Ula z Rysiowa cz. 3

Wydarzenia z osiemnastki Marka pomału przechodziły w niepamięć, a młodzież z liceum Batorego zaczęła interesować się ciążą jednej z uczennic trzeciej klasy. Ula jednak tak łatwo nie zapomniała o zakładzie Marka i Kacpra, o to który z nich jako pierwszy umówi się z nią na randkę. Marek oczywiście próbował na wszystkie sposoby przekonać ją do siebie, ale Ula była uparta i ich znajomość ograniczała do czysto klasowych relacji. Podobnie było z pracą w redakcji szkolnej gazetki. On był szefem a ona jego podwładną. Nie chciał też robić nic na siłę, aby sprawy nie pogorszyć i poczekać na lepsze czasy. Podobnie radził mu Sebastian, który też obiecał, że porozmawia ze swoją Wiolką a dobrą koleżanką Uli. Miała ona nieco wpłynąć na Ulę. Niechęć Uli do Marka zaś podobała się Dominice i Klaudii, które ciągle rywalizowały o jego względy.

Parę dni po urodzinach Marka również Ula obchodziła swoje urodziny. Były to dopiero siedemnaste urodziny, to nic wielkiego nie wyprawiała. (Marek jest starszy od reszty klasy, to stąd jego osiemnastka). W szkole tylko poczęstowała koleżanki cukierkami, przyjęła życzenia, a w prezencie dostała maskotkę. Nie był to jedyny prezent, bo po powrocie ze szkoły w torbie znalazła małą ozdobną torebkę a w niej wisiorek słonik i życzenia.

Aby zawsze przynosił Ci szczęście i oddalał to, co nieprzyjemne.

Głównym podejrzanym mógłby być Marek, ale z powodu choroby przez trzy dni nie było go w szkole. Podobnie jak Sebastiana, który właśnie tego dnia był nieobecny. Gdy Marek wrócił i dojrzał zawieszonego słonika na piersi Uli, uśmiechnął się z zadowoleniem.

Pod koniec marca los sprawił, że musieli razem popracować. Marek bowiem razem z kolegą z innej klasy miał wystartować w wojewódzkiej olimpiadzie matematyczno- informatycznej, ale Damian uległ wypadkowi samochodowemu i czekało go długie leczenie. Ich matematyk zaś zadecydował, że Ula zastąpi go. Zwłaszcza że gdy była jeszcze w starej szkole, to brała udział w tego typu zmaganiach. Odnosiła również sukcesy indywidualne i grupowe. Propozycja nauczyciela ucieszyła ją na początku, ale później, gdy dowiedziała się, kto ma jej partnerować, było gorzej. Chciała nawet odmówić nauczycielowi, ale taki udział w olimpiadzie był mile widziany w dostaniu się na wyższe studia. Przygotowania oprócz szkoły miały mieć miejsce u Marka w domu, bo tam miał większość materiałów i dobry sprzęt komputerowy.  W czasie pierwszej takiej wizyty poznała rodziców Marka.

-Mamo to jest Ula dziewczyna, z którą jadę na olimpiadę- przedstawił Marek.

-Dzień dobry- przywitała się, dygając delikatnie. —Urszula Cieplak.

-Dzień dobry- odparła z uśmiechem Dobrzańska. —To ty jesteś tą nową dziewczyną w klasie Marka? –ni spytała, ni stwierdziła.

-W miarę nową. Do szkoły Marka uczęszczam ponad miesiąc.

Mama Marka wyglądała na miłą osobę, była zadbana i ładna. Przypatrywała się jej jednak zbyt nachalnie i Ula źle to odebrała.

Nie pasuję tu czy co? Brudna chyba też nie jestem?

Dobrzańska tymczasem faktycznie przyglądała się jej, ale przez jej głowę przewijały się całkiem inne myśli.

W końcu jakaś skromna dziewczyna. Bez wymalowanych paznokci, dziur w spodniach, makijażu, pofarbowanych włosach. Wygląda tak, jak powinna wyglądać dziewczyna w jej wieku. Schudnie i porządnie, a nie jak niektóre dziewczyny, które wyglądają, jakby szły na zabawę, a nie do szkoły.

-To, co zapraszam was na obiad- zaprosiła życzliwie.

-Nie trzeba, proszę pani- Ula próbowała protestować.

-Trzeba. Solidny posiłek dobrze wam zrobi przed nauką.

Parę minut później siedziała razem z Markiem i jego rodzicami w jadalni, a Helena mogła przekonać się, że ma znaczni więcej w głowie niż inne koleżanki Marka. Główny wpływ zaś na to miała opowieść Uli o swojej rodzinie, a co wzbudziło respekt Dobrzańskich. Ula mogła również ocenić ojca Marka. Porównawczo był w wieku jej ojca, ale wyglądał znacznie młodziej.

Przygotowywania do olimpiady szły im wolno. Marek bowiem miał to do siebie, że do sprawy podchodził zbytnio luzacko, niektóre zagadnienia bagatelizował, a Ula wolała wszystko powtórzyć i przygotować się jak najlepiej. Na jej szczęście tylko to mogła mu zarzucić, nie próbował żadnych sztuczek i zachowywał się tak, jak chciała. Sam zresztą czuł to, trzymał dystans i postawił na miłą atmosferę.

-Z moją pilnością i zaangażowaniem oraz twoją wiedzą wróżę nam sukces- rzekł jej w czasie jednego ze spotkań.  —Poniżej podium nie przewiduję nas.

-Ciekawe? -wymruczała.

- Ok Ula. Z moją pilnością, zaangażowaniem, wiedzą, systematycznością i twoją rzetelnością, skrupulatnością i trzeźwemu myśleniu musimy daleko zajść.

-Nie wiesz, że kto wysoko mierzy, nisko spada? -zapytała z małym rozbawieniem.

- Wiem, ale mówię bardzo poważnie Ula. Świetnie się przecież uzupełniamy. Ja jestem ekspertem od informatyki, a ty od matematyki. To musi zaowocować dobrym miejscem.

-A co będzie, jak nie podołam wymaganiom? -zapytała asekuracyjnie.

-Co będzie? Jak zawsze Ula. Matematyk będzie zły, a informatyk powie. Nic się nie stało kochani nic się nie stało, bo i tak zrobiliście więcej niż się dało.

-Serio mówisz?- pytała zdezorientowana. 

-Tylko z panem od informatyki. Jeździ z nami na mecze koszykówki i zawsze nam tak mówi po jakiejś porażce. Teraz może być podobnie. A matematyk za długo pracuje i spłynie to po nim jak woda po gęsi( kaczce), jakby powiedziała Wiola.

-A ty nie będziesz zły jak nawalę?- zapytała delikatnie. 

-Nie i niezależnie od wyniku dalej będę cię lubił Ula.
-Dobrze wiedzieć, że nie będziesz zły- odparła z lekkim uśmiechem. 

Z każdym kolejnym takim spotkaniem Marek czuł, że przełamuje lody i cieszył się z każdego najdrobniejszego miłego gestu ze strony Uli.

Humor psuł mu jednak Marcin Jarosz chłopak z trzeciej klasy, który nieoczekiwanie zaczął pojawiać się obok Uli. Był równie zamożny co on i tak samo przystojny.

 W szkole nawet toczyli bój o prym w byciu tym najprzystojniejszym. Obaj mieli również porównywalne powodzenie u dziewczyn. To, że wiele ich łączyło, nie oznaczało jednak, że się lubili. Marcin jak dla Marka była za dużym cwaniakiem i szpanerem, który obnosi się swoim bogactwem. Marcin zaś zazdrościł Markowi tego, że dziewczyny same lgnęły do niego, a on musiał zabiegać o ich względy. Nie miał też tak zabójczego uśmiechu i dołeczków w policzkach co Dobrzański. Spotkania z Ulą zaś traktował jako małą zemstę na Marku, bo dokładnie wiedział o zakładzie Marka i Kacpra i że Ula podoba się Markowi. Ula tymczasem powodzeniem była zaskoczona, bo w starej szkole nie miała nawet chłopaka, a tu dwóch największych przystojniaków szkoły chciało zająć miejsce u jej boku. Odezwała się w niej też kobieca natura i zaczęła porównywać go do Marka. W porównaniach tych zaś wygrywał Marek. Dobrzański nie był zarozumiały, a jeśli już to tylko z udawania, lepiej się z nim rozmawiało, był zabawniejszy i przystojniejszy.

Pod koniec marca wraz z jednym z nauczycieli pojechali do jednego z Warszawskich liceum na olimpiadę. Oboje w poprzednich latach mieli już okazję uczestniczyć, to stres im nie towarzyszył i od początku zmagań klasowani byli w czołówce. Przed ostatnim etapem Ula z Markiem zajmowali wysokie, bo drugie miejsce na trzydzieści dwa zespoły. Indywidualnie było jeszcze lepiej, bo Marek był pierwszy, a Ula wraz z inną uczestniczką trzecia. Ostatnim zaś etapem zarówno w grupach, jak i pojedynczo była matematyka, ulubiony przedmiot Uli. W zawodach przewidziane były również nagrody. Dla trzech zwycięskich grup tablice interaktywne, a dla laureata indywidualnego dobrej jakości laptop. Ta druga nagroda jak wyczuł Marek, zainteresowała Ulę. Ułatwienie jej tego zadanie z własnej strony było łatwe i zrobił błędy w swoim zadaniu. Liczył również na potknięcie drugiego do tej pory Filipa i Edyty z trzeciego miejsca. O to zaś, że Ula będzie bezbłędna był pewny, bo całki i różniczki, to była jej specjalność. Godzinę później było już wiadomo, że jednym punktem Ula pokonała Marka i zwyciężyła, a grupowo utrzymali drugie miejsce.

-Nie mogę uwierzyć, że się nam udało tyle osiągnąć- mówiła po ogłoszeniu wyników i gdy minęła pierwsza radość.

-Mówiłem, że sukces mamy murowany Ula- odparł z zadowoleniem. —I gratuluję wygranej.

-Dziękuję. Tylko że pozbyłam cię wygranej na ostatniej prostej.

-Nic się nie stało Ula. I tak osiągnąłem więcej, niż się dało- dodał wesoło.

-Zawsze jesteś taki wesoły, gdy ponosisz porażkę? Jeśli tak, to cecha do pozazdroszczenia.  

-Taka moja natura. I cieszę się, że znalazłaś w moim charakterze coś pozytywnego i co ci się podoba.  

Na tym Marek nie zamierzał poprzestać i wkrótce mógł ponownie w tajemnicy przysłużyć się Uli.  Namówienie rodziców na ufundowanie letniego wyjazdu do Niemiec na kurs językowy trudne nie było.  Wiedział bowiem, że Ula marzy o takim wyjeździe, bo po ogłoszeniu podobnego wyjazdu do Londynu stwierdziła, że chętnie skorzystałaby, ale z wyjazdu do Niemiec. Trudniej było powiedzieć rodzicom, że chciałby, żeby to Ula była uczestniczką kursu, a rodzice mieliby ją poprzeć u dyrektora.

-Jestem trochę rozeznany w uczniach i wiem, że Ula ma spore szanse na wyjazd- tłumaczył rodzicom w czasie kolacji. —Ma trudną sytuację rodzinną, pochodzi ze wsi i jest bardzo zdolna. A pani od niemieckiego również ją chwali i widzi potencjał.

-Czyli mamy dać jej protekcję- rzekł ojciec.

-Małą sugestię tato. Macie dobre układy z dyrkiem i może na waszą prośbę przystać. Tak jak rok temu, gdy przyznawano stypendium. Lepiej jednak, żeby Ula nie wiedziała, że to ja was poprosiłem o to. Jest ciągle zła na mnie za moją osiemnastkę.

- Możesz na nas liczyć- zapewniła mama, bo Ula podobała się im samym i cieszyło ich to, że Markowi zależy na tak poukładanej dziewczynie.  —A dla niepoznaki zafundujemy trzy takie wyjazdy.

Dwa dni później pani od niemieckiego ogłosiła, że będzie zorganizowany wyjazd na kurs językowy do Drezna i że z ich szkoły wyjadą trzy osoby. Tak jak Marek przypuszczał, Ula była pierwszą kandydatką i chętną.

-Długo będziesz tak z ukrycia robił te wszystkie dobre rzeczy dla Uli- pytał Sebastian, Marka w czasie przerwy.

-Tak długo, jak będzie trzeba Seba- odparł z zadowoleniem na zadowolenie Uli. —I nie zdradź się przed Wiolą.

-Spokojnie. Wiola jak trzeba, to umie dochować tajemnicy. Do dzisiaj Ula nie ma pojęcia, że to ona wsunęła jej do torby twój wisiorek.

-I ma tak pozostać. Ze wszystkimi trzema sprawami.

Tydzień później po szkole rozniosła się plotka, że to rodzice Marcina kryją się za kursami językowymi w Niemczech. Było to o tyle dziwne, że do tej pory nie przysłużyli się w szkole. To zaś spowodowało lawinę plotek i domysłów. Znalazły się bowiem osoby, które fakt ten powiązały z tym, że Ula widywana była w towarzystwie Marcina i dlatego jest jedną z tych osób, które dostały szansę na wyjazd. To natomiast zdecydowanie nie spodobało się Uli. Nie chciała, aby inni uważali ją za wyróżnioną poprzez znajomości.

-Chyba zrezygnuję z wyjazdu dziewczyny- rzekła do trzech swoich koleżanek.

-Bo? - zapytała Wioletta. —Chyba nie słuchasz tego, co mówi Klaudia i Weronika.

-Ale Marcin dokładnie wiedział, że marzy mi się taki kurs i powiedział, że kto wie. A teraz wychodzi, że z protekcji skorzystałam.

-Nawet jeśli jest w tym krzta prawdy to nic złego- rzekła jej Julia. —A te dwie harpie tylko podgrzewają atmosferę.

-Zazdroszczą ci i tyle- dodała Majka. —Same nic nie osiągnęły w szkole, to chcą zepsuć twoje sukcesy. Inni wiedzą, że zasłużyłaś na wyjazd. Ktoś oprócz nich powiedział ci coś niemiłego?

-Nie. Wydaje się, że nie obchodzi to ich.

-Widzisz Ulka- odezwała się ponownie Wiola. —Zamiast przejmować się nimi dwiema, powinnaś przyjąć zaproszenie Marcina na wyjście do kina i podziękować - dodała, bo o prawdziwych sponsorach nie wiedziała.

-Muszę? -zapytała zniechęceniem. —Pomyśli, że chcę być jego dziewczyną. 

-A co w tym złego Ulka jakby nim był? -pytała Majka. —Przystojny, jest za tobą, szarmancki, wysportowany.

-Dokładnie- przytaknęła Julia. —Czego potrzeba więcej?

Uczucia. I ma w sobie coś, co mi się w nim nie podoba- myślała. 

Jeszcze tego samego dnia Wiola zdążyła opowiedzieć Sebastianowi przebieg ich rozmowy i że Ula za ich namową zamierza umówić się z Marcinem. On zaś nie omieszkał zadzwonić z informacjami do Marka. Ten zaś dalej nie zamierzał ujawniać się i przygotowywał kolejny plan na poprawienie i umilenie jej życia i rodziny. Ze wspólnej pracy w redakcji i korzystaniu z jednego komputera dowiedział się bowiem, że stara się znaleźć pracę dla ojca. Wiedział też, że jej ojciec choruje na serce i nie może to być nić ciężkiego. Wybór padł na doradcę klienta w sklepie z narzędziami i artykułami budowlanymi, który mieści się blisko jego domu, a właściciel mieszkał na tej samej ulicy. Jednocześnie jednak zlokalizowany był na przeciwko prywatnej kliniki, gdzie pracował ojciec Marcina.

Dzień później na Ulę czekała owa niespodzianka, bo skontaktował się z nią pan Nowakowski i powiedział, że ma dla jej ojca pracę a numer telefonu dostał od jej kolegi ze szkoły. Kto to był nie zdradził, bo tak zażyczył sobie jej Anioł Stróż, jak określił się przyszły pracodawca Cieplaka. Sama też zastanawiała się, kim może być i na myśl przyszedł Marcin, bo poprzedniego dnia na przerwie widział ją, jak przegląda oferty pracy.  Lokalizacja sklepu zaś była drugim powodem, aby sądziła, że to on.
-Marcin musiał zabujać się w tobie na dobre- mówiła Majka, gdy Ula opowiedziała im o telefonie i pracy.

-Ciekawa jestem, co jeszcze zrobi dla ciebie- dodała Julia.

-I tak zdobywa się dziewczynę- stwierdziła Wioletta. —Kurs, praca dla ojca i vuala.

-Nie wiem, czy powinnam to wszystko przyjmować- odparła im hurtowo. — Będę czuła, że muszę się mu odwdzięczyć.

-Ulka nie stwarzaj sobie problemów na przód- wtrąciła Kubasińska. —Do łóżka przecież cię nie zaciągnie.

-Za same myśli zrzuciłabym go ze schodów- rzuciła zdecydowanie.

-To teraz umówisz się z nim -ni to stwierdziła, ni zapytała Julia. —Tyle zrobił dla ciebie i twojej rodziny.

-Może raz wyjdę z nim, aby podziękować mu jakoś ładnie za wsparcie. Nie szukam chłopaka na stałe.

- Dla Marka będzie to ciosem -zagadnęła Majka. —Dla niego, każdy byłby lepszy od Marcina.

- Po olimpiadzie myślałyśmy nawet, że zapomnisz o tym głupim zakładzie- dorzuciła Julia.

-Do końca liceum zostało ponad dwa lata i tak zawsze będziesz trzymała go na dystans? -pytała również Wiola. —Źle zrobił, ale jak długo można trzymać urazy.

-Marek i tak ma więcej ode mnie niż zasłużył. I koniec tematu dziewczyny- mówiła zdecydowanie.

Marcin tymczasem nie zamierzał wyprowadzać jej z błędu i cieszył się, że ktoś pomaga mu w zdobyciu Uli. Ula bowiem zgodziła się w końcu wyjść z nim do kina i podziękowała za kurs i pracę dla ojca. O tym ostatnim nie miał pojęcia, ale bez problemów poudawał, że to jego zasługa.