Panicz Marek cz. 15

Ze snu Ula budziła się z bólem głowy i z lekkim krzykiem. Cała noc zresztą była podobna i Marek całe osiem godzin spędził na fotelu przy jej łóżku uspakajając, gdy jej nerwy dawały o sobie znać. Nad ranem przyszedł kolejny jej kryzys i przebudzenie.  Pierwsze zaś co zauważyła to szarość za oknem, delikatne światło od lampy elektrycznej i że nie jest w swoim pokoju. Później, jak przez mgłę zaczęła przypominać sobie wydarzenia z poprzedniego dnia. Z jękiem na wspomnienia próbowała wstać.

-Ula, obudziłaś się- usłyszała głos Marka. —Nie wstawaj- dodał, podchodząc do łóżka.

-Chce mi się strasznie pić? -odparła słabym głosem. — A tak w ogóle co ja tutaj robię? Strasznie boli mnie głowa.

-Odpoczywasz. A głowa boli cię, bo wypiłaś popiwek z narkotykiem- odparł, podając jej wodę.

-Jak z narkotykiem?

- Pamiętasz, co się stało? -zapytał delikatnie, gdy wypiła trochę wody.

-Byłam z Bartkiem. On robił takie rzeczy. W ogóle czułam się źle. Kręciło mi się w głowie, byłam taka oszołomiona. Coś mi zrobił?  Pamiętam, jak dotykał mnie, pieścił i całował- mówiła krótkimi, przerywanymi zdaniami.

- Spokojnie Ula- odparł, biorąc za rękę. —Bartek nic ci nie zrobił. Tylko sukienkę zniszczył. Mój pies znalazł cię, a Jakub mężnie bronił. Później ja razem z Sebastianem dotarliśmy. A źle się czułaś, bo Bartek podmienił twoją butelkę z popiwkiem na butelkę z popiwkiem i kokainą. Na szczęście nie wypiłaś całości, a na resztę skusił się Jasiu i zanim usnął, to powiedział nam, że i ty piłaś i byłaś w towarzystwie Bartka.

-To pamiętam- zaczęła kojarzyć fakty. Spotkaliśmy się w stodole, gdy przyszłam po owoce. Później pojawiła się jakaś dziewczyna i powiedziała mi, że za kwadrans będziesz czekać na mnie na tym polu po pszenicy schowanym za jednym ze stogów.

-To Dorotka była- zaczął opowiadać precyzyjniej. —Nie jest całkiem sprawna umysłowo i bardzo naiwna. Robi, to co ktoś jej każe w danej chwili. Bartek dał jej pewnie rubla i spełniła, to co nakazał. Wiola widziała ją w twoim i Bartka towarzystwie i później rozpoznała. Powiedziałem jej, że jak nie powie mi prawdy, co chciał od niej Bartek, to moi rodzice przestaną ją lubić. Przestraszyła się i powiedziała, że Bartek kazał jej tak powiedzieć. Koleżków Bartka z miasta zaś przycisnęliśmy i zastraszyliśmy więzieniem, to powiedzieli, że mieli zabrać ze dwie rzetelne osoby i nakryć was w jednoznacznej sytuacji. To natomiast oznaczałoby ślub z nim. Dąbrowski sam przyznał, że chciał zemścić się, za to co powiedziałaś mu wcześniej i mieć w miarę dostatnie życie u twojego boku. Wasza cukiernia ma spore zyski, a jemu pracować się nie chce. Na mnie zresztą również chciał się zemścić. Zawsze zazdrościł mi tego, że urodziłem się w szlacheckim rodzie i miałem lepsze życie.  Teraz do tego doszło, że i ciebie mi zazdrościł. Widział nas razem na urodzinach u Sebastiana, poczytał w Skandalikach Warszawy i myślał, że jesteśmy razem.  Odebranie mi ciebie miało być jego słodką zemstą.

-To jest chore i ohydne Marek- odrzekła z odrazą, gdy poukładała sobie całą wypowiedź w głowie. —Chciał mnie splugawić z zemsty.

-Raczej chodziło mu o to, aby wyglądało na coś takiego albo że mogło się tak skończyć- wtrącił.

-To na jedno wychodzi. I tak czuję się sponiewierana.

-Ula nie myśl na razie o tym- odparł łagodnie. —Sebastian powiedział, że powinnaś porządnie wypocząć i spróbować jak najszybciej wyrzucić z głowy wydarzenia z wczoraj. A on będzie miał sporo czasu w więzieniu na przemyślenia. Przodownik (dawny stopień w policji) powiedział, że tak szybko nie wyjdzie z paki. Ode mnie również mu się dostało.

-Pocieszające to nie jest. A Sebastianowi to łatwo mówić, bo to nie on zepsuł dożynki i to mnie będą palcami wytykać jako tą, która chciał oddać się Bartkowi.

-Nic nie zepsułaś i nikt nie będzie ci dokuczał- mówił zdecydowanie. —Oprócz moich i twoich rodziców, Jakuba, Sebastiana, Wioli i mnie nikt nic nie wie. Nawet służba myśli, że się czymś strułaś. Bartek zaś tak szybko z więzienia nie wyjdzie, a ci jego koledzy w Rysiowie na pewno nie pojawią się, bo policja ich szuka. Obiecuję ci też, że już nikt cię nie skrzywdzi- dodał, całując w dłoń. — Nie pozwolę na to nikomu. Zajmę się tobą i zawsze będę przy tobie.

-Jak zajmiesz? Dlaczego? -dociekała. —Jeśli ma, to być litość to nie potrzebuję jej.

-Jaka litość. Zwyczajnie zajmę Ulijanko. Zależy mi na tobie i chcę, żeby było tak jak kiedyś. Chcę znowu umawiać się z tobą na randki, rozmawiać o wszystkim, śmiać się i tak zwyczajnie pospacerować.  To były najfajniejsze chwile, jakie miałem możność przeżyć z kobietą- mówił dyplomatycznie i omijając większych wyznań, bo uznał, że nie jest to dobry czas na wyznania miłosne.

-I nie jesteś już zły, że tyle nakłamałam z Janką? -zapytała z obawą, ale i szczęściem na słowa zależy mi.

-Tak naprawdę to nigdy nie byłem. Było to nawet zabawne i wymyślone z fantazją- mówił z rozbawieniem. —Ja w dzieciństwie miałem wiele pomysłów, ale tak szalonego nigdy. Jesteś wariacka i nieprzewidywalna.

-Uznam to za komplement- odparła bez urazy.

-Oczywiście. Wszak żadna kobieta w tak oryginalny sposób nie starała się zwrócić mojej uwagi na własną osobę.

-A kto powiedział, że chciałam zwrócić swoją uwagę na pana paniczu Marku. Ktoś tu jest zarozumiały.

-A nie chciałaś Ulijanko?  Widziałem przecież, jak patrzyłaś na mnie.

-Jak patrzyłam? – spytała i pożałowała, bo na twarzy Marka wyczytała uśmiech podstępu.

-Z uwielbieniem i utęsknieniem, gdy przyszedł czas na pożegnanie- odparł, a na to odpowiedzi nie miała.

Od wydarzeń na dożynkach minął tydzień, w czasie którego Ula wraz z Wiolettą odpoczywała za miastem.  To z zalecenia Sebastiana zmiany otoczenia wyjechały na dwa tygodnie do spokojnego, przytulnego i małego pensjonaciku. Był wystarczająco blisko stolicy, aby Marek z Sebastianem mogli wpaść z wizytą i daleko od zgiełku Warszawy.

-Ta wieżyczka jest jak z jakiejś bajki- rzekł Marek, gdy podczas pierwszej wizyty z Sebastianem u nich siedzieli na po obiadowej sjeście w ogrodzie i mieli widok na okazałą budowlę.

-Cała okolica jest czarująca- odparła Ula. —Lasy, ogrody, stawy i strumyk z mostem zakochanych. A pod tymi drzewami można leżeć godzinami, patrzeć na dom i marzyć.

-I zakochać się- dodała Wioletta.

-Jak zakochać? – pytał Olszański. —Nie wiemy o czymś Wiola? Widziałem na obiedzie, że kręci się tu sporo młodych mężczyzn.

-W okolicy zakochać- wytłumaczyła. —A ty od razu robisz z ości kości.

-Właścicielka opowiedziała nam historię sprzed trzystu lat, gdy jej pradziad przyjechał tutaj z Warszawy poszukać spokojnej żony i zakochał się w tych pagórkach i jeziorach- dodała Ula. —Żonę również znalazł sobie, założył miasteczko Bartoszyce i został na zawsze.

- Nie wiem jak ty Seba, ale ja po takiej rekomendacji zamierzam pójść i obejrzeć te cudne miejsca- odezwał się ponownie Marek. —Spacer po obiedzie jest zdecydowanie lepszy niż leżenie.

-To sobie idź, a innym daj poleżeć na hamaku- odparł leniwie Olszański.

-Ula uczynisz mi ten zaszczyt i potowarzyszysz w zwiedzaniu- zwrócił się po dworsku. —Samemu będzie mi nudno- dodał, biorąc za rękę.

-Będę zaszczycona- odparła dostojnie.

Przechadzka w towarzystwie Marka szybko przerodziła się w coś więcej niż zwykły spacer. Zwiedzane miejsca sprzyjały bowiem wyznaniom.  

-Lepiej już się czujesz? – zapytał, gdy oddalili się od pensjonatu.

-Tak. Wyjazd był dobry pomysłem. I dziękuję, że przyjechałeś.

-Nie ma za co dziękować. Obiecałem przecież, że zajmę się tobą i to, że będę odwiedzać cię tutaj to i jestem.

- To prawda, ale byłam w takim stanie psychicznym, że poważnie tego nie mogłam traktować.

- Ale było bardzo poważne Ulijanko. A wracając do rozmowy z niedzieli rano, to nie powiedziałem całej prawdy.

-To znaczy, że Bartek…

-To znaczy, że chcę bronić cię i zajmować się tobą, bo cię kocham- wtrącił, zatrzymując się i odwracając Ulę do siebie.

-Kochasz – powtórzyła z niedowierzaniem.

- Kocham do szaleństwa, całym sobą.  Do tej pory nie kochałem tak naprawdę żadnej kobiety. To było tylko pożądanie. Gdy poznałem cię, a później coraz bardziej poznawałem i odkrywałem kolejne zalety, to zakochiwałem się, chociaż nie było tego w moich planach. Sama zresztą wiesz, że nigdy nie byłem typem romantyka. Wszystko zmieniło się po naszym wyjściu do Luna Parku. Wtedy zdałem sobie sprawę, że zakochałem się na zabój.

- To, dlaczego prędzej nie powiedziałeś mi tego wszystkiego? - zapytała z wyrzutem.  —Zamiast tego oznajmiłeś mi, że odwołujesz randki.

- Po prostu wykorzystałem fakt, że mnie okłamałaś na to, żeby uwolnić się od uczucia miłości. Czułem, że nie nadaję się na prawdziwą miłość.

- Typowe myślenie wielu mężczyzn- odparł z ciągłym oszołomieniem.

- Możliwe.  Nie chciałem też kochać i być z tobą, żeby cię nie zranić. Bałem się, że przez mój tryb życia, a konkretnie kochanki będziesz tylko cierpieć.  Teraz tak już nie myślę. Wiem, że potrafię być wierny, bo od czasu, gdy zrozumiałem, że cię kocham inne kobiety przestały mnie interesować i nie tęsknię do nich. Przy tobie nauczyłem się życia i miłości.

-Pięknie to powiedziałeś Marek- westchnęła, wpatrując się w niego. —Przy tobie nauczyłem się życia i miłości.

Chwilę później Marek objął ją w talii, przyciągnął bliżej do siebie, a ich twarze dzieliło parę centymetrów. Wpatrzeni w siebie wspominali poprzednie pocałunki. Delikatne i nieśmiałe. Tym razem było znacznie przyjemniej, bo Marek przywarł do jej ust na dłuższy pocałunek, muskając i kąsając jej wargi. Było to dla niej tak przyjemne i nowe, że nie była w stanie poruszyć się ani przerwać pieszczot.

-Tam jest ten most zakochanych? -zapytał, gdy oderwali się od siebie i weszli w nową alejkę.

-Tu. Dlaczego pytasz? – zapytała, gdy Marek ciągnął ją w tę stronę.

-Bo nie odpowiedziałaś mi jeszcze nic konkretnego na moje wyznanie. Może most cię zmotywuje kochanie.

-Kocham cię Marek.  

-Tylko tyle? -mówił z rozczarowaniem. —Po tylu latach podkochiwania się we mnie.

-Bardzo cię kocham- rzekła nieśmiało. — Bardzo, bardzo cię kocham- dodała, widząc ciągle niezadowoloną minę Marka. —I zamierzam kochać cię do końca świata, a nawet jeden dzień dłużej.

-Tak zdecydowanie lepiej Ulijanko.  A z tym końcem dobrze mówisz, bo zamierzam ożenić się z tobą i kochać jak szalony po wszystkie nasze dni- mówił z czułością.

-Jeśli to miały być oświadczyny, to zgadzam się zostać twoją żoną- odparła poważnie. —Uprzedzam, tylko że nie zamierzam być potulną i uległą żoną. Nawet episkopat zmienił przysięgę małżeńską i z dniem dwudziestym czwartym września usuwa fragment o posłuszeństwie żony wobec męża.

-A to pech- rzekł zmartwiony tuż przy jej ustach. —Nie będę mógł nawet odstawić cię do domu, gdy kiedyś przeciwstawisz mi się w czymś.

Poprzedni pocałunek był delikatny i subtelny a teraz zachłanny i namiętny. Marek obejmując ją, całował nie tylko w usta, ale i w zagłębienie szyi.   Dla Uli było to tak zajmujące, że mogła jedynie mruczeć z rozkoszy i poddać się jego pieszczotom.

Z powrotem do pensjonatu nie spieszyli się zbytnio i trzymając się za ręce, chodzili po parku i planowali swoją przyszłość.  

-Kochanie wolisz typowy czerwiec czy romantyczny karnawał? – zapytał cicho Marek.

-Na co? Na ślub czy zaręczyny.

-Na ślub oczywiście. Zaręczyny mam już zaplanowane. O tym jednak cicho sza, bo musisz mieć trochę niespodzianki.

-Nawet rąbka tajemnicy nie zdradzisz?

-Nie nalegaj Ula, bo i tak nic nie powiem. To co z tym ślubem?

-Ślub zimą byłby niezwykły, ale droższy- odparła z wahaniem.

-W takim razie pomyślimy o lutym- wtrącił. —Teraz druga kwestia. Mieszkanie w mieście i kamienicy czy posiadłość za miastem? Mam mały dworek po dziadku w Lisowie do remontu i ewentualnie mieszkanie do kupienia nad moją restauracją.

-Dzieci również zaplanowałeś?

-Oczywiście- odparł pewnie. —Spłodzimy tyle dzieci Ulijanko, że nasze życie nigdy nie będzie nudne ani samotne.

-W takim razie posiadłość na wsi będzie odpowiedniejsza. Będzie więcej miejsca, aby w razie, jak będą niegrzeczne porozstawiać je po kątach i aby miały gdzie się bawić.

-Pomijając to, że my będziemy mieć więcej prywatności- rzekł przewrotnie. —  Lisów jest wystarczająco daleko od Warszawy i Rysiowa, aby nasi rodzice nie pojawiali się tam codziennie z niezapowiedzianą wizytą.

-Jesteś okropnym nieczułym draniem pozbawionym uczuć nawet wobec rodziców- wyrzuciła z oburzeniem. —I nie wiem czy dobrze robię, wiążąc się z tobą. Moja babcia zawsze mówiła, że po tym jak kawaler traktuje rodziców można poznać, jak będzie traktować żonę.

-Ale i tak mnie kochasz.  Takich słodkich drani kocha się najbardziej.

Po godzinnej wędrówce wrócili do Wioli i Sebastiana, którzy to czekali na nich z kolacją.

-Nie było was masę czasu- rzekła Wioletta. —Zgubiliście się czy co?

-Te, co Wiola- odparła tajemniczo Ula.

-Musieliśmy sporo rzeczy omówić- dodał Marek.

-To znaczy, że znowu jesteście razem? -ni to spytała, ni stwierdziła Kubasińska, która takie rzeczy wyczuwała na odległość.

-Jesteśmy- przytaknęła Ula. —Marek powiedział, że kocha mnie już od jakiegoś czasu, ale miał powody, żeby trzymać się z daleka ode mnie.

-W końcu wrócił mu rozum do głowy- odezwał się Sebastian do Wioli i Uli.

-Nie będę zaprzeczał Seba, że miałeś we wszystkim rację- odparł bez urazy.

-I pomyśleć, że w czasie urodzin u Sebastiana chcieliśmy wywołać zazdrość u ciebie i wyswatać Ulę z Sosnowskim a sprawę załatwił Bartek- dodała Wioletta do Marka.

-Nic tylko w głowach mieliście swatanie i godzenie nas– wymruczał Marek.

-Tylko że z planów nic by i tak nie wyszło, bo od początku zainteresowany był mną a wami rodzeństwo Malickich- rzekła Kubasińska.

- Czasami los jest przewrotny, a czasami musi dopomóc. Choć nie zawsze w łagodny sposób- odparła Ula.

-I tu masz rację kochanie- rzekł jej Marek.

-Nam Marek szczęście przyniosło to przyjęcie u twoich rodziców z okazji powitania Febo– stwierdził Sebastian. —Ty poznałeś Ulę a ja Wiolettę.

-Na to wygląda przyjacielu- odparł.

-Muszę ci się przyznać do czegoś- zagadnął również Olszański. — O tym, że Janka to Ula wiedziałem od początku. Na tym przyjęciu usłyszałem rozmowę Wiolki i Uli i dowiedziałem się prawdy. Chciałem powiedzieć ci, ale zabawiałeś się akurat z Rozalią, to pomyślałem, że nauczka ci nie zaszkodzi. Później było to zabawne i dalej trzymałem w tajemnicy.  Teraz możesz mnie złajać od najgorszych Marek.

-Pięknie Cebulku- odezwała się z oburzeniem Wioletta zamiast Marka. —Chociaż mi mogłeś powiedzieć, że wiesz. A tak niezłego dudka czy tam innego pawiana nam wystrugałeś. Prawda Marek.

-Nic dodać, nic ująć Seba- odparł bez żalu sam zainteresowany.

O tym, że i w sprawie syfilisu okłamał go, Sebastian postanowił nie mówić. Z tego, co było mu wiadomo, to do tej pory jego małe kłamstewko działało i Marek trzymał się z daleka od Sonii, Rozalii i innych przygód miłosnych.  

CDN 31 SIERPNIA