Życie na niby 19

Są kobiety, które w chwilach rozpaczy robią zakupy, idą na plotki z koleżankami, do fryzjera, czytają a ja kleję pierogi albo piekę ciasta. I tak od ponad tygodnia. Tyleż też czasu nie widziałam się ani nie rozmawiałam z Markiem -rozmyślała Ula w kolejny wieczór w czasie pieczenia biszkopta.

 

Ale to, że nie miała z nim kontaktu nie oznaczało, że nie myślała o nim albo nie rozmawiała. To głównie jej rodzina wypytywała ją o jego zdrowie i co u niego nowego, a ona odpowiadała, że dobrze.  Przed ojcem i rodzeństwem, bowiem udawała, że nic się nie stało i jest w kontakcie z Markiem. Wolała na razie kłamać niż odpowiadać na pytania ojca. Wioletta natomiast, choć była w Londynie to była na bieżąco z ich relacjami. To sam Marek musiał powiedzieć coś Sebastianowi albo Olszański sam domyślił się, bo Wiola wiedziała dość dużo.

-No mów Ula jak na szczerej spowiedzi-zachęcała Kubasińska przez Skype. —Jak to było z tym moim kuzynem? Sebastian wczoraj był u niego i coś wspominał o kłótni i przeprowadzce do niego w ramach koleżeństwa, ale nie zrozumiałam go.

-To prawda zaproponował, żebym wprowadziła się do niego- rzekła markotnie.

-A to cielę nieumyte – warknęła i zanim Ula rozwinęła myśl. —Żeby zaproponować ci coś tak jednoznacznego jednoznacznie.

-Nie Wiola-wtrąciła.— Nie w tym sensie. Chyba nie. Mówił, że lubimy się i to był jeden z jego argumentów. A drugi to, że chciał ułatwić mi życie, żebym rano nie musiała wstawać do pracy, później jeździć do niego i wieczorem wracać do domu. Po prostu stwierdził, że nie opłaca mi się.

-Cały Marek-parsknęła. — Sposobem chciał cię wziąć a tak naprawdę tylko o sobie myślał.  I teraz o ile znam go, to prawdopodobnie myśli, że usychasz za nim i czeka, aż ty odezwiesz się albo odwiedzisz go.

-Ale tak jest Wiola-przyznała się. — Tęsknie za nim.

-Ale on o tym nie wie- orzekła otwarcie. — I za nic w świecie nie dzwoń do niego. Nie daj mu tej satysfakcji odezwania się. On był przyzwyczajony, że kobiety z ręki mu jadły niech, więc wie, że jest jedna, co mu odmówiła.  Pobędzie trochę sam to może zrozumie i doceni to jak było, kiedy towarzyszyłaś mu wieczorami.

-Myślisz -mówiła bez przekonania.

-Tak Ulka-odparła pewnie. — Mężczyźni dłużej dorastają i muszą mieć więcej czasu, żeby zrozumieć pewne sprawy-argumentowała.  —A on sam nie wie, że zakochał się w tobie. Cebulek tak mówi a kto, jak kto ale najlepszy przyjaciel wie najlepiej. Nic, więc nie rób pierwsza. Choć do pracy, śmiej się, żyj swoim życiem i nie daj poznać po sobie, że ci zależy. A resztą Sebastian zajmie się i opowie mu jak to nie tęskno ci za nim. Babcię też przekonam, żeby do niego nie jechała po powrocie z sanatorium.

 -Tylko, czy to coś da?- pytała sceptycznie.

-Ula zaufaj mi, chociaż raz. Dwa tygodnie i sam odezwie się. Zobaczysz.

Wiola ma rację. Nie mogę dać mu satysfakcji i zadzwonić- rozmyślała wieczorem kładąc się spać. Mam swoją dumę. A dzwonić będę ewentualnie tylko służbowo, jeśli taka konieczność nastąpi. Postawił przecież sprawę jasno, że nie jest zainteresowany małżeństwem i dziećmi a ja tak.  Dowodzi to temu, że zdecydowanie nie pasujemy do siebie, a czekać aż dorośnie to nie chcę. Może to trwać latami. Poczekam i zobaczymy czy Wiola ma rację mówiąc, że kocha, a nie wie o tym. A jeśli nie to mocno wezmę się w garść i wymażę go z pamięci, z serca i swojego życia.

 

 Marek tymczasem został sam w domu bez towarzystwa i większą część dnia przeleżał bezczynnie. Po trzech dniach z nudów zamówił taksówkę i pojechał do firmy. W kolejnych dniach było podobnie. Rano jechał do firmy i zostawał tam do końca pracy, czyli siedemnastej. Popołudnia i wieczory dłużyły mu się jednak. W dodatku łatwo mu nie było z obowiązkami domowymi, bo choć gips zdjęli dzień po ostatniej rozmowie z Ulą to z kulami obchodzić się łatwo mu nie było. Jedyną osobą, która odwiedziła go przez ten czas był Sebastian. Przyjaciel ciągle był na zwolnieniu lekarskim, kurował się u rodziców i widzieli się po raz drugi od wypadku. 

-A gdzie masz Ule?- zapytał Olszański po tym jak rozsiadł się w sypialni i przyniósł kawę dla siebie i przyjaciela. —Dzisiaj środa, a mówiłeś, że Ulka wpadała zawsze we środy po pracy.

-Nie ma – odparł cicho. — Zaproponowałem jej wczoraj, żeby wprowadziła się do mnie i obraziła się.

 - To gratuluję- zaczął, ale po chwili zorientowała się, że coś tu nie pasuje. — Jak to obraziła? Przecież kocha cię i jesteś dla niej spełnieniem marzeń.

-Nie w tym sensie zaproponowałem jej przeprowadzkę do mnie- zaczął wyjaśniać. —Tylkom w sensie koleżeńskim. Może czasami coś tylko skapnęłoby mi się przed snem- mówił do zdziwionego Olszańskiego. —W sensie całusa na dobranoc. 

-Żartujesz sobie ze mnie - pytał podejrzliwie i ironicznie.

- Nie - odparł krótko i pewnie.

-Marek jak mogłeś zakochanej kobiecie zaproponować coś tak głupiego-mówił z wyrzutami. — Chyba tabletek przeciwbólowych nałykałeś się za dużo, albo innego świństwa, bo zaczynasz mówić i robić rzeczy od rzeczy.

-Nic nie brałem oprócz tego, co mi przepisali-oburzył się. — A z Ulą byłem szczery-mówił tak jakby nie widział w swoim zachowaniu nic złego. —Nie okłamywałem jej a mógł udawać, że zależy mi na niej.

-Bardzo szlachetnie-zakpił.

-A miałem mamić ją-rzucił z uwydatnieniem.

-Nie Marek, ale sam mówiłeś, że Ula podoba ci się, lubisz ją, całujecie się, nawet jesteś zazdrosny. To coś znaczy.  I nie znaczy przyjaźni ani koleżeństwa. Nawet ja z Wiolą nie mieliśmy takich uczuć. Tylko trafiło mnie coś w klubie. I zapewniam cię, że miłość nie boli- tłumaczył. —Wręcz przeciwnie to cudowne uczucie. Wiem to z własnego doświadczenia.

-A właśnie chyba nie muszę przypominać ci, że Wiola to moja jedyna kuzynka i masz zachowywać się grzecznie –odparł nawiązując do rozmowy, jaką odbyli jeszcze w szpitalu i kiedy to Sebastian powiedział mu, że czuje do Wioletty coś więcej niż sympatię.

- Mówiłeś mi to już dwa razy i nie zmieniaj tematu-fuknął mu.

-Lepiej upewnić się-odparł od niechcenia.

-Marek jesteś na najłatwiejszej drodze do tego, żeby za rok chodzić z Szymkiem po klubach i wyrywać panienki w jego wieku- kontynuował Olszański temat uczucia i jego prowadzenia się. — Ja tego nie chcę i wypisuję się z takiego życia. Czas dorosnąć i zabrać się za zakładanie rodziny. Nie zamierzam być brany za dziadka w przedszkolu.

-Mówisz teraz jak moja babcia- mruknął z rozdrażnieniem. —Ona też dawała mi codziennie wykłady na ten temat, gdy była u mnie. Wykorzystała perfidnie okazję, że leżałem z gipsem, nie mogłem wstać z łóżka i musiałem słuchać ją- żalił się cytując słowa babci. — Mareczku obiecałam twoim rodzicom w dniu ich pogrzebu i nad ich grobem, że wychowam cię na porządnego człowieka, że kiedyś będziesz szczęśliwy ze swoją rodziną i że ja twoim dzieciom zastąpię babcię, a wygląda na to, że nic z tego nie wyszło.  Masz trzydzieści lat a ustatkowanie ci nie w głowie i ranisz kobiety. I nie rób takiej miny obrażonej, bo mówię ci prawdę. Inni w twoim wieku myślą o wiele poważniej i myślą, co będzie za dziesięć, dwadzieścia, czy czterdzieści lat tylko nie ty. Pieniądze, twój dom, samochody to tylko szczęście materialne, a to nie wszystko. Człowiekowi potrzebne jest jeszcze szczęście duchowe do życia, bo inaczej staje się zgorzkniały. A miłość i szczęście duchowe idą w jednej parze i są potrzebne w każdym wieku, żeby życie nie było puste i żebyś miał odezwać się do kogoś wieczorem albo na starość. Te twoje panienki chętne opieką nad staruszkiem na pewno nie będą. Brakowało żeby zaczęła szukać mi odpowiedniej dziewczyny- dodał z zniechęceniem. —Choć z podtekstów można było wywnioskować, że Ula jest idealna.

-I ma rację, bo Ula jest świetną dziewczyną– odparł mu Sebastian nie zważając na zniechęconą ciągle minę przyjaciela. —I nie wiem, na kogo czekasz i na co.

- Na nic i na nikogo szczególnego- wzruszył ramionami.  —Po prostu chcę mieć jeszcze trochę luzu a nie obrączki.

-Mów sobie, co chcesz Marek, ale ja dorosłem i wiem, że w życiu nie jest ważna zabawa, czy rzeczy, ale rodzina i zamierzam mieć taką z twoją kuzynką i być szczęśliwy.

-A ja ci i Wioli życzę szczęścia-odparł znużony już tematem rozmowy.

- Dzięki. A wracając do twojej babci to zauważyłeś, że będzie też i moją babcią-zmienił nieco temat Sebastian.

- A twoje dzieci będą mówić mi wujku-dodał Marek.

-Racja- uśmiechnął się do przyjaciela i na samą tą myśl.  — Kto by pomyślał parę lat temu, że będziemy w rodzinie i że będziemy spotykać się nie tylko, jako kumple, ale i na spotkaniach rodzinnych- mówił z zadumaniem.

-Dokładnie- i Markowi udzielił się nastrój Sebastiana, bo uśmiechał się.

-Marek, ale skoro Wiola jest twoją kuzynką to i my zostaniemy przyszywanymi kuzynami- odkrył kolejną koligacje Olszański. —Dobrze mówię.

- Powiedziałbym nawet, że szwagrami- odparł spoglądając na niego. — Bądź, co bądź rodzice Wioli wychowywali mnie jakiś czas i jest dla mnie jak młodsza siostra.

-Tym lepiej-mówił z ożywieniem. —Szwagrowie mają ze sobą podobno bardzo dobre relacje.

-A i teściów będziesz miał bardzo miłych-zaopiniował swoje wujostwo.  —O babci nie wspominając.  Szymek też w porządku jest.

-To dobrze robię wchodząc w tą rodzinę?- zapytał Olszański.

-Bardzo dobrze -odparł mu pokrzepiająco.

Marek rewelacje na temat Sebastiana i Wioli przyjął całkiem spokojnie i dał mu nawet swoje błogosławieństwo. Przestrzegł jednak, że ma pilnować się i żadnych panienek. Jedyny mankament widział w tym, że przyjaciel już na początku związku stał się nie do zniesienia i chciał w te miłosne manewry wciągnąć i jego. W dodatku zaczął mówić jak babcia i miał pomału dość ich gadki na temat swojego stylu życia. Monologi babci spowodowały nawet to, że jeszcze w czasie jej pobytu zastanawiał się czy jest sens powrotu babci do niego po jej powrocie ze sanatorium. Miał przecież Ulę, jak myślał, która opiekowała się nim i dostarczała towarzystwa, a która nie robiła mu wykładów. Po jej odejściu zmienił, jednak zdanie i przyjazd babci uważał za niezbędny.  Ku jego zdziwieniu babcia nie zamierzała z nim zostać.  Przyjechała, co prawda na weekend z rodziną, ale i odjechała z nimi zostawiając go ze słowami, że jest wystarczająco dorosły i na tyle zdrowy, żeby być samym w domu i radzić sobie. Nie wiedział też, że była w komitywie z Wiolą i Sebastianem i to wnuczka zadzwoniła do niej i opowiedziała o propozycji, jaką złożył Uli i odpowiednio nastawiła.

Po dziesięciu dniach od incydentu z Ulą, leżąc w jedną z bezsennych nocy, stwierdził, że coraz bardziej brakuje mu jej. Nie zamierzał jednak pierwszy odezwać się i liczył na to, że prędzej czy później połączą ich sprawy zawodowe i to Ula przełamie pierwsze lody. Nic takiego jednak nie działo się, dni mijały a on nudził się coraz bardziej. 

 Z nudów też zaczął przeglądać albumy i pamiątki po rodzicach i wspominać ich wspólne obiady, wyjazdy, spędzanie czasu. Miewał też sny o rodzicach i swoim dzieciństwie. Najwięcej razy we śnie powtarzała się mu scena, jak mama zbiega ze schodów i poprawia obrazki wiszące na ścianie tuż przy schodach (miała taką manię a i Ula ma. Patrz cz. 2). Oprócz tego śniły mu się wydarzenia z ostatnich pięciu lat z Cieplakami w roli głównej. Czasy pomiędzy śmiertelnym wypadkiem rodziców a poznaniem Cieplaków natomiast nigdy.

W międzyczasie we firmie Dec& Lange pojawił się Adam Turek. Przyszedł z papierami do podpisu i przy okazji porozmawiać, z Ulą.

-Ula przepraszam, że cię pytam-zaczął jak to Adam lękliwie. —Ale nie wiesz, co się dzieje z Markiem. Ostatnio jest jakiś dziwny?

-To znaczy- delikatnie wypytała odprowadzając do windy.

-Coś się dzieje z jego psychiką. Nigdy się tak nie zachowywał. Zawala nas robotą, sam też pracuje jak wół i wszystko chce mieć na już. Lepiej było, jak ja odwalałem za niego robotę w swoim tempie, a on zabawiał się z panienkami.  A do tego stał się nadąsany jakoś i wszystko go denerwuje. Zwolnił nawet Arlettę, a nic nie zrobiła. On nigdy się tak nie zachowywał i ma chyba prywatne problemy.

-Ja nic nie wiem Adam-wymigiwała się od odpowiedzi.  —Mogę jedynie przypuszczać, że wypadek go tak zmienił. Taki wstrząs zmienia człowieka.

- Innego wytłumaczenia też nie znajduję- rzekł niepocieszony.

-Ale może jak całkiem dojdzie do zdrowia fizycznego to mu przejdzie-pocieszała go.

-Albo i nie-odparł pesymistycznie. —To, co widzimy się za trzy dni u nas we firmie-dodał, kiedy drzwi windy otwierały się.

-Tak-odparła, choć wiedziała, że nie musi iść.

Trzy dni później we firmie Marka miało odbyć się, bowiem małe zebranie z kontrahentami. Zaplanowane było przynajmniej na trzy godziny to z pójścia na nie wymigała się pracą nad tłumaczeniem umowy i szef poszedł sam. Pan Dec wrócił jednak po niespełna godzinie i od razu wyjawił jej powody szybszego powrotu. Okazało się, że na początku zebrania Marek zasłabł, przyjechało pogotowie i wzięli go do szpitala. Po tym, co usłyszała nie mogła oprzeć się pokusie, aby nie pójść do niego od razu. Z wizytą poczekała jednak do przerwy na lunch, czyli niecałą godzinę. W międzyczasie Marek zadzwonił do niej, ale nie zdążyła odebrać to zostawił wiadomość.

Ula, pan Leszek pewnie powiedział ci, że zasłabłem i że zabrało mnie pogotowie do szpitala na Solcu.  Teraz leżę tu sam i myślę. I wiem, że być może proszę cię o zbyt wiele, ale gdybyś mogła przyjść do mnie. I nie proszę, jako chory tylko, jako Marek Dobrzański idiota, który zmądrzał i przemyślał wiele spraw.

Niepojawienie się Uli w jego firmie na zebraniu zdecydowanie zaskoczyło go i rozczarowało. Miał nadzieję, że rozpocznie rozmowę, spyta o zdrowie, a później wszystko samo ułoży się i wróci, do jako takiej normy. W dodatku rano zapomniał zabrać leku i noga go rwała. Nic też nie jadł w domu i wypił tylko kawę, bo taksówka czekała na niego. Będąc już we firmie chciał zejść do bufetu, ale poszedł do pracowni Pshemka, bo mistrz miał jeden ze swoich humorów i musiał przed pojawieniem gości uspokoić go. Później we firmie pojawiła się Klaudia, która dziwnym zbiegiem okoliczności podobno dopiero teraz dowiedziała się o jego wypadku i przyjechała chętna do zajęcia się nim. Uporanie się z projektantem i modelką trochę czasu zajęło mu i kontrahenci zdążyli w tym czasie przyjść, czekali na niego w konferencyjnej to i on poszedł. Od początku zebrania nie czuł się dobrze i kręciło się w głowie. Kryzys przyszedł, kiedy gwałtownie wstał i zapomniał o kulach. Jedynie, co pamiętał to, że runął na ziemię. Po przewiezieniu do szpitala w pierwszej kolejności zbadał go ortopeda, ale na szczęście z jego złamaną nogą wszystko było dobrze, to mógł zająć się nim internista. Z telefonem do Uli trochę zwlekał, ale w końcu po zastanowieniu się, co mógłby powiedzieć jej zadzwonił z nadzieją, że odbierze.

 Z dotarciem do Marka, Ula nie miała problemu, bo pielęgniarce w rejestracji skłamał, że jest narzeczoną i skierowała ją na ogólną salę segregacji. Zza jednego z parawanów dobiegał charakterystyczny dźwięk dla aparatu EKG oraz rozmowa Marka i lekarza.

-Praca serca nic złego na szczęście nie wykazuje-usłyszała głos lekarz.

-Te zasłabnięcie to z niewyspania i niedojadania panie doktorze-tłumaczył się Marek. —Ostatnie trzy noce praktycznie nie spałem i żyłem kawą.

-Wiem. Kolega z karetki wspominał mi o tym. I jeszcze, że przywieźli kolejnego młodego biznesmena z zebrania, który myśli, że w wieku trzydziestu lat nic mu nie grozi. A tak naprawdę jest pan na najlepszej drodze do zawału i wrzodów- informował go lekarz.

-To samo mówił mi lekarz pogotowia i ortopeda- odparł zapinając piżamę po badaniu.  

-To proszę posłuchać naszej całej trójki i zmienić styl życia. Jest pan za młody na zawał-argumentował.  —A i serce ma pan jedno. Lepiej oddać je kobiecie a nie chorobie-żartował. — Teraz proponuję odpoczywać i nie wstawać z łóżka-dodał odsłaniając parawan i odchodząc.

-Część Ula- rzekł jak tylko zauważył ją stojącą tuż za parawanem. —Przyszłaś jednak.

- Cześć. Jak można trzy noce nie spać? -zbeształa go. —Sam wykańczasz się takim życiem.

- Możliwe, ale zrozumiałe, że moje życie to jedna wielka pomyłka, pustka, impreza i rutyna Ula. I mógłbym tak długo jeszcze wymieniać-rzekł ku jej zdziwieniu. 

 

CDN PO ROZMOWIE KWAFIFIKACYJNEJ

Będzie jeszcze jedna część. Kiedy to nie wiem?  Ale do porodu chyba nie wyrobię się. Chyba, że bardzo opisowa a później poprawię. Jeszcze później dokończę rozpoczętą mini.  Może prędzej będzie też coś spóźnionego na 250 000 wejść.  Na razie dziękuję za wszystkie komentarze i wejścia.  :)

I tak tradycyjnie przepraszam za błędy, jeśli są i że jest nie do końca dopracowana.

Do miłego zobaczenia.