Panicz Marek cz. 8

Po pożegnaniu z Jakubikiem Marek postanowił skorzystać z godziny wolnego czasu, jaki pozostał mu do spotkania z Sebastianem i pojechać na ulicę Kopernika. Tam właśnie mieszkał znajomy, do którego próbował dodzwonić się parę minut prędzej. Teraz również miał pecha, bo nikt mu nie otwierał, a chciał podzielić się dobrymi wiadomościami. Później z racji ciągle wczesnej godziny poszedł sprawdzić niedzielny repertuar kina i do Klubu 26 zawitał tuż przed osiemnastą. Chwilę po nim przyszedł również Olszański.

-Opowiadaj Marek, jak tam twoja kolejna randka? - zachęcał z uśmiechem Sebastian. —Bardzo udana?

-Nawet bardzo- mówił z zadowoleniem. —Rozmawialiśmy na wiele tematów i teraz wiem, że to nie moje złudzenia i Janka jest naprawdę wyjątkowo inteligentna.

-I wyjątkowo ładna- wtrącił. —Twój typ Marek, bo z ciemnymi włosami.

-Nawet jako blondynka byłaby interesująca- rzucił z rozmarzeniem. —Anioł w ludzkiej postaci.

-To, co Marek mam już szykować sobie frak na twój ślub? – zapytał, spoglądając na przyjaciela. —I jako twój najlepszy kumpel liczę na zacne wyróżnienie bycia drużbą.

-Seba znamy się sześć dni, a ty już widzisz mnie na ślubnym kobiercu- wtrącił zirytowany. —Nawet od mojej mamy jesteś szybszy. Ona pyta mnie o to przynajmniej po miesiącu jakiejś znajomości.

Sześć dni się znacie? Dobre Marek. Nawet nie przypuszczasz, jak się mylisz- myślał Sebastian.

-Niektórym wystarczy jedno spojrzenie, żeby wiedzieć, że to ta jedyna- odparł poważnie.

-Nie mów mi tylko, że dołączyłeś do klubu miłość od pierwszego wejrzenia i zakochałeś się w Wioli- mówił kpiąco.

-Jeśli nawet to nie można?

-Można, ale czy nie lepiej sprawdzić, jak całuje.  Chociaż całowanie z Janką musiałoby być nieziemsko przyjemne.

-Nie galopuj tak z marzeniami o całowaniu Janki, bo już raz oberwało ci się za całowanie w szyje- przypomniał mu z małą satysfakcją.

-Ma charakterek dziewczyna- odparł, przypominając sobie tę krótką chwilę w spiżarni, gdy objął ją i poczuł całkiem przyjemne ciałko.

-Zakładam, że ten charakterek to kolejna zaleta, a nie pierwsza wada? - stwierdził sugestywnie.

-A skąd te przypuszczenia?

-Po minie widać Marek. Szkoda, że nie widzisz siebie, jak mówisz o Jance.

-Widzisz, to co chcesz widzieć- odparł od niechcenia, bo do tego, że przyjaciel ma rację i jest krok od zakochania się, nie zamierzał się przyznawać.

-Nic mi się nie wydaje- mówił pewnym głosem. —Jesteś na dobrej drodze do zakochania się na zabój. I nie zaprzeczaj Marek.

-A co u ciebie i Wioli? - zapytał zamiast zwierzeń. —Randka udana? – zapytał pierwszym jego pytaniem.

-Udana. Wiolka pomimo tego ma trochę dziwne powiedzenia, to jest w tym coś ciekawego. Trudno nudzić się w jej towarzystwie.

Jak w towarzystwie Janki- pomyślał Marek.

Detektyw Barański tymczasem czasu nie marnował i towarzyszył Markowi przez całe piątkowe popołudnie. Dopisywało mu również szczęście, bo w czasie, gdy Marek rozmawiał z Jakubikiem, to on od jego sąsiadów dowiedział się, że ten ma mieszkanie do sprzedania. Później usłyszał rozmowę telefoniczną Marka z jakimś Lolkiem i to, że podpisuje umowę i mogą zacząć coś za dwa tygodnie. W kamienicy na Kopernika szczęście również go nie opuściło, bo kobieta, z którą rozmawiał była przygłucha i mógł usłyszeć, że Dobrzański szuka jej sąsiada Antonia. W Klubie 26 natomiast miał najmniej szczęścia, bo gwar zagłuszał rozmowę i jedynie pojedyncze słowa wskazywały na to, że panowie rozmawiają o kobietach. Był też drugi powód rozproszenia jego uwagi.  Do jego stolika bowiem dosiadła się atrakcyjna brunetka o wdzięcznym imieniu Anka. Kobieta nieprzypadkowo wybrała jego stolik, bo był tuż obok stolika, przy którym siedział obiekt westchnień bratanicy. Podobnie też jak jej towarzysz miała nadzieję, że usłyszy, o czym rozmawia z przyjacielem. Była również ciekawa czy zainteresuje się jakimiś dziewczętami. Nic takiego miejsca jednak nie miało i po dwóch godzinach samotnego spotkania opuścili lokal i rozeszli się w swoje strony.

Następnego dnia zaś od rana pan Barański zajął się tajemniczym Antonio i panem Jakubikiem.  W pierwszym miejscu od znajomego policjanta dowiedział się, że to spokojny, życzliwy Włoch i że jest kucharzem specjalizującym się w kuchni śródziemnomorskiej.  W drugim zaś od niezawodnych sąsiadów, w której knajpie przesiaduje Jakubik. Zastał go tam samego przy stoliku, to się dosiadł i po małych namowach opowiedział mu o planach Marka i otwarciu usług dla ludzkości Niebiańska rozkosz. Choć słowa Jakubika wskazywały na to, że Marek chce otworzyć przybytek miłości, a nie restaurację jak mniemał po rozmowie z mundurowym, to wolał poczekać i sprawdzić wszystko dokładnie niż niepotrzebnie martwić Dobrzańskich.   

Marek tymczasem jak to w soboty pospał sobie dłużej. Obudził go zaś warkot samochodu na podwórku i z ciekawości wyjrzał przez okno. To co zobaczył, zaś zdziwiło go, bo najnowszy model Mercedesa rodziny Febo z otwieranym dachem parkował przed ich domem, a dziewiąta rano w sobotę dobrą porą na wizyty towarzyskie nie była.  Chwilę później z samochodu wyszli rodzice Pauli i Aleksa i skierowali się do wejścia. 

On tymczasem narzuciwszy na siebie szlafrok, wyszedł z pokoju i podążał w stronę toalety. W korytarzu zatrzymała go jednak rozmowa mamy i cioci i wiedziony ciekawością przystanął przy schodach.

-Wyjeżdżacie jednak- usłyszał z ust matki będącą jeszcze z przyszywaną ciotką w holu.

-Tak będzie najlepiej dla Pauliny- odparła Febo. —Zmiana otoczenia zawsze jej pomagała, a w Krakowie nigdy nie była. Może później wiedziemy jeszcze w góry. Dłużej niż dwa – trzy tygodnie jednak nie zabawimy Helenko, a przez ten czas szum związany z Hanią minie jej.

-Na pewno ułoży się wam wszystko- pocieszała przyjaciółkę. —A po powrocie wszystko lepiej będzie wyglądać.

-Nie wiem Heleno. Jest coraz bardziej zdesperowana, a lata lecą. Na rodzenie dzieci to już najwyższy czas-  usłyszał jeszcze głos cioci, zanim weszła do salonu z jego mamą. 

Nad tym, o czym rozmawia jego matka z ciotką, zastanawiać się nie musiał, bo o zbliżających się zmówinach bliskiej sąsiadki Hani Korczyńskiej i jego kolegi Witolda Olchowicza wiedział. Reszty zaś się domyślał. Hania bowiem była od Pauliny o trzy lata młodsza, mniej urodziwa i znacznie mniej zamożna niż ona i znalazła sobie narzeczonego. Paulina zaś za dwa miesiące kończyła dwadzieścia dziewięć lat a dla kobiety to wiek trącający staropanieństwem. Była też ostatnią panną w okolicy dobrze urodzoną powyżej dwudziestu pięciu lat, a kandydata na narzeczonego nie było widać.

Gdy półgodziny później odświeżony i ubrany zjawił się na dole na śniadaniu, to po Febo śladu nie było, a rodzice rozmawiali o zmówinach Hani.

-Pan Korczyński i Olchowicz podobno pieniędzy nie szczędzą na zaręczyny swoich dzieci, a ślub ma się odbyć już w październiku- mówił Krzysztof. —A ty Marek jak tak dalej pójdzie, będziesz jedynym kawalerem w okolicy po trzydziestce- dodał do syna, zanim ten zdążył usiąść.

- Tato nie wie, że jak w sobotę zmówiny, a w niedzielę ślub, to pewnie za tydzień chrzciny- odparł przewrotnie. (Powiedział tak, bo w opowiadaniu jest 14 sierpnia, a ślub ma się odbyć w miarę szybko.)

-Nie wymądrzaj się synku- odparła mu matka. —Ojciec ma rację. Zostałeś tylko ty i Zygmunt.

-A mama myśli, że tak łatwo jest znaleźć odpowiednią kandydatkę na żonę- ni zapytał, ni stwierdził.

- Inni potrafią tylko nie ty- odparła dosadnie.  — Nie musi być od razu z jakiegoś szlacheckiego domu Marek. Wystarczy, że będzie porządną panną w miarę inteligentną, umiejącą prowadzenia salonowej konwersacji.  Uroda jest mniej ważna, choć znając ciebie, to brzydulą się nie zainteresujesz. Tak jak jakąś zahukaną dziewczyną. Może ktoś z miasta? Wszak pracujesz w urzędzie i nie wierzę, żeby nie było tam nikogo odpowiedniego- mówiła z nadzieją, że syn wspomni o Jance.

- Zawsze my możemy znaleźć ci kogoś- dodał Krzysztof. —Marysia Adamiak albo Ula Cieplak. Obie młode po dwadzieścia trzy lata.  Wiek w sam raz na rodzenie dzieci. Paulina również ciągle tobą zainteresowana.

-Porozglądam się – wtrącił, bo związkiem z żadną z nich zainteresowany nie był. Paulina miała wredny charakter, Marysia bez powodu chichotała, a Ula urodą nie powalała. (Pomylił ją z inną dziewczyną)

Po śniadaniu zaś pojechał do Warszawy spotkać się ze znajomymi.  Karolem nazywanym Lolkiem oraz Antoniem. Gdy dojechał w umówione miejsce, obaj panowie czekali na niego.

-Zapraszam was do Szarlotki naszej cukierni na kawę i próbki wypieków- rzekł im po przywitaniu. —Z Pshemko co prawda nie rozmawiałem jeszcze, ale znając go, to będzie chętny do współpracy.  

-Potrzebny będzie jeszcze dobry barman- odezwał się Włoch. —Taki który umie słuchać. Staje się to modne we Włoszech to i do Polski moda przyjdzie.

-Chyba znam kogoś takiego- odezwał się Lolek.

-To pilnuj go, żeby ktoś go nam nie sprzątnął sprzed nosa – rzekł Antonio. —Jeśli wszystko pójdzie po naszej myśli, to Ogród smaków wkrótce będzie najlepszą restauracją w mieście.

-Jeśli pan Jakubik się nie od myśli - zawyrokował Karol.

-Jak nie tam to gdzie indziej- oznajmił Marek.  —Wiecie, powiedziałem mu, że otwieram usługi dla ludzkości Niebiańska rokosz i jest przekonany, że to dom rokoszy. Już na samą myśl się ślinił.

-To się pan Jakubik zdziwi- odparł Antonio.

 Ula tymczasem sobotę podzieliła pomiędzy dom, pomoc w cukierni i ciocię.  W pierwszej kolejności, bo już z rana poszła właśnie do ciotki. Głównie po to, aby popatrzeć na kwiaty, które dostała niedawno od Marka i opowiedzieć cioci o ostatnim spotkaniu z Dobrzańskim. Ciotka o spotkaniu Dobrzańskiego w klubie jednak nie powiedziała. Później pomagała w cukierni, bo ruch w soboty był zawsze większy. Wchodzącego Marka w towarzystwie znajomych spostrzegła w ostatniej chwili i schowała się za zasłonką. Oni tymczasem usiedli tuż za zasłonką i choć podsłuchiwanie dobre nie było, to nie mogła oprzeć się pokusie.

-Bardzo ładne kelnerki tu mają- usłyszała z ust obcokrajowca, jak wywnioskowała po akcencie. —Musimy pomyśleć i dla nas o jakichś ślicznotkach -dodał, rozglądając się po sali.

-Zdecydowanie muszą być ładne Antonio- usłyszała w odpowiedzi głos Marka. —Będzie na co popatrzeć. A póki co muszę tutaj częściej zaglądać. Może uda mi się którąś wyrwać.

On naprawdę ma tylko jedno w głowie.  I jest dokładnie taki, jak o nim mówią i piszą.

-Wam tylko jedno w głowie- rzekł trzeci mężczyzna, czytając w jej myślach i jak wywnioskowała Polak, bo nie miał obcego akcentu. —Najważniejsze, żeby umiała podawać.

-Jedno drugiemu nie zawadza Lolek- odrzekł mu Marek. — I zawsze będzie kogo trzepnąć w..

-To ma być elegancka restauracja, a nie knajpa- wtrącił tenże Lolek.

-Żartowałem przecież- rzucił w odpowiedzi Marek.

-Ale na zapleczu dobra kanapa nie zawadzi- dodał obcokrajowiec.

-Wy wieczni kawalerowie macie jedno w głowie- stwierdził najporządniejszy z nich, jak nazwała go w myślach.

-Lolek oszczędź kazania- odparł mu ponownie Marek.  —Wystarczy, że rodzice marudzą mi o ustatkowaniu się przy każdej nadarzającej się okazji. Znajdź sobie porządną żonę i żyj po bożemu.  Nawet przed przyjazdem tutaj zrobili mi wykład.

-Tylko że prawie wszystkie porządne panny to nudziary albo zajęte- dodał Włoch.

-Ja znam taką jedną, która jest porządna i sprostowałaby wymaganiom mamy- zakomunikował im tajemniczo Marek. —Piękna, dystyngowana, inteligentna. Do tego intryguje, z charakterem i ciętym języczkiem.

Okłamuje mnie? Ma inną? 

-To na co czekasz? – pytał Lolek. —Bierz ją. Ja mam żonę i dziecko i nie narzekam.

-Bo ja w ogóle nie mam ochoty na ślub- usłyszała zdecydowany głos Marka. —Jest mi dobrze, jak jest, a jak potrzebuję kobiety, to wiem, gdzie pójść.  Jeśli jednak miałbym ożenić się to fakt tylko z Janką Kowal.

To ja? I może mam się jeszcze cieszyć, bo panicz łaskawie mnie chce wybrać? Mam być obowiązkiem, koniecznością, ostatecznością. A co z miłością?