Rozmowa kwalifikacyjna. 6

Droga powrotna z zamku Karnity do Olsztyna dłużyła się Uli. Podobnie było z powrotem do Warszawy. Z tą różnicą, że w drodze do stolicy miała obok Wiolettę i zajęła ją rozmową, a gdy wracali do ośrodka SPA tylko Marka i czuła się nieswojo siedząc obok niego. Marek bowiem na tym jednym pocałunku nie poprzestał i pocałował ją drugi raz. Odważył się też na wyznanie, które można było uznać za wyznanie miłosne albo przynajmniej za bliskie temu. Choć w aucie nie rozmawiali o tym, co wydarzyło się przed altanką tylko o wyjeździe do Berlina, to i tak Ula ciągle miała w głowie jego słowa szeptane do ucha.

Jesteś taka inna Ula.  Sam już twój widok sprawia, że nachodzą grzeszne myśli.

Marek również w aucie myślał o tym co powiedział, ale wolał tematu nie kontynuować, bo Ula na jego słowa zareagowała antypatycznie.

Nie powinieneś mówić tego. I nie wiem, czy powinnam tego słuchać. To znaczy wiem, że nie chcę i nie powinnam.

Po dotarciu do Warszawy natomiast Marek najpierw podrzucił Sebastiana pod jego blok, tam przepakowali walizkę Wioli do samochodu kadrowego i to on odwiózł Wiolettę do Pomiechówka. Marek tymczasem pojechał z Ulą do Rysiowa. Przed jej domem przy pożegnaniu znowu doszło do ich pocałunku i wyznań. 

-Jesteś taka piękna-mówił, wpatrując się w oczy. —Piękna i pociągająca. Wojtek ma szczęście mając taką dziewczynę. Tylko głupiec z niego, bo zostawił cię tu samą.

-Mówiłam ci, że nie chcę wyznań tego typu-wtrąciła unikając jego wzroku.

-Mówię tylko to, co widzę i myślę Ula. Tego nie możesz mi zabronić.

-Lepiej już pójdę-postanowiła uciąć rozmowę i otwierając sobie drzwi. —Gdybyś mógł otworzyć mi bagażnik i wyjąć walizkę-dodała jeszcze. 

-Oczywiście-odparł.

Na dworze powiedzieli sobie tylko cześć, życzyli udanej nocy i Ula poszła w stronę domu. Marek patrzył chwilę na nią, a gdy znikła z oczu odjechał.

 Leżąc już w swoim łóżku, wróciła myślami do całego dnia, wyjazdu i tego co mówił jej Marek.

 I co mam teraz zrobić? Marek zakochał się we mnie. Wróć -upomniała się w myślach. On nie powiedział mi, że zakochał się tylko że jestem piękna i pociągająca, a to jest różnica. Zwłaszcza z ust Marka, bo z nim nigdy nie jest na poważnie i nie zakochuje się. On tylko pożąda, bo to babiarz i doskonale o tym wiem. Ale jest słodki, całuje cudnie i według modelek jest niesamowity w łóżku.  Czy to możliwe, żebym pragnęła faceta, a nie kochała go? Nie Ula. Nie powinnaś nawet myśleć o tym. To, że z Wojtkiem psuje się nie oznacza, że i ja mam postąpić tak samo i zafundować sobie płomienny romans z szefem. To jest przecież takie żenujące. Podwładna i szef.

Marek w przeciwieństwie do Uli zasnął szybko i z uśmiechem na twarzy. Tego co się stało i co powiedział Uli nie żałował w żadnym stopniu. Uważał nawet, że komplementami dotrze do serca Uli, a wyznawanie swoich prawdziwych uczuć byłoby w tym momencie niestosowne.  Rano przed pracą natomiast pojechał do rodziców, zapytać ojca o zdrowie.   

-A z tą Ulą łączy cię coś-dopytywał ojciec, gdy temat jego półpaśca został wyczerpany. Pytam, bo byłeś z nią w Olsztynie a teraz zabierasz do Niemiec.

Nie to, co chciałbym-pomyślał.

-Tylko praca i koleżeństwo tato. Ula ma chłopaka. Jeszcze -dodał do siebie, jak myślał.

-To akurat dla ciebie problem nie jest- zakpił wyraźnie.

-Możesz powiedzieć, co miało znaczyć te jeszcze Marek-odezwała się nieoczekiwanie matka zza jego pleców.

-Tylko to, że mają problemy-objaśnił matce.

- Oby- odparła, ale bez wiary w słowa syna. — Widzę, jak patrzysz na Ulę. Oczy ci błyszczą. A pamiętaj, że to córka mojej koleżanki. Proszę cię, więc nie zrób nic głupiego. Chociaż byłaby idealną kandydatką na żonę. Jest mądra, porządna i ładna.

-Mamo już raz przerabialiśmy to przy Paulinie-przerwał jej, chociaż w tym przypadku zgadzał się z matką. —I naprawdę nie potrzebuję swatki.

-Kto tu mówi o swataniu Marek. Ja po prostu mówię, co widzę i czuję-argumentowała. —Każda matka dla dziecka chciałaby jak najlepiej. Zwłaszcza dla jedynaka.

-Ta aa-parsknął. —Piękna żona, gromadka dzieci, domek za miastem, znajomi na poziomie i wyjazdy na ekskluzywne wakacje co roku. Nie chcę nic na pokaz.

-Z kobietą pokroju Uli nie miałbyś nic na pokaz. Ale ty masz w głowie tylko modelki, sekretarki i przelotne romanse. Zabierasz się do dziewczyn od złej strony, mój drogi-matka postanowiła wygłosić mu kolejne kazanie.  —W pierwszej kolejności łóżko ci w głowie i uroda, a późnij charakter. Jeśli w ogóle na to patrzysz. Ładna miska jeść ci nie da.

A z brzydkiej jeść się nie chce- pomyślał. A Ula to taka porcelanowa miseczka jest.

-Lepiej już pójdę -odparł widząc, że rodzice są na dobrej drodze, aby po raz kolejny powiedzieć mu, że mama chciałaby być już babcią, jak ciotka Agnieszka, a oni w jego wieku byli już małżeństwem i on był na świecie. —Nie mówiłem nic dziewczyną, że się spóźnię.

Ula tymczasem przygotowywała się na spotkanie z nim. Postanowiła, że nie dopuści do sytuacji, aby byli sami i znowu całowali się. Ze swoich postanowień udało się jej wywiązywać przez cały dzień. Do jego gabinetu wchodziła tylko, gdy musiała, chwilę rozmawiała głównie na tematy służbowe i wychodziła. Marek również zachowywał się jak należy. Postanowił bowiem dostosować się do tego co usłyszał od matki i zacząć od tej innej strony, chociaż do końca nie wiedział, co znaczy w mniemaniu rodzicielki druga strona. Chciał też dać Uli czas na uporządkowanie nieco swoich uczuć i życia. Z takiej postawy Marka była z jednej strony zadowolona, bo chciała, żeby przestał interesować się nią, a z drugiej zła, że przestał jej komplementować. Dwa kolejne dni minęły podobnie. Byli dla siebie podwładną i szefem i dopiero we czwartek wrócił umizgi. Tego dnia Ula znowu wyglądała pięknie i nie mógł oprzeć się powiedzieć jej kilku komplementów.

-Jesteś niesamowita Ula-rzekł po wyjściu kontrahenta. —Dwa argumenty, kilka uśmiechów i Mielnicki jadł ci z ręki. A ja męczę się z nim od tygodnia.

-Ty z Iloną i Targami Mody poradziłeś sobie równie dobrze-odparła porządkując papiery.

- To inna sprawa. Ilonę znam jeszcze z czasów, gdy ojciec był prezesem. Lubię patrzeć, gdy uśmiechasz się – dodał nieoczekiwanie, wpatrując się w ten element jej twarzy. Zwłaszcza do mnie-pomyślał. — Masz taki szczery i pełen radości uśmiech. Ale chyba sama wiesz o tym.

-Coś tam kiedyś zauważyłam w lustrze- odparła kurtuazyjnie. —Co byś powiedział na przerwę i późny lunch? Ja jestem głodna. Od śniadania nic nie jadłam, a trochę pracy przed nami.

-Chętnie Ula- zgodził się bez zastanowienia.

Z wyborem lokalu problemu nie mieli i poszli do restauracji wegetariańskiej, a później na spacer po parku. Marek szybko uzmysłowił sobie, że przechadzka jest właśnie dla niego tą inną stroną a o której mówiła mu mama. Na randki umawiał się do połowy studiów, a później, gdy spostrzegł, że może to omijać to przestał bawić się w randkowanie, dawanie drobnych upominków czy kwiatów i zabierał się od razu za łóżko. Teraz, jak pomyślał był czas, aby do tego wrócić.

-Zatrudnienie cię było najlepszą decyzją, jaką mogłem podjąć Ula- rzekł po wejściu w parkowe alejki. —Jesteś nie tylko inteligentna i kreatywna, ale masz dar przekazywania pozytywnej energii i motywacji. Przy tobie nawet mi się chce pracować.

-To uważaj, bo uwierzę- zaśmiała się.

-W to, że jesteś inteligentna i kreatywna czy w moją pracowitość? -pytał spoglądając na nią uważnie.

-A jak myślisz? – przekomarzał się z nim.

-W dodatku jesteś zabawna i masz ciętą ripostę.  Jedyną twoją wadą jest chyba to, że nie masz wad-kontynuował.

-To uważaj, bo jeszcze trochę tych zalet i pochwał usłyszę i będę puszyć się jak paw.

-Ty, a puszenie się - mówił kpiąco.  —Nawet trudno sobie to wyobrazić. A o mnie coś powiesz?

-Jesteś bardzo miło nastawiony do pracowników i niesymetryczny- stwierdziła po namyśle.

-Pierwsze miłe, ale z tym niesymetryczny to nie rozumiem. Co nie tak z moim ciałem?

- Z ciałem masz wszystko ok-rzekł zgodnie z prawdą. —Ja się tylko źle wysłowiłam. Jesteś niesystematyczny. Czasami zaczynasz coś a nie kończysz. Dzisiaj rano po przyjściu zacząłeś mówić coś o porcelanowych miseczkach, a nie dokończyłeś. Nie mówiąc już o pracy. Zaczynasz coś a nie kończysz.

-Możliwe Ula, ale przynajmniej kończę to, co trzeba-tym razem on rzucił ripostą.

Na te stwierdzenie Marka riposty nie znalazła.

-Tak pomyślałam sobie, że jutro już rano przyjadę do pracy spakowana na wyjazd -rzekła, gdy cisza się przedłużał. —Samolot mamy przed dziewiętnastą to nie opłaca mi się wracać do Rysiowa na godzinę. Będę mogła przeczekać we firmie te dwie godziny?

-Nie ma sprawy Ula-odparł.

Godzinna przerwa przeznaczona na przerwę w końcu minęła i wrócili do firmy. Pracy mieli sporo to zostali we firmie do wieczora. Po raz pierwszy też pracowali sami do tak późna i blisko siebie.

-Znowu mnie zadziwiasz. Znalazłaś oszczędności w tylu miejscach-mówił spoglądając na nią przelotnie przez ramię. —Nie wiem, co ja bym bez ciebie zrobił.

- Szczerze Marek to ja też nie wiem-odparła ku jego zdziwieniu. —A tu też można byłoby zaoszczędzić-dodała, kładąc rękę na myszkę i schylając się bardziej nad nim. Marek w tej samej chwili zrobił podobny gest i ich dłonie zetknęły się. Poczuł też oddech Uli na swojej szyi, a gdy ponownie podniósł na nią wzrok to spojrzał wprost w oczy. Ich ust dzieliły centymetry i przyciągały do siebie jak magnez.

 Marek pierwszy odważył się i delikatnie musnął jej usta. Nie usłyszał ani nie wyczuł żadnej oznaki protestu ze strony Uli, to pocałował śmielej. Było mu trochę niewygodnie w tej siedzącej pozycji to wstał i objął ją w talii. Teraz była znacznie bliżej niego i mógł patrzeć w jej piękną twarz. Nie na długo, bo wrócił do jej ust i bez problemów zawładnął nimi, a jej postanowienia o unikaniu pocałunków spełzły na niczym. Rozsądek mówił jej co innego, a ciało co innego. W dodatku woda kolońska Marka tak ładnie pachniała, a jego dłonie pieściły talię i okolice biustu.

- Ula do czasu zanim nie poznałem cię to skakałem z kwiatka na kwiatek- rzekł przerywając pocałunki i wpatrując się w jej oczy. — Ale gdy zobaczyłem cię po raz pierwszy, to coś strzeliło we mnie i nie mogłem przestać myśleć o tobie. Jesteś taka piękna.

Zastanawiała się właśnie, co ma mu odpowiedzieć, gdy usłyszeli trzask otwieranych drzwi. To sprzątaczka pojawiła się w nich. Na ich szczęście wchodziła z odkurzaczem tyłem i nic nie zauważyła. Później na kontynuację rozmowy Ula ochoty nie miała. Za podwiezienie jej do domu również podziękowała. Chciała być sama i pomyśleć nad swoim życiem. Jednego była pewna, że chciała być całowana tak jak robił to Marek a Wojtek oddalał się coraz bardziej.

Po powrocie do domu natomiast dostała telefon od Wojtka. Chłopak oznajmił jej, że właśnie pakuje się przed przylotem do Polski i spotkają się w przyszły weekend po jego powrocie z Pienin. Powiedział też, że muszą porozmawiać na temat swojego związku i przyszłości i nie jest to rozmowa na telefon. Wieczorem po raz kolejny oglądała zdjęcia zamieszczone na Facebooku przez Irminę i po raz kolejny natknęła się na zdjęcia z jednej z imprez i fotografię wiele mówiącą. Patrzyła na zdjęcie a przez jej głowę przelatywało tysiące myśli.

Czy to jest prawda? On naprawdę jest tak dwulicowy? To już Marek gra w czyste karty i jest zainteresowany tylko seksem. A jemu chyba ustawienie fotelu dentystycznego pomyliło się. I pewnie to o tym chce porozmawiać. Że będzie miał dziecko. To będzie miał niespodziankę, gdy ja pierwsza powiem mu, że wiem o Emily i o całej reszcie.

Pokusiła się też o przeczytanie pierwszego komentarza, który w przetłumaczeniu na polski brzmiał fajnie razem wyglądacie. Resztę komentarzy odpuściła sobie. Zamiast tego przejrzała zdjęcia zamieszczone na koncie zakładu fotograficznego Emily&Agnes. Emily(zajmuje się właśnie fotografią) umieszczała tam całkiem ładne zdjęcia i oglądała je często. Tym razem były to zdjęcia dzieci z placu zbaw, ale znalazła też coś, co prawdopodobnie trafiło tu przypadkiem. Potwierdziło też jej scenariusz. Rano, gdy ponownie zajrzała na Facebook zdjęcia już nie było.

Do 20 sierpnia wakacje.