Piękna i nieporadna cz. 17.

Wioletta po tym, co usłyszała, momentalnie pobiegła w stronę wind. Akurat zjechała na dół, więc wsiadła. Liczyła, że Seba nie zdąży, ale wślizgnął się w ostatniej chwili.

-Zejdź mi ze wzroku Seba.

-Wiola musimy pogadać.

-Nie mamy, o czym.

-Jest. To nie tak jak myślisz.

-A jak? Wszystko słyszałam. Bawiłeś się mną. Marek ci kazał się mną zająć. Tylko dlaczego?

-To prawda z Markiem. Kiedy Adam zaczął się obok ciebie kręcić, a Paulina była wyjątkowo miła, zaczęło być podejrzliwe dla Marka. Obawiał się, że wykorzystają cię do swoich celów. Miałem cię pilnować. Żebyś czegoś głupiego nie zrobiła.

-To za taką mnie uważacie. Głupiutką blondynką.

-Nie Wiola. Głupia nie jesteś. Jesteś bardzo inteligentna. Tylko życia nie znasz i ludzi.

-Ciebie, jak okazuje się, też nie znam.

-Wiola ja po prostu w ogóle z nikim się nie chcę wiązać. Wszystkim dziewczynom mówię słodkie słowa, żeby je poderwać i tylko się zabawić.

-I ja naiwna znalazłam się w tym klubie.

-Wiolka ty od tych wszystkich modelkach i panienek jesteś znacznie lepsza. W pozytywnym znaczeniu. Nie chichoczesz głupkowato, nie zadajesz głupich pytań, nie jesz popcornu w kinie, nie zakrywasz twarzy, gdy kogoś mordują i nie pytasz coś w rodzaju czy ten bohater to ten, co to i to zrobił.

-To żadne pocieszenie Seba. Nie chcę cię znać, widzieć i pamiętać.

Winda w końcu wjechała na piąte piętro, gdzie pracowała Ula i zapłakana oraz zdenerwowała, poszła do jej biura.

-Wioletta-Ula momentalnie zainteresowała się stanem koleżanki. — Co się stało?

-Sebastian to zaskroniec jeden. Oszukiwał mnie. Umawiał się ze mną, żeby mnie pilnować.  Marek mu kazał.

-Jednak -zaczęła, ale nie dokończyła, bo wyszłoby na jaw, że i ona wie o wszystkim.

-Wiedziałaś -zapytała mimo to Wioletta.  

-Trzy dni temu się domyśliłam i kazałam im zakończyć tę intrygę.

-Jak oni mogli.

-Bo to faceci. Najpierw coś robią a później myślą.  Seba miał tylko na spokojnie porozmawiać, a nie w pracy na szybko.

-On mi nic nie powiedział. Słyszałam, jak rozmawiał z modelką i mówił, że nie musi być zazdrosna o mnie, bo to sprawa między nim a Markiem. Później w windzie Sebastian resztę mi powiedział.

-Wiolka wiem, co możesz czuć. Ja też ciężko zniosłam rozstanie z chłopakiem, ale z czasem wszystko mija. Poznasz kogoś innego.

-To będzie jak walka z młynami Ula. Nie wiem, jak to będzie, jak będę mijała go na korytarzu. Chyba z pracy odejdę.

-Wiola nie gadaj głupot. Nie ma sensu odchodzić z pracy z powodu faceta. Chodź na kawę i sernik do bufetu.

 

Simone w tym czasie zadzwonił do znajomego z Włoch, od którego dostał propozycję pracy. Andrea Mazzola był przekonany, że tak szybki telefon oznacza zgodę. Szybko przekonał się, że tak nie jest.

-Miło, że o mnie pomyślałeś, ale tu mi jest dobrze. Poza tym nie mogę opuszczać miejsca zamieszkania. Policja była u mnie wczoraj i szukała narkotyków. Nic nie znaleźli, ale podejrzenie jest.

- Bez urazy Simone, ale jak tak wyglądają twoje sprawy, to ja dziękuję. Jeszcze mi na firmę policję ściągniesz. Sam rozumiesz. Lepiej dmuchać na zimne.

-Rozumiem i nie gniewam się. Nikt nie chce mieć problemów z policją. Zresztą mam plan na własny biznes w Polsce. Aleks to moja taka dojna krowa i z jego pomocą chcę się w Polsce ustawić.

-Dobry pomysł Simone.

-W końcu skończyłem ekonomię jak ty i Aleks i czas wykorzystać wiedzę.

-Dokładnie. To powodzenia życzę Simone.

 

Kiedy skończył z nim rozmawiać, odczekał godzinę i poszedł do Aleksa. 

- Co znowu Simone -rzekł z nieukrywaną nieuprzejmością. Andrea zdążył już porozmawiać z Aleksem i że nieudany pomysł z pracą dla Simone nie wypalił

- Jakie miłe powitanie. Potrzebuję trochę kasy na rozkręcenie własnego biznesu. 

- I myślisz, że ci pomogę? Wystarczy, że mieszkasz w moim mieszkaniu i że pracę ci załatwiłem z Pauliną.

- A ja myślę, że mi pomożesz.

 

-Mam cię po dziurki w nosie, jeśli rozumiesz, o co mi chodzi.

-Wiem, co to znaczy. Dużo nie potrzebuję. Chcę wynająć butik i zająć się sprzedażą między innymi waszych starych kolekcji. Słyszałem, że sporo ich zostało w magazynach. Do tego również chcę uruchomić sprzedaż internetową. Iza ma znajome krawcowe i kogoś zatrudnię, aby ubrania, które będą potrzebowały przeróbki, będę robione od ręki i na koszt mojej firmy. Myślę jeszcze, żeby okoliczne krawcowe mogły u mnie wystawiać w sklepie stacjonarnym czy internetowym uszyte przez siebie stroje.

-Ambitny plan. Śmiało możesz iść do banku z takim biznesplanem. Kredyt od ręki dostaniesz.

-Z tobą szybciej mi pójdzie. I jak już mocno stanę na nogi, odczepię się od ciebie.

-A ty musisz koniecznie mieć ten butik. Możesz dla mnie popracować -postanowił, że może go skusić pracą, a później wplatać w kłopoty i zaszantażować tak jak on teraz robi.

-Dzięki za propozycję, ale wolę się trzymać z dala od twoich podejrzanych interesów. Nie wiem jak i z kim, bo raczej nie z tym pożal się boże księgowym, ale biznes mieszkaniowy sam nie prowadzisz. Nie chcę wracać do więzienia. Lepiej jest trzymać się ciebie, ale i z dala. Tak na początek pięćdziesiąt tysięcy mi wystarczy. I tak na marginesie, gdyby coś mi się stało, to kolega z celi wie, co robię, więc lepiej dla ciebie będzie, jak mi nic się nie stanie. A jak ja już będę miał przyzwoite życie, uwolnię cię i Paulinę od siebie.

-I ty uważasz się za lepszego ode mnie Simone?  Chcesz mnie i Paulinę zniszczyć.

-Nie zabija się kury znoszące złote jajka Aleks.  

Wracając od Aleksa, spotkał na korytarzu Paulinę. Febo już z daleka posyłała mu uwodzicielskie spojrzenia.

-Szukałam cię rano Simone, ale nie było cię w pracy. Masz jakieś problemy.

-Dlaczego mam mieć problemy?

-Byłam u Pshemka i powiedział, że będziesz później, bo coś ważnego masz do załatwienia i byłeś podobno zdenerwowany.  

-Fakt miałem swoje sprawy.

-Jeśli potrzebujesz pomocy, możesz na mnie i Aleksa liczyć.

-Dzięki, ale już wszystko się wyjaśniło. A Aleks właśnie mi też pomaga. Wszystko zaczyna mi się układać w Polsce. Tylko jakąś dziewczynę muszę sobie znaleźć.

-A Ula i Wioletta?

-To koleżanki z pracy a ja pracy z tą sferą życia nie chcę łączyć.

-To zaczyna, że zaczyna brakować ci przyjemności? Mieliśmy zjeść wspólnie lunch. Pamiętasz?

-To ma być ta przyjemność?

-Nie rozpędzaj się Simone. Mogę cię jedynie, z kimś poznać.

-Dzięki, ale nie skorzystam. Ani z jednego, ani z drugiego. I przestań być taka miła dla mnie, bo wiem, o co ci chodzi. Mógłbym wykorzystać twoją tajemnicę i zaciągnąć do łóżka, ale jak mi dasz żyć w spokoju to i ja dam ci spokój. A jak bym chciał cię zaciągnąć do łóżka, numer telefonu znam.

-Jesteś nikim innym niż chamem.

 

Problemy Sebastiana nie ominęły i Marka. Oboje byli na korytarzu i właśnie rozmawiali, o tym co się stało i myśleli, co dalej, gdy natknęli się na Ulę i Wiolę.  

 

-Cześć dziewczyny -zagadnął Dobrzański. — Na kawkę do bufetu idziecie.

-Nie wysilaj się Marek -odparła lekceważąco Ula. — Nie wiem, kto jest gorszy. Ty, który wymyśliłeś intrygę czy Sebastian, który się zgodził wziąć w tym udział.

- Wiemy, że to był kretyński pomysł -Sebastian odparł za przyjaciela.

-Chociaż to -odparła mu Ula.

-Myśleliście, że spłynie to po mnie jak woda po rynnie -zapytała sama zainteresowana?

-A skąd niby mogłem wiedzieć, że tak cię weźmie -zapytał Marek.

-Trudno nie było się domyślić -rzekła Ula. — Wioletta chce się z pracy zwolnić.

-Nie możesz -zaprotestował momentalnie Marek. — Ula wytłumacz jej, że jest mi potrzebna.

-Ula już mi wytłumaczyłam, że nie warto odchodzić  z takiego powodu.  

-Dzięki i przepraszam. Nie powinienem cię tak potraktować.

- Mądry Polak po szkole, jak to mówią. Pójdę teraz po popołudniową pocztę -dodała i odeszła.

-Przejdzie jej. Pozna kogoś i rozejdzie się po kościach -rzekł Marek, kiedy Wioletta weszła do windy.  — Już chyba jest lepiej, skoro tak szybko bierze się do pracy i humor jej dopisuje.

-Jeśli tylko to masz do powiedzenia, to gratuluję -rzekła mu Ula. — I najlepiej będzie, jak nie będziesz pokazywać mi się na oczy.

-No i się obraziła -mruknął do przyjaciela, kiedy i Ula odeszła.

-Przejdzie jej Marek. Jak Wioli. 

 

Detektyw Karolina nie chciał tak zakończyć znajomości z Simone i próbowała się z nim skontaktować. Ten telefony odrzucał. Nie dawała jednak za wygraną i czekała na niego pod jego blokiem.

-Coś jeszcze chcesz ode mnie wyciągnąć -zgryźliwie zapytał.

-Nie. Jestem całkiem prywatnie. Simone ja cię naprawdę polubiłam i praca nie ma z tym nic wspólnego.

-No i w związku z tym, co?

-Może jak wszystko się skończy, moglibyśmy spróbować jeszcze raz. Naprawdę spowodowałeś mi się i polubiłam. Tato mówił, żeby nie mieszać pracy z życiem prywatnym, ale jakoś przy tobie jest inaczej. I wiem, że to mężczyzna powinien to mówić, ale mogłam się nie doczekać.

-Już przeszła mi trochę złość na ciebie -rzekł, jakby od niechcenia.

-To już coś Simone -odparła wyraźnie z ulgą.

-Mogłabyś coś dla mnie zrobić z ojcem? Chciałbym mieć pewność, że to Paulina nasłała na mnie policję.

-Załatwione Simone. Spróbuję zakręcić się obok niej i czegoś dowiedzieć.

 

Dla Simona tymczasem był to udany dzień. Popsuł humor Paulinie i Aleksowi, zaczął realizację planu własnego biznesu oraz porozmawiał z Karoliną. Przez kolejne dwa dni natomiast nie miał nowych wiadomości o Paulinie i o tym, co się dzieje we firmie. Pshemko po trudach tworzenia kolekcji i przed pokazem postanowił pojechać do samotni a Rinaldi miał mu towarzyszyć. Kiedy wrócił, Iza wraz z innymi paniami zrelacjonowały mu ostatnie ploteczki. Jednak jak to w plotkach bywa, ktoś coś dopowie, inny niedosłyszy i plotka się sama stworzy. Ostateczna wersja brzmiała, że ciocia Pauliny chce zapisać jej  mieszkanie w Rzymie, ale pod warunkiem, że weźmie ślub i postanowili pobrać się z Markiem na szybko cywilnie w Mediolanie.