Przystań Marek 4/4

Teczka pozostawiona przez Wiolettę była pokusą dla Piotra i chwilę po wyjściu Kubasińskiej schował się dla bezpieczeństwa za drzwi i zajrzał do środka.  Na wierzchu zaś leżała karteczka, to w pierwszej kolejności przeczytał ją.

       Ulka musimy znaleźć więcej oszczędności. Przy tych wydatkach nawet w połowie nie wypracujemy planu zysków. To zaś oznacza koniec Ciebie i mnie w tej firmie, a tego nie chcemy. To przecież nasze drugie dziecko.

Dalej znajdowały się trzy kartki z rzędami cyferek, wykresów, porównań. Na tym się nie znał, ale treść wiadomości dużo mu mówiła.

To jest moja szansa- myślał. Ulę w Polsce między innymi firma trzyma. Gdyby tutaj jej nie wyszło, to może poleciałaby ze mną do Bostonu. Tam z dala od Mareczka zapomniałaby o nim. Mógłbym jeszcze postarać się o zdyskwalifikowanie Marka w oczach Uli.  To, że raz moje plany nie powiodły się nie znaczy, że za drugim razem nie uda się mi. Muszę mieć tylko lepszy plan. A, to co jest w teczce, przyda się Febro.  Po nieudanym projekcie ratowania firmy wyleci stąd.

Długo nie myśląc, postanowił swoją wiedzę wykorzystać i szybko zrobił cztery zdjęcia. Gdy zaś odstawiał teczkę na biurko Uli, zauważył kalendarz z numerami do niektórych działów. Numer do dyrektora finansowego całkiem nieprzypadkowo był tam również.

Dodatkowym impulsem powiadomienia Aleksa było to, że poprzedniego dnia widział, jak Ula wychodziła razem z Markiem i odjeżdża z nim. Zdążył zauważyć również, że była uśmiechnięta i zadowolona. Nie zastanawiając się już dłużej, na swoim telefonie wybrał służbowy numer Aleksa Febro.

-Dzień dobry panie Febo- powiedział, po usłyszeniu słucham Febo. —Piotr Sosnowski kłania się z tej strony. Mieliśmy okazję poznać się niedawno w holu. Mam coś, co pana zainteresuje. Wioletta zostawiła teczkę dla Uli i z tego, co widzę to Marek i Ula mają problemy.

-(….)

-Zapewniam, że po tym losy Marka i Uli w tej firmie skończą się definitywnie. Mam pewne zdjęcia i dane pogrążające ich. Z tego, co zrozumiałem zyski nie będą takie, jakich się spodziewają.

-(….)

-Wystarczy mi, że Ula będzie z dala od Mareczka. Chcę zabrać ją do Bostonu i zacząć wszystko od nowa. 

Wioletta tymczasem dołączyła do Uli, Marka i Sebastiana ukrytych w sali konferencyjnej. Gdy dochodziła do nich Sosnowski, robił właśnie zdjęcia.

-I co? - zapytała od drzwi. — Rybka złowiona.

-Na razie przynęta połknęła haczyk Wiluś- odparł jej Sebastian.  —A ty spisałaś się na medal.

-Kubasińscy to nie most zawodzony Cebulku.  My nie zawodzimy- mówiła, gdy Sosnowski wybierał numer telefonu. —Jednak to szuja nie myta– dodała, gdy oglądali nagranie i przysłuchiwali się rozmowie.

-Tyle mi starczy. Pójdę i rozprawię się z nim- wtrąciła Ula.

-Mam iść z tobą? -zapytał Marek.

-Nie. Sama to załatwię.

Chwilę później Marek, Wioletta i Sebastian mogli dalej oglądać, to co się działo w gabinecie Uli.

-Już jesteś? -zapytał zdziwiony. —Wioletta mówiła, że będziesz później.  Ale to dobrze Ula. Prędzej porozmawiamy. Sam telefon był dla mnie miłym zaskoczeniem.

-Dla mnie zaskoczeniem jest to, jaki jesteś naprawdę- wtrąciła ostro. —Dwulicowy, mściwy, podlec.

-Tylko po to chciałaś spotkać się ze mną? Żeby mi to powiedzieć? -mówił z wyrzutami. —Czegoś tutaj nie rozumiem?

-W tych kwiatach jest kamera- wyjaśniała, pokazując ręką wazon. —Nagrała cię, jak robisz zdjęcia i dzwonisz do Febo. A te papiery są nic niewartą podstawką.

-To nie tak Ula. Chciałem dowiedzieć się, co planuje Aleks- odparł, kłamiąc.

-Jakoś trudno mi w to uwierzyć- rzuciła zdecydowanie. —Chcesz, wywieź mnie do Bostonu. Poza tym Wioletta podsłuchała cię i Aleksa w holu jak zawieracie przeciwko Markowi układ. Nie uczysz się na błędach Piotr. Ciągle bruździsz w moim życiu, a tak bawić się nie będziemy. Rozczarowałeś mnie po raz kolejny i mam wrażenie, jakbyś chciał rządzić moim życiem. Nawet Aleks jest lepszy od ciebie. On przynajmniej knuje jawnie, a nie za plecami. Nie zdziwiłabym się, gdybyś chciał sprzedać mnie za trzydzieści srebrników- mówiła z oburzeniem.

-Dobrze mu mówi- mówiła tymczasem Wiola.

-Na mnie kiedyś tak samo nakrzyczała- odezwał się Marek. 

-Żeby to raz Marek – odezwał się Sebastian. —Ale teraz będziesz mieć u niej kolejną szansę.

-A twój Mareczek może jest lepszy? -odgryzał się Sosnowski. — Jest zwykłym kobieciarzem. Zapomniałaś już, jak cierpiałaś po rozstaniu z nim. I na Mazurach moje towarzystwo jakoś ci nie przeszkadzało.

-Co za bezczelny typ- odezwał się Marek. —Pójdę i rozprawię się z nim.

-Daj Uli działać- uspakajał Sebastian.  —Tylko zaognisz sprawę.

-Bo nie znałam drugiej twojej twarzy- mówiła spokojnie Ula. —Nie pokazuj się już nigdy w moim życiu. Nie próbuj nawet zbliżać się do mnie. Teraz bądź tak miły i opuść ten gabinet i firmę. Zadzwonię do ochroniarza, to cię odprowadzi.

-Sam trafię do wyjścia- rzekł wściekle. —Mam nadzieję, że kiedyś cię jeszcze skrzywdzi- dodał już w drzwiach.

Chwilę później Ula pojawiła się w konferencyjnej.

-Widzieliście i słyszeliście, jak mniemam- rzekła od drzwi.

-Ulka tak niechcący- tłumaczyła Wiola.

-Powiedzmy Wiola. Teraz musimy zająć się drugą połową.

-Aleksem sam się zajmę- wtrącił Marek. — Przegram nagranie na mojego laptopa i pójdę do niego.

Spotkanie z Febro było krótkie i konkretne.

-Mam interesujące nagranie dla ciebie. Nie wiem tylko czy wolisz obejrzeć, czy mam ci streścić?

-Wole oglądać ekran niż cię słuchać- wymruczał złośliwie.

-Jak zawsze z uszczypliwością w zanadrzu- odparł, otwierając laptopa. — Co prawda występuje tylko jeden bohater, ale za to z rolą na Oskara. Nikt tak dobrze nie udaje.

-Po co każesz oglądać mi faceta pani prezes? -zapytał, gdy ujrzał Sosnowskiego i domyślał się dalszego ciągu.

-Dojdziemy do sedna nagrania.

-Oby, bo na razie to jakieś dyrdymały- mówił z niechęcią.

-Chyba po tym, co widziałeś i słyszałeś, rozstaniemy się dyplomatycznie- rzekł, gdy Febo obejrzał całość. —I nie będziemy ojca w to mieszać. Chociaż byłoby to dla mnie przyjemnością, gdyby dowiedział się, że taki bez skazy, za jakiego uważał cię, nie jesteś.  Drugi raz próbujesz zawierać jakieś układy. Jak nie z Wiolą to z nim.

-Możecie mnie teraz wyrzucić, ale na pokazie i tak się pojawię- rzekł wrogo.

-Masz prawo- odparł Marek.

Wygraliście bitwę, a nie wojnę- myślał, odchodząc.  Udowodniony plagiat na samym pokazie będzie moją słodką zemstą. 

Po tych wydarzeniach Ula w pracy  dłużej zostać nie chciała. Musiała wyjść przewietrzyć się i uspokoić.  Swoje towarzystwo zaproponował Marek, to zgodziła się z ochotą. Ostatnio w jego towarzystwie czuła się najlepiej i znowu czuła te szybkie bicie serca.

-To, dokąd chciałabyś pójść? -zapytał, gdy znaleźli się na ulicy.

-Nad Wisłę- odparła bez zastanowienia i ku zadowoleniu Marka. —Tam czuję się tak bezpiecznie i potrafię się zrelaksować. I mam miłe wspomnienia- dodała w myślach. Jestem winna ci również spotkanie tam. Długo wtedy czekałeś?

-Z godzinę. I miło, że chcesz nadrobić stracony czas Ula- rzekł z uczuciem.

-Tak naprawdę to dopiero tydzień temu przeczytałam twój list. Maciek zachował go pomimo tego, że kazałam go wyrzucić.

-I?

- Widać, że pisałeś go od serca i był szczery. 

-Bo był. Od czasu naszego wieczornego spotkania nad Wisłą byłem szczery i głupi Ula. Zbyt głupi, żeby inaczej to poprowadzić. Może wszystko potoczyłoby się inaczej.

-Albo i nie. Trzeba cieszyć się z tego, co jest. Knucie Aleksa ujrzało światło dzienne na czas i może już na dobre odejdzie z firmy. A ty zyskałeś nowe zalety. Jesteś sumienny, pomocny, dobry, uczciwy. Jesteś moją taką bezpieczną przystanią.

-Miło słyszeć Ula. Zwłaszcza że kiedyś wszystko olewałem, byłem obibokiem, wykorzystywałem innych i kręciłem.

-Do tego umiesz przyznać się do wad. A to jest trudne Marek.

-Tak Ula. Muszę wstąpić jeszcze do sklepu po krówki- oznajmił jej nieoczekiwania. —Wtedy, gdy czekałem na ciebie miałem kupione.

-Ale chyba nie chcesz, aby utyła i stała się nieatrakcyjna? -zapytała podejrzliwie.

-Skąd Ula. Jak możesz posądzać mnie o to coś takiego?- mówił z oburzeniem.

Chociaż kochanego ciała nigdy nie za wiele- pomyślał.

Czas spędzony nad Wisłą był jak najbardziej udany. Siedzieli na kamieniach, jedli krówki i rozmawiali. I choć nie było pocałunków, pieszczot, przytulań to ze spojrzeń i uśmiechów można było wyczytać, że łączy ich uczucie. 

Poniedziałkowy dzień pracy Ula zaczęła od nadrobienia zaległości związanych z Adamem Turkiem i tuż po przyjściu do pracy wezwała go do siebie.

-Adam dwie sprawy- rzekła, gdy usiadł.

- Ula ja do południa przyniosę ci ten raport- mówił nerwowo.

-Adam nie chodzi mi o raport- wtrąciła.

-To ten niezapowiedziany urlop- odrzekł ciągle nerwowo, dodatkowo poprawiając krawat. —Musiałem mieć wolne. Rodzina przyjechała ze wsi na wakacje. Taka dalsza rodzina i jako wujek musiałem oprowadzić po Warszawie takich dwóch brzdąców.

-O to też nie. Daj mi dokończyć. Proszę to dla ciebie- rzekła, podając jeden z dokumentów. —Chociaż jest to już nieaktualne.

-Ale za co podwyżka? Ja przecież nic nie zrobiłem. I czemu nieaktualne? Ulka, jeśli chodzi o tę teczkę, to zrobiłem to dla dobra firmy.

-To znaczy, że to ty ją wysłałeś?- ni zapytała , ni stwierdziła.

-To znaczy, że się sam wsypałem- odparł załamany Turek. —Musiałem Ula. Aleks chce zniszczyć firmę. Teraz mnie zniszczy za ten donos. Nigdzie pracy nie znajdę.

-Zrobiłeś bardzo dobrze i Aleks nie dowie się, że to ty- uspakajała. —Mamy swój plan. Jeśli Aleks będzie chciał sprawę rozkręci, to Pshenko ma mówić, że to rysunki Wojtka i że sam mu dał stare kolekcje, aby się uczył szkicować. To zaś, że zostały wzięte za projekty na pokaz to przypadek.

-I nie będzie się mścił na mnie? - zapytał z wiarą i ulgą.

-Dokładnie. Wracając do naszych spraw, to podwyżkę dostałeś za to, że nie miałeś jej od pięciu lat a z tego, co wiem, to harujesz jak wół. Decyzję zaś podjęłam już tydzień temu w poniedziałek, zanim dostałam twoją teczkę. A nieaktualne natomiast, dlatego że zastąpisz Aleksa na stanowisku dyrektora finansowego. Na razie jako PO a po pokazie będę chciała na stałe widzieć cię na tym stanowisku.

-Ja dyrektorem? – mówił podejrzliwie.

-Tak Adam i gratuluję- odparła, podając rękę.

-Ulka ja ci tak finanse poprowadzę, że firma rozkwitnie jak za czasów pana Krzysztofa- mówił, całując w rękę. —A ty będziesz dla mnie wzorem do naśladowania.

-Adam tylko bez podlizywania się- wtrąciła. —Tego tolerować nie będę. Pod uwagę będę brała tylko wyniki pracy.

Pięć dni później odbyła się premiera kolekcji. Pokaz zaś wzbudził ogromne zainteresowanie, zgromadzając wiele osób nie tylko z prasy i telewizji, ale i całkiem prywatne osoby. Zainteresowanie pokazem zaś było spowodowane głównie tym, że była to innowacja dla firmy F&D i że obok zawodowych modelek miały wystąpić osoby, do których kolekcja była skierowana, czyli przecięta Kowalska. Szybko okazało się, że pomysł był strzałem w dziesiątkę, bo już pierwsze kreacje wzbudzały aplauz wśród publiczności. Jednak nie tylko na scenie było gorąco, bo i za kulisami. To tam mistrz wraz z synem dyrygował pokazem.

-Można wiedzieć, co to jest? -zapytał znienacka Aleks, mistrza Pshemka tuż po rozpoczęciu pokazu. —Kolekcja nie zgadza się z tym, co ja widziałem na papierze i co zatwierdzałem.

-A co widziałeś- zapytał spokojnie projektant.

-Co innego.

-To już słyszałem- odparł ironicznie mistrz. —I możemy wiedzieć kim jest twój towarzysz? –zapytał grzecznie. —Nie będziemy rozmawiać o sprawach firmowych przy obcych.

-Mecenas Leszek Kołecki- przedstawił się sam zainteresowany. —Specjalista od praw autorskich. Prościej mówiąc, to zajmuję się ściganiem plagiatu i właśnie doniesiono mi o popełnieniu tego przestępstwa.

-U mnie plagiat? -przerwał mu mistrz. —Pan chyba żartuje.

-Mam tutaj pana projekty panie Przemysławie i katalog z ubiorami sprzed paru lat. Wszystko się zgadza.

- Widocznie zaszła jakaś pomyłka- odparł, spoglądając przelotnie na przyniesione przez Kołeckiego papiery.

-Tato ja to wyjaśnię- odezwał się nieoczekiwanie Wojtek. —Panie mecenasie miałem uczyć się szkicować modę i tato dał mi takie katalogi do przerysowania ubrań i to są moje szkice. Parę dni później przyszedł do pracowni Adam Turek i chciał projekty dla pana Febo. Był tak zdenerwowany, że zrobiło mi się go szkoda i dałem mu na odczepkę moje rysunki z tego właśnie katalogu. Nie wiedziałem, że to ważne.

-I sprawa się wyjaśniła- rzekł z zadowoleniem Pshemko. 

-Nie wierzę w taki zbieg okoliczności- odparł ostro Febo. 

-Czyli jak rozumiem, plagiatu nie ma i nic tu po mnie- odezwał się Kołecki.

-Nie tak szybko drogi panie- odparł mistrz. —Ja chciałbym dowiedzieć się coś więcej na temat tego nieporozumienia. Nie lubię, jak się mnie oczernia.

Tymczasem w szatni przebywał Piotr w towarzystwie niedawno poznanej panienki w klubie.  Dostali się tam bez trudu, bo jeszcze przed kłótnią z Ulą ta podarował mu dwa bilety na pokaz i wejściówki za kulisy, a które miały trafić do rąk jego znajomego. Teraz jego plan był prosty. Skompromitować Marka w oczach Uli i prawa. Szczęście dopisywało mu, bo samochód Marka pozostawał otwarty i był zaparkowany w zacienionym miejscu. Dziewczyna również dała sobą manipulować i wypiła sok z domieszką tabletek ekstazy. Zwabienie Dobrzańskiego na dwór było również proste, bo powiedział pierwszemu lepszemu ochroniarzowi o uszkodzonym aucie. W chwili, gdy pojawił się przy wyjściu, to delikatnie popchną dziewczynę w ramiona Dobrzańskiego, a ta uwiesiła się na nim.

Chwilę prędzej na parkingu pojawiła się policja razem z psem tropiącym i oświadczyła, że dostali doniesienie o ukrytych narkotykach w samochodzie Marka. Pech chciał, że przy jego samochodzie natrafili na niego i dziwnie zachowująca się dziewczynę.

-Aspirant Adam Kotlarski i sierżant Karol Małyszek. Nasz pies wyczuł niedozwolone środki w pana samochodzie- oznajmił Kotlarski.

-To jakieś nieporozumienie panie władzo- mówił jeszcze spokojnie Marek.

-Sprawdzimy i zobaczymy- odparła Małyszek.

-Nie wiem, skąd wzięły się tutaj- tłumaczył się chwilę później, gdy w bagażniku znaleźli woreczek z jakimiś tabletkami i proszkiem. —Przyszedłem tutaj, bo jeden z ochroniarzy powiedział mi, że ktoś uszkodził mój samochód. Konkretnie to lusterko. I fakt jest uszkodzone. Samochodu zaś nie zamykałem, bo wracałem tutaj często i jest to parking zamknięty. A tę dziewczynę spotkałem przy wyjściu. Uwiesiła mi się na szyi, to wyprowadziłem ją. Myślałem, że jest pijana.

-Wyjaśnimy wszystko na komisariacie panie Dobrzański- rzekł jeden z policjantów.

Na komisariat pojechał również Sebastian. Ula dotarła tam tuż po zakończeniu pokazu, gdy Olszański wychodził z komisariatu.

-Seba wiesz już coś? -zapytała z niepokojem.

-W samochodzie Marka znaleźli tabletki ekstazy albo coś podobnego do tabletek gwałtu Ula – mówił Sebastian po spotkaniu z policjantem. —Nie znam się na tym, a policjant dla dobra śledztwa wiele nie chciał powiedzieć. Fakt jest też taki, że dziewczyna, która z nim wyszła była czymś otumaniona.  I założę się, że to Febo za tym stoi. Był wściekły, że pokaz udał się i nie było żadnego plagiatu.

-Albo Piotr. On ma dostęp do różnych świństw i miał również powody do zemsty.

-Zobaczymy. Poprzeglądają monitoring i dojdą, co się stało za kulisami. Ta dziewczyna musiała się tam przewijać. Zobaczysz, że jutro wszystko wyjaśni się, a Marek wyjdzie z aresztu.  Teraz nic tu po nas Ula. Wrócimy jutro, gdy będzie adwokat Marka.

Tak jak przewidywał Sebastian, następnego dnia popołudniu Marek wyszedł z aresztu, a przed budynkiem czekała na niego Ula z Sebastianem.

-Wiadomo już Marek, kto ci to zrobił? -zapytał Sebastian.

-Piotr czy Aleks- sprecyzowała Ula.

-Przykro mi Ula, ale to był Piotr. Ta panienka, gdy doszła do siebie, to zaczęła mówić prawdę. Policjant nastraszył ją za współudział i wsypała Piotra. Znalazłem nawet go na monitoringu. Cwaniak rozjaśnił włosy, chodził w czarnej skórze, ciemnych okularach i powiedział jej, że nazywa się Damian Muszyński. Dostęp do leków miał również. Tego, czego nie miał, to pewnie dokupił gdzieś.

-Gnojek jeden- wyzwał Olszański.

-Gnojek to za mało powiedziane- odezwała się Ula. —Ten typ dla zemsty posunąłby się do najgorszych rozwiązań. Jest odrażającym padalcem.

-Ula nie ma sensu bluźnić na niego- wtrącił Marek. —Czasu to nie cofnie, a ja na szczęście wyszedłem z tego cało i bez konsekwencji.  I dzięki, że jesteście.  Chętnie poszedłbym z wami gdzieś, ale muszę teraz jak najszybciej przebrać się i umyć.

-Może pójdę z tobą, jeśli chcesz? – zapytała nieśmiało Ula. —Powiem ci, co działo się później na pokazie.

-Będzie mi miło Ula. Samemu nie chciałbym teraz być.

Na Sienną daleko nie było, to Marek po drodze opowiedział Uli o przebiegu przesłuchania i koszmarnej nocy w areszcie spędzonej w towarzystwie jakiegoś złodzieja. Ula zaś opowiedziała mu o definitywnym odejściu Febo z firmy i chęci wyjechania na stałe do Włoch. Po dotarciu do mieszkania natomiast pokazał Uli mieszkanie, zrobił jej kawy i poszedł odświeżeniu się i przebrać. Do salonu, gdzie pozostawił Ulę, wrócił po kwadransie, ubrany w dżinsy i niebieską koszulę.  Miał też mokre włosy i pachniał zniewalająco płynem pod prysznic.

-Mogę zapytać o coś Ula? – zapytał, siadając obok niej na kanapie.

-Pewnie pytaj.

-Dlaczego chciałaś przyjść tutaj ze mną?

-Bo cię kocham Marek i ani przez chwilę nie wierzyłam w twoją winę- mówiła, wpatrzona w niego.

- Tak długo czekałem Ula, żeby znów usłyszeć te słowa z twoich ust- odparł, gładząc po policzku. —Tyle samo czasu czekałem, żeby móc powiedzieć ci to samo. Kocham cię Ula. Kocham po raz pierwszy tak szczerze i mocno- dodał, całując w usta. —I pomyśleć, że to Piotr okazał się tą osobą, która rzuciła cię w moje ramiona i dała szczęście- mówił, gdy na chwilę oderwał się od jej ust.  —Chyba będę musiał paczkę wysłać mu do więzienia, jeśli tam trafi.

-Złośliwy nie jesteś przecież. A tak szczerze to wolałabym, żeby wyjechał do tego swojego Bostonu i nigdy nie wrócił.  Jednak po tym, co zrobił to pewnie to już nierealne.

- Pewnie nie, ale nie mówmy o nim Ula. Mamy lepsze zajęcie. Miesięczne zaległości w całowaniu. Nie licząc naszych pocałunków we firmie, to czekałem na to cztery długie miesiące- mówił, kładąc ją na czerwonej sofie.

Pocałunki szybko przybierały na sile i rozbudzały ich zmysły. Żadne z nich też nie robiło nic, aby zaprzestać. Było wręcz odwrotnie, bo Marek znalazł swoje miejsce do całowania w odkrytych ramionach Uli i zagłębieniu szyi, a ona z czułością przeczesywała dłońmi włosy Marka.

-Jeśli teraz nie przestaniemy, to nie ręczę za siebie- rzekł Marek, ale z małą wiarą w swoje słowa. —Tak bardzo chciałbym kochać się z tobą. Nie byłem z żadną przez ten czas- mówił krótkimi zdaniami.

-To zrób to – odparła, patrząc na niego z miłością i pożądaniem. 

Do sypialni zaniósł Ulę na rękach i położył delikatnie na łóżku. W kolejnych minutach obsypywał pocałunkami całą twarz, szyję i ramiona.

-Ula wyjdziesz za mnie? -zapytał pomiędzy jednym a drugim pocałunkiem.

-Ślub z tobą będzie spełnieniem moich marzeń- rzekła drżącym głosem.

-To dobrze, bo zamierzam ożenić się z tobą tak szybko, jak się da- odparł, całując namiętnie usta.

-  Po co ci teraz telefon? -zapytała po chwili z rozczarowaniem, że znowu zaprzestał pieszczot i sięga po ten przedmiot.

-Bo nie chce mi się wstawać po długopis i kartkę kochanie, a chcę mieć twoją obietnicę na piśmie.  Włączę dyktafon i nagram. Możesz już mówić- dodał po chwili.

-Ja Urszula Cieplak zdrowa na ciele i umyśle obiecuję, poślubić Marka Dobrzańskiego tak szybko, jak się da- mówiła bardzo wyraźnie i poważnie. —Zadowolony?

-Nawet bardzo – odparł, odkładając telefon. —Teraz możemy się kochać, kochanie. 

Godzinę później, gdy obudziła się dojrzała Marka przeglądającego na laptopie pierścionki.

-Szukam jakiegoś pierścionka zaręczynowego- wyjaśnił jej. —Ten ci się podoba? – zapytał, pokazując jeden z nich.

-Bardzo. Jest taki subtelny.

-W takim razie biorę go. Nie jest też drogi, bo kosztuje tylko półtora tysiąca. To znaczy, ja ci nie skąpię, ale w tym miesiącu muszę oszczędzać. Pamiętasz moje wyzwanie? Trzy tysiaki na miesiąc.  Kiedyś kupię ci kiedyś coś droższego.

-Pierścionek zaręczynowy jest jeden i innego nie chcę i nie będę nosić- oświadczyła mu zdecydowanie. —A z tym wyzwaniem przetrwania za trzy tysiące na miesiąc nie musisz się wywiązywać.

-Nie muszę, ale chcę sobie udowodnić, że dam radę Ula.