Rewizja 2/3

Odmieniona Ula we firmie pojawiła się po czterech godzinach i już od wejścia zrobiła wrażenie. Najpierw w recepcji na Ani i Adamie, a później na piętrze na Sebastianie i Ali.

Olszański od razu powiadomił Marka, który tłumaczył się przed rodzicami z odwołanego ślubu. Paulina bowiem obietnicy dotrzymała, powiedziała wszystko Dobrzańskim, zwerbowała i przywiozła do firmy. Rozmowa od początku była kłótliwa i Krzysztof stał się arbitrem pomiędzy Pauliną i żoną, która stała murem za Febo, a Markiem.

-Marek, Paulina ma rację- zaczęła Helena.  —Nie możesz ot tak sobie z kaprysu odwoływać ślubu. Jesteście ze sobą siedem lat i w jednym momencie, przez swoje wymyślone powody nie możesz tego skreślić.   Macie wspólną firmę, znajomych, plany.

-Mamo -wtrącił Marek. —To są wasze plany i nie wymyśliłem sobie powodów. Kocham Ulę, a nie Paulinę.

-I dopiero teraz, to zrozumiałeś? -mówiła podniesionym głosem.

-Lepiej teraz niż po prawda? - odparł matce. —Gdybym chciał poślubić Paulę to zrobiłbym to dawno temu, a nie czekał tyle lat- zaczął na spokojnie argumentować. —Ciągle mnie bezpodstawnie oskarża, wszczyna kłótnie, szuka dowodów zdrady, śledzi. Nawet Wiolettę w tym celu mi podesłała. Z Uli również chciała zrobić szpiega. Do tego jest wyniosła, zawistna i zarozumiała i poniża innych. Między nami od tak dawna jest źle, że nie pamiętam, jak to było, gdy było dobrze. Jeśli było w ogóle.

-Może jakbyś mniej czasu poświęcał Sebastianowi, na klub i panienki a więcej mi to byłoby dobrze między nami. Nie zrzucaj więc całej winy na mnie i nie oskarżaj bezpodstawnie- wyrzuciła z siebie jednym tchem.

-Nie są bezpodstawne- odparł dobitnie.

-Paulino, Marek uspokójcie się- odezwał się Krzysztof.  —Wzajemne wytykanie błędów nic tu nie pomoże.  Marek możesz nam wyjaśnić oskarżenia wobec Pauliny.  Ona w tym, co mówiła ma sporo racji. Każdy wie, jak żyjesz.

- To może zacznę od początku. Wymyśliła intrygę z Wiolą jakoby Ula pisała raporty na pracowników, żeby tylko Wiola była jedyną moją sekretarką.  A mówiła wam co dzisiaj zrobiła- po reakcji domyślił się, że nie to kontynuował. —Kazała ją zrewidować przed wyjściem z firmy. Brakowało tylko rewizji osobistej. Paula zrobiłaś wiele podłości, ale to dzisiejsze przekracza wszelkie granice. Chciałem nawet zrekompensować ci straty moralne jak to mówisz, ale po dzisiejszych wydarzeniach nic ode mnie nie dostaniesz.

-Paulino czy to prawda? - zapytał Dobrzański z niesmakiem na twarzy i gdy Marek skończył swój monolog. 

-Skoro była zdolna do prowadzenia szemranych interesów, to równie dobrze mogła uknuć wszystko z tym pomywaczem-tłumaczyła się bez cieni skruchy.

-Nie ona- przewał jej ostro Marek. —Dla niej ja byłem najważniejszy.  W przeciwieństwie do ciebie, bo dla ciebie najważniejszy jest Aleks i twoi znajomi. Wiele razy wybierała jego a nie mnie-mówił, patrząc na rodziców. —Nie poszła nawet na bankiet po mojej wygranej na stanowisko prezesa, bo zrobiłaby przykrość Aleksowi.  Do Sebastiana na urodziny również nie poszła, bo miała spotkanie z koleżanką, ale ja musiałem pójść do Aleksa. Gdy na gwiazdkę oddaliście mi swoje udziały, to z ciągle niewiadomych dla mnie powodów pocieszała go i oddała mu swoje, bo stwierdziła, że skoro ja mam to i ona po ślubie będzie ich współwłaścicielką. A ostatnio, gdy Aleks odszedł z firmy to też musiała być przy nim.  Jego odejście też takie dobrowolne nie było tato. Ja do końca uczciwie nie postępowałem, ale on próbował przekupić Wiolę awansem i umorzeniem długu za dowody pogrążające mnie jako prezesa. Jak widać szpiegostwo jest u was rodzinne- zwrócił się ponownie do eks narzeczonej. —Paulina ciągle przeszukiwała mój notes, telefon, sprawdzała kieszenie i widziała w każdej kobiecie na jaką spojrzę albo porozmawiam kochankę. A zaufanie powinno być jedną z podstawowych zasad związku. U nas tego nie było.

-Sam sobie zapracowałeś na jego brak- wyrzuciła mu. —Wszystkimi romansami.

-Marek ma rację. Tyle razy zdradzałeś ją -Dobrzańska dalej brała Pauliny stronę, ale jak wydawało się Markowi już nie tak zawzięcie.

-Może, dlatego że nie miałem ciepła w domu? Zarówno w sensie uczuciowym, jak i przytulności. Pierwsze co zrobiła po przeprowadzce do mnie, to wymieniła meble w salonie, gdy wyjechałem wtedy na dziesięć dni do Londynu.  Nic nie wniosła do domu, a chce w nim rządzić. A wydawanie moich pieniędzy to inna inność.  Gdy przeglądam wyciąg z k0nta to zastanawiam się, gdzie są te pieniądze, bo w domu ich nie widać. Inni przez rok nie stracą tyle co ona w ciągu miesiąca. Mamo jak tylko sięgam pamięcią to ty chodziłaś do pracy, a później od razu zajęłaś się fundacją, i miałaś czas dla mnie, ojca i dom, a Paulina całe dnie spędza na zakupach, w salonach piękności, czy z koleżankami na plotkach w najdroższych lokalach i ja za to jeszcze płacę. Przyjdzie do pracy od święta jako ambasador albo przed premierą kolekcji dobrać dodatki i na tym jej praca się kończy.

-Tu Marek ma rację-odezwała się Dobrzańska. — Lubisz postawić na swoim i chodzisz na wybrane przez siebie imprezy. Do nas na proszony obiad czy kolacje Marek również przychodzi czasami sam.

-Widzisz mamo-podchwycił swoją szansę.  

-Do tej pory nie przeszkadzało mu to jak żyjemy-  odparła Dobrzańskiej, omijając sprytnie zastrzeżenia Heleny.  Czuła też, że traci przychylność Dobrzańskich. —Ale od czasu pojawienia się tej Cieplak to stał się tak nagle rodzinny- postanowiła uderzyć z tej strony. —To na pewno jej wina. Namąciła mu w głowie i tyle.

-Tak się składa, że Ula otwarła mi oczy- przerwał jej. —Jest pierwszą kobietą, przy której czuję się spokojnie i tak dobrze. Jest nie tylko inteligentna, ale ma piękne wnętrze i jest dobra. Dla niej w pierwszej kolejności liczy się ktoś, a później ona sama.

-Właśnie widać-zakpiła.

-Helenko to nie ma sensu -rzekł Krzysztof widząc jak bardzo zmieniła się twarz syna, gdy mówił o Ul i jak pogardziła nią Paulina. —Oni już tak daleko zabrnęli, że lepiej będzie dla wszystkich, jak rozstaną się.

-Chyba masz rację- odparła rozczarowana Pauliną.

-Nic nie zrobicie- i ona czuła się rozczarowana.

-Nic tu po nas Paulino-odparł Krzysztof. —Nie pomożemy ci.

Równo z zakończeniem nasiadówki z rodzicami zadzwonił Sebastian z wiadomością, że Ula wróciła, wygląda jak marzenie i pobiegł do jej biura.

-Marek naprawdę musi kochać tę Ule- rzekł Krzysztof do żony, gdy wyszli na korytarz. —O Paulinie tak czule i z uśmiechem nie mówił nigdy.

-Kto wie? -odparła z refleksją. —Paulina, Klaudia ani żadna inna nie dała mu szczęścia to może przy niej je znajdzie.

Ula tymczasem odwiedziła Wiolettę, bufet, a później w towarzystwie Pshemka przechadzała się po korytarzach firmy.

-Jakaś nowa modelka, czy dawna znajoma-zagadną Krzysztof widząc ich razem.

-Jaka modelka, jaka znajoma Krzysiu.  To moje takie małe dzieło -mówił tajemniczo. —Piękna, prawda.

-Nie mów tylko że masz i córkę- odparł z uśmiechem.

-Jaka córka? -wyraźnie zirytował się.  —To moja metamorfoza. Urszula. Nie poznajesz?

-Ula. Ta Ula-dziwił się. —Jeszcze rano wyglądała pani inaczej.

-Pshemko uparł się i zmienił mnie, panie Krzysztofie-mówiła z onieśmieleniem.

-Jak to zmieniłeś ją? – odezwała się zza ich pleców Paulina. —Jak mogłeś.

Mina Pauliny bezcenna -pomyślała Ula, gdy obróciła się w jej stronę.

-Co mogłem to zmieniłem- mówił patrząc z dumą na Ulę. —Czyż nie jest olśniewająco piękna.

-Jak mogłeś zrobić mi takie świństwo Pshemko?- mówiła z wyrzutami. —Znamy się tyle lat. Wiesz, co ona mi zrobiła? Przez niego rozpadł się mój związek z Markiem.

-Urszula opowiedziała mi trochę-odparł, biorąc ją pod rękę i odchodząc na bok. —A o zajściu w holu to aż huczy. Osoba Kubasińska z kadrowym chociaż raz postąpili, jak należy. I to nazywa się prawdziwe świństwo. Podłość powiem nawet.

-Wiesz, co teraz robisz?-kontynuowała swoje wymówki. —Firmę zdradzasz Pshemko.

-A pro po zdrad. Mam powiedzieć Krzysztofowi, kto dał namiary na mnie Foxfashion- bez jakichkolwiek zahamowania wywlókł sprawę z przed paru miesięcy.  —Widziałem też minę Aleksa, gdy zobaczył mnie w drzwiach i dowiedział się, że wracam. To był mina człowieka zawiedzionego, rozgoryczonego Paulinko. Nie mów mi, więc o zdradach i o działaniach na szkodę firmy. Aleks, aby zaszkodzić Markowi sprowadziłby mafię do Polski. 

- Myślałam, że inny jesteś a jesteś taki sam, jak cała reszta polaczków-odparła z pogardą i odeszła.

Idąc przez korytarz dokładnie, słyszała i widziała, drwiące szepty i ukradkowe spojrzenia.

Ula tymczasem siedziała z Dobrzańskimi w korytarzu.

-  Marek nigdy nie zachowywał się tak jak w ostatnich dniach i teraz zakochał się naprawdę pani Urszulo- zaczął Krzysztof.

-Tego akurat nie powiedział mi jeszcze- wyszeptała.

-Cały Marek- stwierdziła Dobrzańska z życzliwością.  —Wszystkim mówi tylko nie samej zainteresowanej.  A tak szczerze, to gdy Paulina powiedziała nam o tej miłości i planach odwołania ślubu to chcieliśmy, przeciwstawić się jego planom. Tylu kobietom obiecywał, że porzuci Paulinę dla kogoś tam, nigdy nie zrobił tego i byliśmy przekonani, że teraz będzie tak samo. Ale w końcu zrobił to naprawdę. Może trudno w to uwierzyć, ale pierwszy raz spojrzał na wnętrze kobiety, a nie na jej urodę.

- A co dopiero mi-  mówiła speszona całą sytuacją. —Tyle napatrzyłam się na piękne kobiety u jego boku.

- Teraz pani sama jest piękna-rzekł Krzysztof.  —Możemy mówić ci po imieniu? - zaproponował też nieoczekiwanie.

-Będzie mi miło-odparła szczęśliwa, bo wyglądało na to, że rodzice Marka zaakceptowali ją i polubili.

Marek pojawił się na piętrze, ale spojrzał tylko przelotnie na rodziców i zanim ktokolwiek zdążył zawołać go, zniknął we windzie.

-Chyba nie poznał mnie- stwierdziła Ula.

-Co się dziwisz kochana- rzekła Wiola, która pojawiła się obok nich. —Nikt cię nie poznał z bliska, a co dopiero z daleka. Ja sama nie poznałam cię.

-To znaczy, że będę bogata-palnęła bez zastanowienia.

-I bogata i z urodą-  dodała Kubasińska.

-Nie o to chodzi Wiola. Gdy ktoś kogoś nie poznaje to znaczy, że ten ktoś będzie bogaty- tłumaczyła się, bo przed Dobrzańskimi dobrze to nie zabrzmiało.

-My to wiemy- uspokajał Krzysztof, bo wyczuł gafę i myśli Uli. — Pójdziemy już z żoną. Umówieni jesteśmy z przyjaciółmi na obiad.

-Ty to masz szczęście Ulka- westchnęła Wiola, gdy Dobrzańscy pożegnali się i oddalili.  —Masz urodę, dobrą pracę, kochającego chłopaka, jesteś mądra. A ja mam tylko urodę i pracę.

-Wiola, Marek nic mi nie mówił, że mnie kocha- odparła z naciskiem. —To chyba dziwne, że wszyscy wiedzą tylko nie ja sama.

-To powie- zapewniała. Od początku mieliście tą niewidzialną nić porozumienia. Tylko mi z Sebą się nie układa.

-Zobaczysz w końcu zainteresuje się tobą-pocieszała.

-Gdyby tak było, to nie uganiałby się za Zającem.

-Wiola za króliczkiem. Faceci ganiają za króliczkiem.

 -Zając to taka dziewczyna-wyjaśniła. — Seba chce ją przeforsować jako modelkę, a z moim szczęściem to mu się uda.  Mnie jest nawet w stanie belka na głowę w murowanym kościele spaść. I to ta największa belka. Błękitna belka. (chodzi o belkę tęczową).

-Wiola jak już cegła w drewnianym kościele.

-U nas w Pomiechówku nie ma drewnianych kościołów tylko same murowane, to wiem co mówię Ula.

-Chyba, że-odparła. — Pójdę poszukać Marka. Na razie Wiola-dodała i poszła w stronę windy.

Miały być dwie części, ale w trakcie pisania tej, wpadłam na trochę inne rozegranie końcówki niż miałam w planach. Wątek Wioli i Seby może również rozwinę.