wrażliwości, elokwencji do zdolności mechanizacyjnych. I widzę, że w niczym nie folgował panno Wioletto.

-To samo mogę powiedzieć o panu- odparła zażenowana komplementem. —Nie wiedziałam, że pochodzi pan z tych Olszańskich i jest synem i wnukiem tych sławnych patriotów walczących o odzyskanie niepodległości.

-Po prostu nie lubię obwieszczać się z tym.  Czy będzie, to afront, jeśli zaproponuję zwracanie się do siebie po imieniu? – zapytał nieoczekiwanie.  

-Nie, nie będzie - odparła, uśmiechając się do niego delikatnie. —Wioletta- dodała, podając z gracją dłoń.

-Sebastian- odparł, całując jej rękę.

Przez resztę spaceru Wioletta opowiadała mu o życiu i byciu córką współwłaściciela fabryki samochodów i konstruktora ich oraz o swojej pracy w największym i najlepszym we Warszawie warsztacie samochodowym. Sebastian zaś opowiadał o swojej pracy w szpitalu i wiejskich przychodniach oraz o swoich sławnych przodkach.

Po powrocie do posiadłości Dobrzańskich, odprowadzeniu koni do stajni i odświeżeniu się, rozeszli się w dwie strony. Wioletta skierowała się w stronę wyjścia, a Sebastian chciał pójść do swojego pokoju. Zatrzymał go jednak głos Marka i Rozalii dobiegający zza niedomkniętych drzwi.  Nietrudno było mu wywnioskować, że zapowiada się na coś, to nie chcąc przeszkadzać im, ruszył za Wiolettą.  Wioletta w tym czasie wyszła już na dwór i dojrzawszy Ulę przy pergoli, podeszła do niej.

- Nie było cię masę czasu – rzekła Ula, jak tylko przyjaciółka pojawiła się obok niej. —Zaczęłam się bać, że zabłądziliście ze Sebastianem albo coś się wam stało.

- Okolice są tu tak piękne, że szkoda było wracać – odparła jej, posilając się kawałkiem pieczonego kurczaka. —Poza tym dawno nie jeździłam a Mila to dobra klacz. A tu coś się działo, jak nas nie było?

-Marek zaproponował mi spotkanie- wyjawiła jej konspiracyjnie.  —Konkretnie spacer i ...

-No proszę- parsknęła z przekąsem, zanim Ula zdążyła dokończyć. —On jednak jest dokładnie taki, jak o nim piszą. I co mu powiedziałaś? Chyba się nie zgodziłaś Ulka? – pytała, nie wiedząc, że z boku pergoli za winogronem stoi Sebastian.

- Powiedziałam, że muszę się zastanowić i że dam mu odpowiedź później. Jeszcze przed końcem przyjęcia– usłyszał w odpowiedzi głos Janki.

-I bardzo dobrze Ula- stwierdziła Kubasińska mocnym akcentem. —Marek nauczony jest do tego, że kobiety z ręki mu jedzą to czas, aby któraś tej ręki mu nie dała. Jego pstryczkiem nie powinnaś być- argumentowała jednym ze swoich popisowych stwierdzeń.

-Wiem, że nie powinnam, tylko co innego mówi mi serce a co innego rozum i chciałabym pójść z nim na ten spacer– odparła, układając na tacy puste naczynia.

-To potrzymaj go w niepewności dłużej niż do końca przyjęcia. Zobaczymy czy dalej będzie chciał spotkać się z tobą, gdy okażesz trochę oporu i będziesz unikać go.

-A jak zacznie mnie szukać? - pytała bezwolnie.  — Przecież ja to nie ja. Właśnie Wiola, nie mówiłaś czegoś temu twojemu Sebastianowi o mnie.

-Tylko to że boisz się ze mną jeździć samochodem. A dlaczego pytasz?

- Bo powiedziałam Markowi, że pracuję w kancelarii szkolnej na Topolowej. Ciocia tam uczy i tak jakoś przyszło mi do głowy.

-Kolejne kłamstwo- wymruczała. —Ja tak nie potrafiłabym kłamać, jak ty na zawołanie. Powiedziałabyś prawdę, że nazywasz się Ula Cieplak i pracujesz dla jego ojca.

-Jeszcze nie teraz Wiola- wtrąciła. —Skoro Marek woli służące, aktorki i takie zwykłe dziewczęta od panienek z dobrego domu to taka się stanę.

-Zobaczysz źle się, to skończy- przestrzegała. — Albo za te wszystkie kłamstwa w piekle będziesz się smażyć. Mówię ci to.

-Trudno Wiolka. Dla miłości mogę się poświęci- odparła z teatralnym westchnieniem.

-Cała ty. Głowa i serce w chmurach, a rozsądek głęboko w ciemnej i zimnej kopalni.  To kiedy kończysz pracę? – zapytała, zmieniając temat.

- Za małą godzinę powinnam być wolna- odparła już całkiem trzeźwo myśląc. —Państwo Dobrzańscy i twoi rodzice wyjechali już do opery to i reszta gości rozchodzi się pomału. Zostało mi tylko pozbieranie naczyń i odniesienie resztek jedzenia do kuchni. Do zmywania albo większego sprzątania zobowiązana nie jestem.

-To dobrze, bo to akurat tyle czasu, aby spotkać się i pożegnać ze Sebastianem – stwierdziła z nieukrywanym zadowoleniem.  —Mam nadzieję, że będzie chciał kontynuować znajomość i na samym miło było cię poznać się nie skończy Ula.

-Kto wie Wiola. Kto wie- odparła, wychodząc z koleżanką z pergoli. 

Z tymi słowami Sebastian dał kilka kroków w tył, aby dziewczyny nie zorientowały się, że słyszał większą część rozmowy. Obie jednak skręciły w lewo i nie spotkały się z nim. On tymczasem podążał do domu w poszukiwaniu Marka.  Chciał bowiem od razu opowiedzieć przyjacielowi o tym, co usłyszał. W drodze do domu zmienił jednak zdanie, a duży wpływ na to miał też fakt, że chwilę prędzej słyszał jego umizgi ze służką w jego własnym pokoju, a tu szukał już innej rozrywki. Znał go od dziesięciu lat i czasami miał dość jego zachowania.

 Iść na panienki i zabawić się było już na porządku dziennym w Londynie i jest tu w Polsce – myślał.  A z tych jego kobiet to u mnie nawet jedna czwarta by się nie nazbierała. Wiola ma poniekąd rację. Może z Ulą tak łatwo mu nie pójdzie i najwyższy już czas, aby chociaż jedna z nich zabawi się z nim. Nie powiem mu nic.  A przynajmniej w najbliższym czasie. Oby tylko Janka to znaczy Ula miała wystarczająco dużo rozsądku i nie zrobiła nic głupiego.

 Z myśli wybił go głos Wioletty.  

- Nie wiesz przypadkiem, gdzie jest Marek? Chciałam spytać o ten krzew i ogrodnika-  zagadnęła, pokazując roślinę z bordowymi kwiatami.

- Ostatnio widziałem go przed naszym wyjazdem- odparł, kłamiąc poniekąd, bo chociaż nie widział go, to słyszał parę minut temu w domu.

-Cały Marek. Jego rodzice pojechali do opery, a on jedyny gospodarz gdzieś przepadł. Gdyby nie ty to nie miałabym z kim pogadać ani dłuższego towarzystwa.

- Jest jeszcze ta twoja koleżanka Janka- napomknął niby przypadkiem.

-A tak. Ty i Janka umilacie mi czas- przytaknęła.  

-Musicie się naprawdę bardzo lubić, skoro tyle czasu spędzacie tutaj razem- kontynuował temat, który nie był na rękę Wioli. —Widziałem was przed momentem, przy pergoli, a i prędzej swojego towarzystwa nie szczędziłyście sobie.

-Nie da się jej nie lubić- odparła, uśmiechając się, aby opanować drżenie głosu. —Jeśli kiedyś poznasz ją lepiej, to sam się przekonasz, jaka jest miła, szczera i bystra.

-To na pewno i tym bardziej powinna uważać na Marka- ciągnął dalej niewygodny temat. —Smali do niej cholewki. Chociaż źle to ująłem. Zagiął na nią parol. I jeśli jest taka jak mówisz, to szkoda byłoby jej dla niego. Marek ma tendencję do rozkochiwania i rzucania kobiet – mówił, to co wszyscy wiedzieli. — Nie mi go osądzać, ale wystarczająco dużo kobiet w swoim życiu uwiódł, rozkochał, zabawił się i zostawiał, gdy już mu się znudziły . W Londynie mieszkaliśmy razem ponad pięć lat, to wiem, jak się prowadził. Ja święty nie byłem i nie jestem, ale znam umiar. Tylko nie zrozum mnie źle Wiola i mówię ci to w dobrej wierze, a nie dlatego że Janka pochodzi z niższych sfer i że jest nieodpowiednia dla Marka. Nie chcę dla niej losu innych jego dziewcząt.

-Dzięki za troskę- odparła skołowana cały jego wywodem i tym, że Olszański troszczy się o Ulę, a ona udaje kogoś innego. — Na pewno porozmawiam z Ulą.

-To może mógłbym zaproponować teraz lody dla ochłody? - zapytał, służąc swoim ramieniem.

-Z przyjemnością zjem- odparła, ochoczo odchodząc z nim.

 Marek tymczasem zadowolony kilkoma pieszczotami i pocałunkami zszedł na dół, a Rozalia została na górze, aby pościelić łóżka.  Miał też ochotę na coś więcej z ponętną brunetką, ale nie było to miejsce ani czas. 

Ulę wychodzącą z kuchni zaś zauważył przypadkiem i szybkim krokiem podszedł do niej.

-Szukałem cię Janko- rzekł znienacka, gdy znaleźli się już poza pomieszczeniem i nikt go nie słyszał.

-Przestraszył mnie pan- odparła nerwowo.

-Nie chciałem i przepraszam.

-Coś panu podać? – zapytała uprzejmie.

-Pan i pan. Marek wystarczy. I nic mi nie potrzeba. Zastanowiłaś się już nad moją propozycją.

-Nie jestem pewna czy wypada. Może ktoś nas zobaczyć- odparła, pomijając, to co zaproponował.

-To wybierzemy takie miejsce, gdzie będziemy bezpieczni Janko. Z dala od centrum i twojej Topolowej. Na Kochanowskiego jest ładny park. To z drugiej strony Warszawy i można dojechać autobusem numer dwadzieścia. Proponuję spacer i lody.  Jest tam przytulna lodziarnia.

Jest parki i parę hotelików- pomyślała tymczasem z niesmakiem. Czy on myśli, że tam pójdziemy? Albo że jestem łatwa.

-Tak dobrze zna pan te okolice? - zapytała wprost.

-Marek Janko. Mówiłem ci już. A owszem znam, bo pracuję niedaleko w urzędzie ewidencji.  

Nieprawda. Pracujesz w magistracie na Siennej w dziale urbanizacji, a Kochanowskiego od Siennej dzieli pół Warszawy- pomyślała. Tylko dlaczego kłamie? Może wie, że i ja kłamię.

-Sama możesz wybrać dzień i godzinę- kontynuował. — Dostosuję się do każdej pory. Nawet jakbym miał się wyrwać z pracy.

-Bardzo ci zależy- odparła, wysilając się na mniej oficjalny zwrot. —Zastanawiam się tylko dlaczego. 
- To spójrz w lustro. Jesteś bardzo piękną kobietą Janko. Poza tym interesującą i tajemniczą. Byłbym wielkim szczęściarzem móc spędzić czas z tobą- dodał, podkręcając swój uśmiech.

Skąd on czerpie te wszystkie miłe słówka i zalecanki. Wynajduje w tej gazecie Lew salonowy albo w książkach czy filmach i zapisuje w kajecie?

-I tak po trzech godzinach wie pan, to znaczy wiesz o tym? – odparła mu pytaniem.

-Mam oczy- odparł krótko, ale i zastanawiając się, co może jeszcze zrobić, bo wyglądało na to, że z Janką łatwo mu nie pójdzie. —Chyba że nie podobam ci się albo jest ktoś inny, to rozumiem- dodał, chcąc podejść ją psychologicznie, a jako znawca natury kobiecej liczył na powodzenie swojego planu.

-Zgoda niech będzie spacer- odparła, bo tak jak przewidywał Marek, nie chciała odpowiadać na żadne jego pytanie. —Proponuję pojutrze po szesnastej w tym parku, o którym mówiłeś- dodała, analizując w głowie jak dojechać z ulicy Złotej na Kochanowskiego.

-W takim razie będę czekał we wtorek po szesnastej przy wejściu do parku od strony fontanny- odparł z zadowoleniem.

Przyjęcie w końcu skończyło się i po pożegnaniu się z osobami, z którymi pracował Ula poszła na parking, gdzie czekała na nią już Wioletta w swoim aucie.

 Marek również tam był i żegnał gości w imieniu  swoim i rodziców. 

- Miło było cię gościć Janko- rzekł, podając dłoń na do widzenia.

-Raczej gościem nie byłam- stwierdziła mało ambitnie, ale sensownie.

-Jak zwał tak zwał, ale miło było cię poznać- odparł, całując w rękę. —Będę czekał pojutrze po szesnastej- dodał ciszej, ale nie umknęło to uwagi innym.

-Co ci szeptał do ucha Marek- zainteresowała się z miejsca Wioletta, gdy tylko wsiadła do jej do nowiutkiego BMW, a które dostała na dwudzieste trzecie urodziny od swoich rodziców.
-Że będzie czekał na mnie w parku na Kochanowskiego we wtorek-rzuciła   wszystko na jednym tchu. —I ja sama zgodziłam się spotkać z nim- dodała oszczędzając pytań ze strony koleżanki.

-Jako Janka czy Ula?

-Janka.

-Uparłaś się na  Jankę i Marka jak ten osioł na drodze- mówiła z przyganą. —Fircyk z niego i nic więcej. A Maciek dwa razy pytał o ciebie. Może i nie pochodzi z dobrej rodziny, bo jest synem gosposi, co nie jest zresztą dla ciebie ważne, ale jest najlepszym studentem, a tato świetlaną przyszłość wróży mu w inżynierii.

-Serce nie sługa Wiola- polemizowała cicho.

-Nawet Sebastian kazał uprzedzić cię, żebyś uważała na Marka.

-Powiedziałaś mu, że jestem Ulą? – zapytała z wyrzutem.

-Nie, nie powiedziałam. Jako Janka masz uważać. Długo tak udawać nie będzie ci łatwo. Cud, że tu cię nikt nie zdemaskował.

- Sama się dziwię. Co prawda pani Helena i pan Krzysztof wyjechali prędzej, ale był lokaj Fabian, Jakub, pani Michalina i Celina- odparła, mając na myśli lokaja, szofera, gosposię i stałą służącą. —Poznali mnie, jak tu byłam i mogli coś powiedzieć.  A co u ciebie i Sebastiana. Prawie cały czas spędziłaś z nim.

-Cebulek jest…

-Cebulek? – wtrąciła zdziwiona.  —Tak mówisz do niego?

-Tylko tak przy tobie Ula. Mówię mu zwyczajnie Sebastian. Sam zaproponował przejście na ty i zaprosił do teatru na środę.

-To znaczy, że mam winszować ci znalezienia ukochanego? – zapytała, spoglądając również uważnie na przyjaciółkę.   

-Oby, bo jest taki czarujący i gdy rozmawiałam z nim, to czułam takie szczęście w sercu jak nigdy dotąd - odparła z rozmarzeniem i zamykając oczy.

-Wiola jedziemy alejką z drzewami, to patrz tak łaskawie na drogę, a nie zamykaj oczu- upomniałam ją ostro.

-Już otwieram. Tylko że on jest taki ułożony i pochodzi z dobrej szanowanej wojskowej rodziny, a ja jestem trzpiotka i nowobogacka- dodała już bez entuzjazmu. —Boję się, że zakochałam się w Cebulku, a on może kiedyś uzna, że jego uwagi warta nie jestem. 
-To jest nas dwie- odparła posępnie. —Dwie zakochane panny z niewiadomą co do odwzajemnienia uczucia.

-Po prostu marazm uczuciowy i rozpacz po uszy- podsumowała Wioletta.